ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΣΗ (Ι)

Σε μια πτέρυγα χρονίων παθήσεων διανυκτερεύω τους πόνους σας. Κοιμάμαι τις πληγές σας. Σταγόνα σταγόνα –χρόνια τώρα- μεταγγίζω αίμα στις λέξεις μου. Μάτια δεν έχει η ντροπή τους. Αυτιά ν’ ακούσει η σιωπή τους. Στόμα να μιλήσει η απουσία τους. Ακόμα αγνοούνται οι φονιάδες. Κι όμως σωρός τα πτώματα. Κάποτε θ’ ανταλλάξουμε ηλικίες κι ονόματα –σ’ το υπόσχομαι. Κάποτε θα ζήσουμε όπως θέλουμε –σ’ το ορκίζομαι. Κάποτε, αγάπη μου, θα μιλήσω για όλα αυτά. Και θα είναι μέρα γιορτής.