Από τον Μάρκος στον Φλόιντ...

Τις εικόνες αυτές δεν θα τις δεις στα μίντια που χρηματοδοτούνται από τις εξουσίες. Δεν θα δεις τη δυστυχία που κοιμάται στις πλάκες της πλατείας Βικτωρίας, ούτε τη φτώχια που περπατάει ξυπόλητη. Δεν θα δεις τα παιδιά της Αφρικής που δουλεύουν στα ορυχεία κολτανίου, ούτε τα παιδιά της Υεμένης που όσα δεν σκοτώνονται από τις βόμβες, πεθαίνουν από την πείνα. Δεν θα δεις τις κόρες της Χιλής που βιάζονται, τις νοσοκόμες στο Παρίσι, που πριν οι εξουσίες χειροκροτούσαν και τώρα σιδεροδένουν. Δεν θα δεις τους Τζορτζ Φλόιντ σε όλο τον κόσμο που κραυγάζουν: «Δεν μπορώ να ανασάνω». Αυτές τις εικόνες θα τις δεις μόνο στις διαδικτυακές φρυκτωρίες... Μόνο εκεί θα ακούσεις τη φωνή από τα δάση των βουνών του νότιου Μεξικού να προτρέπει αδιαλλείπτως: «Όλοι πάνω στο καράβι», όλοι στους δρόμους!

Είναι ο υποδιοικητής Μάρκος με τη "μάσκα καθρέφτη", με τον ποιητικό λόγο που οι φιλολογικοί κριτικοί, αυτοί οι τεχνο-λόγοι της εξουσίας τον είπαν «λυρικά εμπαθή»! Αυτός θα τους αποκαλέσει «μικρούς δικτάτορες» και θα πει πως ο νέος κόσμος χρειάζεται νέες λέξεις που θα εκφράσουν μια νέα, ουμανιστική ιδέα της προόδου και του τρόπου άσκησης της πολιτικής. Και ότι η επανάσταση οφείλει να ξεκινήσει από τον εαυτό της για να δημιουργήσει το καινούργιο. 

Η εξουσία εδώ δεν αντιμετωπίζεται μόνο στη δυαδικότητα κεφάλαιο-εργασία, αλλά και ως ενοφθαλμισμένη στις κοινωνικές και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Γι’ αυτό εδώ «Η πανταχού παρούσα εξουσία συνεπάγεται την πανταχού παρούσα αντίσταση»*. Εδώ η κραυγή μας «χρωματίζεται πάντα από αυτό ενάντια στο οποίο κραυγάζει», από την κραυγή για την κατάλυση της ανθρωπιάς, για την ταπείνωση των προσφύγων, των γυναικών, των έγχρωμων, των ομοφυλόφιλων, των απόκληρων. Η κραυγή αυτή σημαίνει, συγχρόνως, και την προβολή μιας νέας ανθρωπιάς, νέων σχέσεων συντροφικότητας και αλληλεγγύης, που διαμορφώνονται μέσα στη διαδικασία του αγώνα και του συλλογικού πράττειν.

Εδώ διαμορφώνεται η νέα συμβολική τάξη, που προεικονίζει τη νέα κοινωνία. Κι αυτός ο νέος Τρόπος βιώνεται εδώ και τώρα. Η αλλαγή βιώνεται σήμερα και δεν μετατίθεται στο απώτερο "φωτεινό μέλλον"! Έτσι, ο αγώνας για τη νέα κοινωνία αποκτάει όλο και μεγαλύτερη ελκτική δύναμη. Έτσι κατακτά την ψυχή και το μυαλό των ανθρώπων. Γιατί ο κόσμος αλλάζει τώρα, πριν να "καταλάβουμε την εξουσία".

 *Holloway John: Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία, Σαββάλας, Αθήνα, 2006