ΒΙΒΛΙΟ
Ο χιονάνθρωπος
Με τον πατέρα μου δεν είχε παίξε γέλασε. Παιδιά στο χωριό, το χιόνι αβάσταχτο σκέπαζε τα σπίτια. Ολημερίς κόβαμε κούτσουρα. Τον είδαμε να έρχεται μ’ ένα τσεκούρι στα χέρια. Πιότερο [..]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 05.01.18 ]
Επιστρέφοντας...
Μια κηδεία μ’ έφερε πίσω. Στην παλιά μου γειτονιά. Στα ατέλειωτα πληκτικά απογεύματα της επαρχιακής κωμόπολης. Και από απόφοιτος του Μετσόβιου με δική μου τεχνική εταιρεία [..]
[ Μαργαρίτα Μανώλη / 04.01.18 ]
Ο αόρατος συγγραφέας
Για έναν συγγραφέα είναι πολύ σημαντική η θέση που καταλαμβάνει στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου. Αν έχει αυτή τη θέση υπάρχει, αν δεν την έχει δεν υπάρχει. Εσύ, για [..]
[ Φοίβος Γκικόπουλος / 03.01.18 ]
Μεγάλες προσδοκίες
Παραμονές πρωτοχρονιάς, το συνήθιζαν οι γονείς να πηγαίνουν απ’ το χωριό στο Ναύπλιο, για τ’ απαραίτητα ψώνια του τραπεζιού της αυριανής, αλλά και για τα αγιοβασιλιάτικα [..]
[ Γεωργία(Γιούλα) Τριγάζη / 31.12.17 ]
Ομνύει*
Μόνος στην καλύβα. Αυτός και οι δαίμονές του. Εκεί που καταφεύγει κάθε Πρωτοχρονιά. Δεν έχει φέρει βιβλία για διάβασμα. Ούτε γράφει. Κόβει ξύλα με το τσεκούρι. Συντηρεί τη φωτιά στη [..]
[ Μαργαρίτα Μανώλη / 30.12.17 ]
Ο φίλος μου ο Αντρέας
Ας τον πούμε «Αντρέα». Ο Αντρέας, λοιπόν, φίλος και συνάδελφος στο σχολείο, είναι από εκείνους που χωρίς να έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα θεία ή την εκκλησία, κατέχουν μια περίοπτη θέση [..]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 28.12.17 ]
Ανθρωπιστικές ή απάνθρωπες επιστήμες;
Σχεδόν πάντα οι σύγχρονοί μας«maîtres à penser» υπήρξαν μεγάλοι όχι μόνο γιατί επινόησαν μια μέθοδο έρευνας, αλλά γιατί υπήρξαν δημιουργικοί και έγραψαν βιβλία που μπορούν να διαβαστούν [..]
[ Φοίβος Γκικόπουλος / 28.12.17 ]
«Δεν υπάρχει αλλού»
Βράδυ γιορτής. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά; Δεν ξέρει ούτε και νοιάζεται. Μια ψυχή βασανισμένη, απ’ αυτές που περιπλανιούνται στις όχθες του ποταμού, χωρίς βαρκάρη να τις [..]
[ Μαργαρίτα Μανώλη / 26.12.17 ]
Το παιδί της συγκυρίας
Του Χριστού ανήμερα γέννησε η Πανάγια το σερνικό της. Μόνη κι αβόηθηγη. Για το ξεκομμένο κονάκι στο Κολλιτσί, έξω από το χωριό κάνα δυο χιλιόμετρα, πήρε των ομματιών της, όταν την [..]
[ Γεωργία(Γιούλα) Τριγάζη / 26.12.17 ]
Για την αγιότητα της ποίησης
Φοίβος Γκικόπουλος
Είχε τύχη, αλλά καμιά πρακτική επίπτωση, μια σκληρή άποψη του Μπενεντέττο Κρότσε: αν κάποιος εξακολουθεί να γράφει ποιήματα ακόμη και μετά [..]
