Η αγκαλιά

Το προπερασμένο Σαββατοκύριακο ήμασταν στη θάλασσα. Παίζαμε πολύ με τον Κωστή μέσα, βουτιές, κολύμπι, πρώτη φορά φέτος που κάνει μπάνιο μόνος του. Κάποια στιγμή άρχισε να κουράζεται και τον πήρα αγκαλιά να βγούμε σιγά σιγά έξω, να στεγνώσουμε, να φύγουμε για το σπίτι των παππούδων. Και τότε είναι που μου λέει εκεί μέσα στο νερό: "η αγκαλιά είναι το σπίτι μας". Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ακούς κάτι και όλα αποκτούν νόημα. Απλά, δεν περιμένεις να το ακούσεις από ένα τετράχρονο. Μέρες μετά η ίδια φράση παραμένει ο ιδιαίτερος χαιρετισμός μας κι ας μην τον λέμε πάντα. Το νόημα υπάρχει, δεν πρέπει να καεί. Κι έρχεται η Δευτέρα και η είδηση για το στοιχειωμένο πια οικόπεδο. Το απόλυτο αδιέξοδο σε όλα τα συμβολικά επίπεδα για τον συλλογικό μας βίο. Κι είναι μια λέξη που κυριαρχεί στην είδηση, και δεν είναι ο θάνατος, είναι η αγκαλιά. Και να πώς απ' όλη αυτή τη φρίκη κάπου πιάνεται κανείς, από το οικείο σώμα, το τελευταίο καταφύγιο, και να πώς ξαναζωντανεύουν πανάρχαια μοτίβα ελπίδας, που σε ένα προνεωτερικό σύμπαν οι άνθρωποι δεν είχαν άλλο τρόπο παρά να τα βιώσουν ως ανάσταση, και να που το αδιέξοδο της πραγματικότητας λύνεται ως υπενθύμιση των νεκρών στους ζωντανούς πως η μόνη διέξοδος είναι εκείνο το λάβετε φάγετε -πόσα έτη φωτός μακριά από το κήρυγμα μίσους ενός φασίστα-, το σώμα μαρτυρία και μαρτύριο ως αφετηρία και προορισμός. Και να που τώρα είμαι δίπλα στον Κωστή που κοιμάται και σκέφτομαι πως, πράγματι, η αγκαλιά είναι το σπίτι μας. Στα αποκαΐδια της πολυετούς μας κρίσης η αγκαλιά είναι το κοινό μας σπίτι. Κι αν καταλαβαίναμε σε όλα τα συμβολικά επίπεδα τι σημαίνει αγκαλιά, ίσως και να το είχαμε ξαναχτίσει, αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα κι όλα όσα άλλα μας έχουν διδάξει οι τεχνίτες του λόγου και της ζωής.