Ο Πάνος Ρούτσι, η ζακέτα-θηλιά, ο Τραμπ, ο Φάρατζ και ο υβριδικός φασισμός

Ο θάνατος είναι η έσχατη ματαίωση, είναι το μέγιστο παράλογο, αλλά ο άδικος θάνατος είναι η χείριστη βία και γι’ αυτό διατυπώνει το αίτημα για δικαιοσύνη.

Τη δικαιοσύνη αυτή απαιτεί ο Πάνο Ρούτσι για το αδικοχαμένο παιδί του. Τη δικαιοσύνη αυτή απαιτούν και οι γονείς των άλλων 56 θυμάτων των Τεμπών. Τη δικαιοσύνη αυτή απαιτούν τα χιλιάδες δολοφονημένα παιδιά στη Γάζα. Αυτή απαιτούν και οι χιλιάδες άνθρωποι που χάθηκαν στο βυθό της Μεσογείου. Τη δικαιοσύνη αυτή δικαιούται και ο ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ 22χρονος μετανάστης που κρεμάστηκε από τη… ζακέτα του στα κρατητήρια του αστυνομικού μεγάρου της Αθήνας.

Ο άδικος  θάνατος διατυπώνει επιτακτικά το αίτημα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

Το αίτημα αυτό γίνεται κραυγή, οργή και εξανάσταση όταν το έγκλημα  συγκαλύπτεται.

Όταν το πολιτικό σύστημα που αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικό ελέγχει τη δικαιοσύνη (μέσω του διορισμού της ηγεσίας της) και διατηρεί εντός του περιοχές βίας και ανομίας, όπως τα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων, τα στρατόπεδα κράτησης της Αμυγδαλέζας, της Μαλακάσας, της Κορίνθου, ή τα γκέτο των Ρομά,  τότε κάθε κανόνας είναι δυνατό να υπονομευθεί, το δίκαιο να ανασταλεί και να κυριαρχήσει η “ηθική” της αστυνομίας, δηλαδή οι θηριωδίες της.

Οι νησίδες της κρατικής βίας έχουν γίνει ο κανόνας. Κι αυτό συμβαίνει λιγότερο ή περισσότερο σε όλο τον κόσμο.

Ήδη ο Τραμπ κάλεσε τους 800 στρατηγούς και ναυάρχους του να πολεμήσουν τον «εσωτερικό εχθρό», τους μετανάστες που περιγράφονταν ως «εγκληματίες», «παράσιτα», «πρωτόγονοι», «αποβράσματα», «ψείρες» ή ως άτομα που είχαν πεποιθήσεις ή αξίες «δεινόσαυρων».

Η κρατική βία με την κατάλληλη παραδοσιακή και ψηφιακή προπαγάνδα ενοφθαλμίζεται στο εσωτερικό της κοινωνίας.

Στην Βρετανία τη βία εναντίον των μεταναστών την έχει αναλάβει εκτός από την αστυνομία και η ίδια η ακροδεξιά (του Φαρατζ, του Ρόμπινσον) με τις πολιτοφυλακές της. Οι ακροδεξιές ιδέες ευδοκιμούν σε διαδικτυακούς κόσμους που δεν είναι εύκολα ορατοί σε μεγάλο μέρος του κοινού, αλλά διαδίδουν παραπληροφόρηση που έχει συνέπειες στον πραγματικό κόσμο. Παράδειγμα: Το καλοκαίρι του 2024, ξέσπασαν βίαιες ταραχές σε περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου, τροφοδοτούμενες από ψευδείς ειδήσεις που διαδόθηκαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η βία είχε στόχο αιτούντες άσυλο και μουσουλμάνους, και είχε ως αυτουργούς κυρίως ντόπιους που δεν ήταν μέλη επίσημων ακροδεξιών οργανώσεων. Μάλιστα κάποιοι απέρριπταν τον χαρακτηρισμό του ακροδεξιού, κρατώντας πανό που έγραφε: «Δεν είμαστε ακροδεξιοί, είμαστε απλώς σωστοί». Τα άτομα αυτά μπορεί αρχικά να μην είναι όντως οργανωμένα σε ακροδεξιές οργανώσεις και απλά να συμμετέχουν σε μια κοινότητα του διαδικτύου, τελικά όμως θα οργανωθούν με βάση έναν αντιμεταναστευτικό και εθνικιστικό λόγο, συνοδευόμενο από θεωρίες συνωμοσίας και παραπληροφόρηση.

Περισσότερο λοιπόν επικίνδυνη από την κρατική βία που γίνεται από εξαίρεση «κανονικότητα», είναι η βία εντός της κοινωνίας και ο κοινωνικός αυτοματισμός που ενεργοποιεί η ακροδεξιά. Σ’ αυτόν τον υβριδικό φασισμό του 21ου αιώνα η Αριστερά και γενικά οι δημοκράτες αντιδρούν με όρους του προηγούμενου αιώνα και γι’ αυτό χάνουν συνεχώς το έδαφος κάτω από τα πόδια τους…