[ Φοίβος Γκικόπουλος / 23.12.17 ]
Καληνύχτα Ιμπραήμ
Ο Παλαιστίνιος Ιμπραήμ Αμπού Τουράγια ήταν 29 χρονών, ζούσε στο προσφυγικό στρατόπεδο Σάτι της μεγαλύτερης ανοιχτής φυλακής του κόσμου, αυτής της φρικώδους [..]
[ Κώστας Καναβούρης / 21.12.17 ]
Οι άνθρωποι...
Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που σου δίνουν την εντύπωση πως ό,τι κι αν τους συμβεί θα το περάσουν ξώφαλτσα. Δε θα εισχωρήσει πιο κάτω από το δέρμα τους. Θα συνεχίσουν να [..]
[ Ειρήνη Παραδεισανού / 20.12.17 ]
Το ματωμένο θέρος του 1882, μέρος δεύτερο
Ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Καραπάνος;
...Πως, όμως, αντιμετώπιζε τον Κωνσταντίνο Καραπάνο ο αθηναϊκός Τύπος; Ιδού πως τον περιγράφει η πολιτικο-σατυρική εφημερίδα «Μη [..]
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / 18.12.17 ]
Ένα κάποιο χαμόγελο...
Εγκαταστάθηκε πρόσφατα στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Εκεί που η ατμόσφαιρα μύριζε υπόνομο και κατεστραμμένες υπάρξεις. Το παρατσούκλι «μαντάμ Ορτάνς» τόφερε μαζί [..]
[ Μαργαρίτα Μανώλη / 18.12.17 ]
Επαγγελίες ενός επίδοξου ποιητή
Αυτό που θα γράψω
θα έχει αίμα και νεύρο.
Θα ’χει φωνή
που τους νεκρούς ταράζει.
Θα ’χει θύελλα
που τα καράβια βουλιάζει.
Θα ’χει την έξαψη της σάρκας
που ολόκληρη προσφέρεται.
Θα [..]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 17.12.17 ]
Το πάθος
Το «πάθος» είχε καταχωρηθεί με διπλή σημασία στο παιδικό της μυαλό. Κι αυτό, ενίσχυε το μυστήριο και τη γοητεία του. Η εμπειρία της από όσα άκουγε, κυρίως από τους γονείς της, «τον [..]
[ Γεωργία(Γιούλα) Τριγάζη / 17.12.17 ]
Το ματωμένο θέρος του 1882
23 Μαρτίου 1914. Η άνοιξη έχει αρχίσει να ανθίζει στους κήπους της Αθήνας. Στο καφενείο του Ζαχαράτου, στο Σύνταγμα, οι θαμώνες απολαμβάνουν τον καλό καιρό με ελληνικό καφέ και την [..]
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / 16.12.17 ]
Ξενιτειές
Και να που πάλι πλησιάζει ο κύκλος των γιορτών. Και να που πάλι, καθώς τα χρόνια περνούν όλο και πιο ισχυρό εμφανίζεται το απαραίτητο πένθος χωρίς το οποίο δεν υπάρχει η γιορτή, αφού [..]
[ Κώστας Καναβούρης / 13.12.17 ]
Το έλκηθρό μου
Ήταν ωραίο εκείνο το πρωινό. Οι πίστες στο χιονοδρομικό λειτουργούσαν κανονικά. Ένα ζευγάρι Γερμανών με όλη την αναγκαία εξάρτυση εφορμούσαν για τον Χελμό. Είχαν ξεκινήσει με [..]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 12.12.17 ]
Ζω...
Με πρόσωπο χαλαρό και πένθιμο, μαραμένο σαν πολυκαιρισμένο τριαντάφυλλο, ετοιμόρροπος, περιδιαβαίνει στην πόλη, ανέστιος και ξένος, φορώντας μαύρα. Μαύρα καθώς η νύχτα, καθώς [..]
