Η «πράσινη ανάπτυξη» δεν είναι η απάντηση στην οικολογική καταστροφή, αντίθετα θα εξαλείψει το εναπομείναν «πράσινο» και εντέλει τη ζωή στον πλανήτη, η ρύπανση, η αποψίλωση των δασών ή η υπεραλίευση αποτελούν μέρος της κλιματικής κρίσης, και οφείλονται στην οικονομική υπερεκμετάλλευση, εξηγεί ο George Monbiot, συντάκτης της εφημερίδας The Guardian. Είναι αδύνατο να διατηρηθεί το επίπεδο οικονομικής δραστηριότητας χωρίς να καταστραφεί το περιβάλλον, γι’ αυτό είναι απαραίτητο να επιλέξουμε τη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, εκτιμά.
Παντού, οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να αυξήσουν την οικονομική δραστηριότητα, μιλώντας για «απελευθέρωση των δυνατοτήτων μας» και «υπερφόρτιση της οικονομίας μας». Ο Μπόρις Τζόνσον επιμένει ότι «η παγκόσμια ανάκαμψη από την πανδημία πρέπει να έχει τις ρίζες της στην πράσινη ανάπτυξη». Αλλά δεν υπάρχει «πράσινη ανάπτυξη». Η ανάπτυξη σκουπίζει το πράσινο από τη Γη.
Δεν έχουμε καμία ελπίδα να βγούμε από αυτήν την κρίση πλήρους φάσματος αν δεν μειώσουμε δραματικά την οικονομική δραστηριότητα. Ο πλούτος πρέπει να διανεμηθεί - ένας περιορισμένος κόσμος δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά τους πλούσιους - και πρέπει επίσης να μειωθεί. Η διατήρηση των συστημάτων υποστήριξης της ζωής μας σημαίνει ότι κάνουμε λιγότερα σχεδόν στα πάντα. Αλλά αυτή η έννοια - που πρέπει να είναι κεντρική σε μια νέα, περιβαλλοντική ηθική – θεωρείται «κοσμική βλασφημία».
Υπάρχει ένα θέμα που λέγεται "κλίμα", όπου οι πολιτικοί συζητούν την κλιματική κρίση. Υπάρχει ένα άλλο θέμα που λέγεται «βιοποικιλότητας», όπου συζητούν την κατάρρευση της βιοποικιλότητας. Οι άλλες περιπτώσεις όπως είναι η ρύπανση, η αποψίλωση των δασών, η υπεραλίευση και η διάβρωση του εδάφους είναι όλα θέματα που δεν ενδιαφέρουν το ίδιο.
Αλλά όλα αυτά τα θέματα είναι στην πραγματικότητα μέρος μιας ενιαίας κρίσης, την οποία χωρίσαμε για να γίνει κατανοητή. Οι κατηγορίες που δημιουργήθηκαν από τον ανθρώπινο εγκέφαλο για να αντιληφθεί το περιβάλλον του δεν είναι, όπως παρατήρησε ο Immanuel Kant, το «πράγμα από μόνο του». Είναι τα προϊόντα των αντιλήψεών μας και όχι ο ίδιος ο κόσμος.
Αυτές οι διαιρέσεις δεν υπάρχουν στη φύση. Η φύση είναι ενιαία και τα οικοσυστήματα δέχονται επίθεση από παντού ταυτόχρονα και όλες οι πηγές στρες λειτουργούν αθροιστικά.
Όταν τα τροπικά δάση κατακερματίζονται από την κοπή ξυλείας και την εκτροφή βοοειδών, ή καταστρέφονται από εισαγόμενες ασθένειες των δέντρων, τότε γίνονται πιο ευάλωτα στις ξηρασίες και τις πυρκαγιές που προκαλούνται από την κλιματική κρίση. Οι διάφορες συνέπειες έχουν μια κοινή αιτία: τον τεράστιο όγκο της οικονομικής δραστηριότητας. Κάνουμε πάρα πολλά σχεδόν τα πάντα και τα ζωντανά συστήματα του κόσμου δεν μπορούν να το αντέξουν. Αλλά η αποτυχία μας να δούμε το σύνολο μάς οδηγεί στο να μην αντιμετωπίζουμε την κρίση συστηματικά και αποτελεσματικά. Κοιτάξτε τα υλικά που απαιτούνται για την ηλεκτρονική επανάσταση που υποτίθεται ότι θα μας σώσει από την κλιματική κατάρρευση. Η εξόρυξη και η επεξεργασία των ορυκτών που απαιτούνται για μαγνήτες και μπαταρίες δημιουργούν απόβλητα στους βιότοπους και προκαλούν νέες κρίσεις ρύπανσης. Και όπως δείχνει το τρομακτικό άρθρο του Jonathan Watts στον Guardian αυτήν την εβδομάδα, οι εταιρείες χρησιμοποιούν την κλιματική κρίση ως δικαιολογία για την εξαγωγή ορυκτών από τον πυθμένα του ωκεανού, πολύ πριν να έχουμε ιδέα για τις επιπτώσεις...
