Ἀπρίλης καὶ ἠχοῦν ἀργύρια προδοσίας

Χαράζει ἡ Μεγαλοβδομάδα. Τὸ ἐργοστάσιο ἕτοιμο καὶ πάλι νὰ σαλπάρει γιὰ τὸ καθημερινό του δρομολόγιο, περιμένει σὰν τὸν ἀρχαῖο Ἱεροφάντη τοὺς καινούριους ἐργάτες νὰ ἐξαγνιστοῦν κι ὕστερα νὰ μυηθοῦν στὰ μυστικὰ τοῦ μηχανισμοῦ του. Ἡ ὑψικάμινος ἀπὸ τὰ κοντινὰ διυλιστήρια μοιάζει μὲ οὐράνια σκαλωσιὰ ποὺ φουμάρει ἀδιάκοπα καπνὸ κατοπτεύοντας ἀπὸ ψηλὰ τὴν ἐπίγεια τελετή. Ὅπου νά ‘ναι ἀνατέλλει, κι ἕνας-ἕνας θὰ περάσουν τὴν πύλη μὲ τὸ τσιγάρο-πυρσὸ στὸ χέρι, συνεπεῖς θὰ χτυπήσουν τὴν κάρτα στὸ μηχάνημα, βιαστικὰ θὰ ποῦν τὰ χοντροκομμένα τους ἀστεῖα, καὶ μετὰ σιωπηλοὶ θὰ κατέλθουν τὴν ὑπόγεια διάβαση, ἀδιάφοροι γιὰ τὰ ἀρχαῖα μυστήρια καὶ τὸν ἀρχαῖο οὐρανὸ ποὺ ἀκόμα φωτίζει τὰ πρόσωπα. Ὁ τελευταῖος θὰ λύσει τὸν κάβο καὶ θὰ σηκώσει τὴν ἄγκυρα. Ἡ μπουροὺ θὰ καταπιεῖ τὶς κουβέντες τους. Ἐκεῖ ὁ θόρυβος δὲν σταματᾶ ποτέ.

Σὲ λίγες μέρες θ’ ἀναστηθεῖ ὁ Χριστὸς. Σήμερα ἕνας μόνο θὰ λείπει. Θὰ μιλήσει ἄραγε κανεὶς γι’ αὐτόν;

~ "Cum Juda", ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ, Τὸ Ροδακιὸ, 2018

[φωτό: Dorothea Lange]