Δημήτρης Χριστόπουλος
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
Οι παρελάσεις...
Καὶ ἔτσι ὅπως τὸν ἔβλεπα νὰ κάθεται πάνω στὴν καρέκλα, θυμήθηκα, δὲν ξέρω τὸ γιατί, τὶς παρελάσεις ποὺ μὲ πήγαινε ὁ παππούς μου· «γιὰ νὰ [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 25.03.21 ]Απόκριες ’21
Είχε βεβαρημένο παρελθόν ο συλληφθείς Ήτο και γνωστός στα πέριξ Στα 15 του συνελήφθη για διατάραξη κοινής ησυχίας Φώναζε [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 09.03.21 ]Lonely day ή Η καριόλα η ψυχή μου
Γενάρης του ’90. Ρόδος. Στρατόπεδο Πεζικού ΧΧ. Βροχή και κρύο επί μια βδομάδα. 12 με 2 σκοπιά. 2.10 επιστρέφω ξυλιασμένος. Το G3 γλιστρά και [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 21.02.21 ]Η έκκληση ενός παιδιού
Αν τα δάκρυα ήταν θάλασσα, θα θρηνούσαμε ναυάγια. Έστω κι έτσι. Τώρα που νυχτώνει περισυλλέξτε με σεβασμό τα δάκρυα. Ένα ένα σας [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 21.02.21 ]Το χιόνι είναι μόνο χιόνι
Εκείνο το χιόνι αποφάσισε να μη λιώσει. Έμεινε πάλλευκο -ένα μέτρο μπόι- να καλύπτει δρόμους κι αμάξια. Τη μέρα τρύπωνε στα [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 18.02.21 ]«Αγαπήσου τότε!»
Από τις πιο πετυχημένες ατάκες στη μετάφραση της «Αντιγόνης» από τον Μαρωνίτη είναι, χωρίς αμφιβολία, η απάντηση που [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 13.02.21 ]Το μπρελόκ
Είχε κι εκείνο το μπρελόκ με τα κλειδιά στο χέρι. Πόρτες πολλές ν’ ανοίγει. Δώρο του πατέρα του λίγο προτού κλείσει τα μάτια του. [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 11.01.21 ]Ο γερο-Ζήκος
Τα νοσοκομεία τα αποφεύγω. Από μικρός τα φοβόμουν. Μήπως στα πέριξ στήνει καρτέρι ο Χάρος όχι με δρεπάνι στο χέρι αλλά μ’ ένα [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 05.01.21 ]Ηρωισμοί (απολογισμός μιας χρονιάς)
Πνέοντας τα λοίσθια το 2020, νομίζω πως στα καθ’ ημάς το γεγονός που μένει ανεξίτηλο στη μνήμη μας είναι η καταδικαστική [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 28.12.20 ]Ανήμερα του Άη Νικόλα
Τρίτος χρόνος στο νησί. Έντεκα τσιγάρα το ’να πίσω απ’ τ’ άλλο κάπνισα εκείνο το βράδυ. Όσα δεν είχα καπνίσει ποτέ, μέχρι να λύσω [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 05.12.20 ]Το χέρι του Θεού
Όταν το οξυγόνο σώνεται. Όταν μυρίζεις την πρωινή υγρασία λες κι είναι η πρώτη σου φορά. Όταν ο αγώνας αρχίζει με το εναρκτήριο [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 30.11.20 ]ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΣΗ (Ι)
Σε μια πτέρυγα χρονίων παθήσεων διανυκτερεύω τους πόνους σας. Κοιμάμαι τις πληγές σας. Σταγόνα σταγόνα –χρόνια τώρα- [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 28.11.20 ]Ο κόφτης
Είναι κάτι βράδια που στην άδεια πόλη τριγυρνούν φαντάσματα. Νεκρὲς ζωὲς που ξελιμπάρανε σαν παπούτσια με κομμένα τα [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 28.11.20 ]Κλεισμένη σ’ έναν υπνόσακο τον περιμένει
Περιμένει απ’ τα χαράματα σχεδόν ν’ ανοίξει το φαρμακείο. Ο Νίκος είναι καλό παιδί και δεν του παίρνει λεφτά. Συνομήλικοι [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 22.11.20 ]Η σιγή του τρόμου
Στις άδειες πόλεις, τα αδέσποτα κάθε βράδυ στήνουν πάρτι με τους φίλους τους. Πίσω από τις μάσκες, χαμόγελα παγωμένα, λόγια [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 08.11.20 ]Μάθημα λογοτεχνίας με οδηγό έναν… Τσελεμεντέ
Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που έπεσε στα χέρια σου, με ρώτησε πριν από καιρό καλός φίλος δημοσιογράφος μεταξύ τέταρτου ή [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 25.10.20 ]Ο κήπος με τα θαύματα
Τα λουλούδια της κάθε πρωί ανελλιπώς τα πότιζε. Αχάραγα ακόμα. Τ’ άρωμά τους ν’ αναπνέει. Μονολογώντας. Πότε για το ’να, πότε [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 24.10.20 ]Η θάλασσα μέσα σου
Κοιμάσαι. Ένα κάλπικο όνειρο ονειρεύεσαι. Όταν η προειδοποιητική σειρήνα της κατάψυξης κουδουνίζει μες τη νύχτα, [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 21.10.20 ]Η μπριζόλα και η πολιτική
Μαθητής το ’82, πηγαινοερχόμουνα στο Θεωρητικό Φροντιστήριο στην Κωλέττη και ανακάλυπτα σιγά σιγά γωνιές και στέκια [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 20.09.20 ]Το ροτβάιλερ
Κάθεται κατάχαμα στο υγρό τσιμέντο λουσμένος ιδρώτα. Αφρούς στάζει το στόμα του. Ένα λυσσασμένο αγρίμι κλεισμένο σε [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 17.09.20 ]Αψιμαχίες
Τα απογεύματα της Κυριακής έχουν πάντα μια παράξενη θλίψη. Δεν είναι η προσμονή της καινούργιας εβδομάδας με τις [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 06.09.20 ]Ο ήλιος του Σεπτέμβρη
Μια μπουκάλα –καβανόζι την έλεγε η γιαγιά μου- γεμάτη βύσσινα με ζάχαρη σιρόπι ακόμα λιάζεται στου μυαλού μου την αυλή. Δυο [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 04.09.20 ]Ο Ιάνης Ξενάκης, το Πολύτοπον των Μυκηνών και το σύγχρονο άγος
Το 1978, λίγα χρόνια μετά την πτώση της Δικτατορίας, ο Ιάνης Ξενάκης παρουσίασε στις Μυκήνες το έργο του «Το Πολύτοπον των [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 31.08.20 ]Σύγγρια
στον Πάνο Θ. Στα δεκατέσσερα την έφερε με το ζόρι στον πέτρινο πύργο του, με τους έξι ορόφους, τα δέκα δωμάτια, τα κελάρια και [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 18.08.20 ]Μαραγκός σημαίνει παππούς[1]
Απόψε θα επινοήσεις τον παππού σου. Με κυματιστά λευκά μαλλιά σαν του Jimmy Page. Σκυμμένος πάνω στον πάγκο με τα όλα του τα πουσάτια. [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 20.07.20 ]Τα ατίθασα παιδιά... πάντα τα κυνηγούν και τα σκοτώνουν
Με αφορμή ένα βιβλίο Στην Ισμήνη Καρυωτάκη Ήθελα σήμερα να γράψω για ένα βιβλίο που μου έδωσε μια ξεχασμένη γεύση [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 14.07.20 ]Μια χώρα χαμένη
Κάπου κάποτε κάποιος ξένος είπε, Όταν ούτε ένα παιδί δεν παίζει βιολί το βράδυ στην κάμαρά του ή δεν μαθαίνει ελληνικά, αυτή η χώρα [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 11.07.20 ]Χρυσοχέρες και χρυσοδάκτυλοι
Στη «Χρυσοχέρα» ράβονταν, θυμάμαι, όλες οι γυναίκες που γνώριζα κάποτε. Μαμάδες, συννυφάδες, ξαδέρφες, νονές, θείτσες από το [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 08.07.20 ]Φίλοι για πάντα
Δυο χρόνια δίδαξα στα «Εκπ. Ζηρίδη-Λύκειο η Αθηνά», σχολείο με μεγάλη ιστορία, η οποία δυστυχώς αυτές τις μέρες βίαια [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 07.07.20 ]Την αγκάλη του Θεού για μαξιλάρι
Λένε πως η γραφή -ακόμα κι όταν δεν το συνειδητοποιείς- είναι ένας στοχασμός πάνω στον εαυτό σου και πάνω στον κόσμο. Και η [...]
[ Δημήτρης Χριστόπουλος / 31.05.20 ]