[ Μαργαρίτα Μανώλη / 10.12.17 ]
Το ρέμα
Το σπίτι του δασκάλου, κολλητό πλάι στο σχολείο, που τους είχε παραχωρηθεί, βρισκόταν απέναντι από ένα ρέμα. Ανάμεσα στο σπίτι και το ρέμα μεσολαβούσε ένα κοτέτσι. Στην ουσία, ένας [..]
[ Γεωργία(Γιούλα) Τριγάζη / 10.12.17 ]
Η αναγκαιότητα του περιττού
Τριγυρνώντας στους δρόμους της γειτονιάς παρατηρεί τους πρόωρους στολισμούς, τα φανταχτερά στολίδια, τις απαστράπτουσες μπάλες, τις εορταστικές φωταγωγίες, τόσα [..]
[ Μαργαρίτα Μανώλη / 04.12.17 ]
Το μαγικό δέρμα
La peau de chagrin του Μπαλζάκ υπήρξε μια εφιαλτική ανάγνωση της νεότητάς μου. «Το μαγικό δέρμα» όλο και περισσότερο συρρικνώνονταν, κι αυτή η συρρίκνωση σήμαινε για τον [..]
[ Φοίβος Γκικόπουλος / 04.12.17 ]
«Frangar, non flectar» και αντίστροφα
Frangar, non flectar: «σπάω, αλλά δεν λυγίζω». Αν κάποιος ακολουθούσε με αυστηρότητα αυτή τη ρήση, θα βρισκόταν αμέσως σε χίλια κομμάτια: ειδικά στους καιρούς μας, όπου η υποκρισία είναι πάντα παρούσα [..]
[ Φοίβος Γκικόπουλος / 29.11.17 ]
Και το αύριο δεν θα ξαναγίνει χθες
Ο Νίκος τηλεφωνεί στη γυναίκα του. Βάζει τα δυνατά του να της μιλήσει όπως τις άλλες φορές.
«Το μεσημέρι μη με περιμένεις για φαγητό. Έχω δουλειά. Θ’ αργήσω.»
«Εντάξει, Νίκο μου, το [..]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 29.11.17 ]
Κάποτε είδαμε στα μάτια τη θαλασσοκόρη...
Σκέφτομαι πόσο έχει προχωρήσει η εσωτερική σήψη μας. Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις για ανθρώπινα δικαιώματα, δίχως να χαρακτηριστείς γραφικός. Και το πιο αποπνιχτικό, η [..]
[ Ειρήνη Παραδεισανού / 28.11.17 ]
Ο απέναντι
Καθόταν ήσυχα-ήσυχα, και έπινε το σαββατιάτικο καφέ του στο συνηθισμένο –εδώ και χρόνια- αγαπημένο πόστο του στην επαρχιακή πόλη.
Δε θα σχολίαζε, εννοείται νοερά, πάνω από κάποια [..]
[ Γεωργία(Γιούλα) Τριγάζη / 19.11.17 ]
Περί γραφής
-Γιατί γράφεις ;
-Γράφω γιατί τις νύχτες οι λέξεις μου συνωθούνται, πιέζουν το στέρνο μου, παλεύουν να βγουν έξω, μ’ αφήνουν ξέπνοο κι ύστερα ξεροσταλιάζουν σε πεζοδρόμια, [..]
[ Μαργαρίτα Μανώλη / 17.11.17 ]
Η κραυγή...
Λένε πως η ευθεία είναι ο συντομότερος δρόμος. Δίκιο έχουν, αν αναλογιστούμε -με σεβασμό και με ρυθμό- τι έγινε εδώ, σ’ αυτό το αλωνάκι πριν από 44 χρόνια, τούτες [..]
[ Κώστας Καναβούρης / 16.11.17 ]
Ντρέπομαι, άρα υπάρχω...
Για τον Φρόυντ το συναίσθημα της ντροπής αποτελεί δείκτη ανθρωποποίησης και σχετίζεται με τη δημιουργία του πολιτισμού. Η ντροπή αφορά το ίδιο το Είναι του [..]
[ Παναγιώτα Ψυχογιού / 14.11.17 ]
