«Αγαπήσου τότε!»

Από τις πιο πετυχημένες ατάκες στη μετάφραση της «Αντιγόνης» από τον Μαρωνίτη είναι, χωρίς αμφιβολία, η απάντηση που δίνει ο ίδιος ο Κρέων στην αγέρωχη παραδοχή της Αντιγόνης «Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ». «Γεννήθηκα για ν’ αγαπώ» λέει η Αντιγόνη χωρίς να καταδεχθεί να ρίξει μια ματιά στον Κρέοντα. Το μίσος και η αγάπη. Δύο αντίπαλοι, που στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλο. Γιατί το Κακό δεν έχει σχέση ούτε με την αγάπη ούτε με τον έρωτα. Ο Μαρωνίτης για να ελαφρύνει το κλίμα, μεταφράζει το «κάτω νῦν ἐλθοῦσ’, εἰ φιλητέον, φίλει κείνους» με την προσταγή «Αγαπήσου τότε!», που ηχητικά θυμίζει φυσικά κάτι άλλο.

Στο τέλος ο Κρέων, σχεδόν γυμνός (όπως κάθε «βασιλιάς»), χωρίς τα διαδήματά του, παρά μόνο με το στέμμα του θα συρθεί ράκος στη σκηνή, για να κλείσει ως σαιξπηρικός ήρωας την αυλαία του δράματος.

«Αγαπήσου τότε!»: όχι δεν είναι βρισιά· είναι η κατηγορική προσταγή της εποχής μας. Τώρα που οι άθλιοι υποκριτές του ανθρώπινου δράματος συντρίβονται από τη δική τους ύβριν. Τώρα που πρέπει κανείς να διαλέξει πλευρά: με το Κακό ή με την Αγάπη. Σολομώντιες λύσεις δεν υπάρχουν.

Απόψε λέω να φτιάξω μια αφίσα: «Η αγάπη είναι η ομορφιά. Και η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Μετά θα βγω να την κολλήσω σε όλους τους τοίχους. Η ομορφιά θα σαρώσει το Κακό. Το ακούτε;