Εντός και εκτός
[ Φοίβος Γκικόπουλος / Ελλάδα / 07.12.25 ]
- Αυτό που πρέπει να μας τρομάζει δεν είναι οι μηχανές, αλλά η τάση μας, πολλές φορές, στην ανευθυνότητα απέναντί τους. Η ηθική της Τεχνητής Νοημοσύνης δεν είναι απρόσωπη, εξαρτάται από εμάς τους ίδιους.
- Η δεύτερη εκλογή του Τραμπ δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά η πιο εμφανής έκφραση μιας κρίσης ταυτότητας που αποκαλύπτει τις αδυναμίες ενός ολόκληρου συστήματος. Και μεταξύ των προκλήσεων που συνεπάγεται αυτή η κρίση, η πιο αποφασιστική αφορά τη διατήρηση των δημοκρατικών αντισωμάτων που θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν οι λαοί όλου του κόσμου για να αντιμετωπίσουν το αμερικανικό σκοτάδι.
- Η αδράνεια κρύβεται πίσω από την επιτάχυνση της ζωής μας, υπονομεύει την καρδιά της εποχής μας, είναι το σκιώδες κομμάτι του φρενήρους ακτιβισμού της. Αυτή η «σύντομη ιστορία» ανασυνθέτει τα διαφορετικά πρόσωπά της και την αναζητά στις πολλές καλλιτεχνικές, πολιτικές και λογοτεχνικές μορφές της.
- Η εγκράτεια αν, λανθασμένα, την κρίνουμε σαν μια μικρή αρετή ή ακόμα και σαν ένα ελάττωμα, φαίνεται παράταιρη σε μια εποχή που γιορτάζει την υπερβολή, την υπέρβαση, την κραυγή του πιο δυνατού. Αλλά το ταξίδι της ανά τους αιώνες, μας λέει ότι ήταν επίσης ο δρόμος προς την ευτυχία και το θεμέλιο της αρμονίας μεταξύ των πολιτών.
- Πόσα είναι τα κλασικά βιβλία που θα ήθελες να έχεις διαβάσει και πόσα είναι τα αγορασμένα κι ακόμη αδιάβαστα; Στον μαρασμό της ζωής μας μόνο άτακτες περιπτώσεις ανάγνωσης, κατάλογοι βιβλίων που, μετά από χρόνια, έχουν καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων. Με βηματισμό αργό τρία βιβλία με περιμένουν να ξαναδιαβάσω: «Δον Κιχώτης» του Θερβάντες, «Οδυσσέας» του Τζόις και «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ.
- Η ιστορία της ιταλικής λογοτεχνίας είναι, από ορισμένες απόψεις, μια από τις πιο περίεργες και μοναδικές κατασκευές φιλολογικής κριτικής όλων των εποχών. Όπως είναι γνωστό, η ιταλική λογοτεχνική γλώσσα εφευρέθηκε, στην κυριολεξία, από ένα άτομο, έναν ποιητή, ο οποίος είναι φυσικά ο Δάντης. Ο γνωστός ποιητής και ηθοποιός Καρμέλο Μπένε είχε πει, αστειευόμενος, ότι η ιστορία της ιταλικής λογοτεχνίας είναι η ιστορία ενός έργου σε οπισθοδρόμηση: η υψηλότερη κορυφή είναι η αρχή, δηλαδή ο Δάντης, και τα υπόλοιπα είναι μια διαδρομή προς τα πίσω.
