Μια χώρα χαμένη

Κάπου κάποτε κάποιος ξένος είπε, Όταν ούτε ένα παιδί δεν παίζει βιολί το βράδυ στην κάμαρά του ή δεν μαθαίνει ελληνικά, αυτή η χώρα είναι χαμένη.

Την εποχή των Δεσμών, μάλιστα, τ’ ομολογώ, ουκ ολίγες φορές το είχα βάλει και ως θέμα για παραγωγή λόγου.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι.

Τώρα –ευτυχώς- υπάρχουν παιδιά, που μέσα στη δίνη του κυβερνοχώρου και του δικού μας ωχαδελφισμού και της καθημερινής ανθρωποφαγίας, των λογοκλοπών και των ροζ βιβλίων, βρίσκουν δειλά δειλά τον βηματισμό τους και ονειρεύονται. Αγαπούν τη μουσική και τους ψαγμένους στίχους, κι ας μην διαβάζουν πολλή ποίηση –πώς άλλωστε;- και γράφουν κείμενα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προσωπικά, εξομολογητικά, υβριδικά, αυθόρμητα. Έξοχα κείμενα.

Ναι –όταν μια χώρα ποδοπατά τα όνειρα των παιδιών, αστυνομεύει τη σκέψη και τη διαμαρτυρία τους, καταργεί τις κοινωνικές επιστήμες και εξοβελίζει την τέχνη από το σχολείο είναι μια χώρα χαμένη.

Σήμερα, υπάρχει πόνος, απογοήτευση, θυμός και θλίψη. Σε πολλές και πολλούς. Για όσα δεν.

Σήμερα, ακούμε τη φωνή του ποιητή (Yeats, “The Cloths of Heaven”)

Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω απ’ τα πόδια σου.
Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου.

Σας παρακαλούμε: μην ποδοπατάτε άλλο τα όνειρα των παιδιών μας.