Άραγε στον παράδεισο δέχονται βρώμικα μουτράκια σαν το δικό σου;

Τεσσάρων χρονών. Μόνο. Με το νανούρισμα της μάνας για προσκεφάλι. Με μια κούκλα χιλιομαδημένη για  συντροφιά. Μοναδικό παιχνίδι στο βρόμικο καταυλισμό. Ένα πεινασμένο παιδί. Που το είχαν ταΐσει απανθρωπιά.

 Μια και μόνο στιγμή ήταν αρκετή. Κι η μάνα αλλόφρονη ψάχνει. Κάτω από έναν ουρανό μολυβένιο κι απειλητικό. Και δε βλέπει τίποτα μπροστά της. Γιατί όλα είναι κλάμα. Και μοιρολόγι.

Λένε πως τα παιδιά, σαν φτάσουν στον ουρανό, γίνονται άγγελοι.

Άραγε στον παράδεισο δέχονται βρώμικα μουτράκια σαν το δικό σου;

Κι η μάνα δεν έχει πια νανουρίσματα. Ο κόσμος όλος έξω  θόλωσε.

Κι εκείνη είναι κάπου πέρα  απ’ τη λογική. Πέρα απ΄τον κόσμο και  πέρα απ΄ τη ζωή. 

Κι αργά αργά αφανίστηκε ολόκληρη.