Ως εδώ... Και σε όποιον αρέσει

  Είδα κι εγώ στο διαδίκτυο την φρικώδη σκηνή όπου ο φρουρός του νόμου, ο αρματωμένος σαν αστακός – αρματωμένος ακόμα και από την ανωνυμία του κράνους του, δηλαδή την απουσία προσώπου και άρα ένα απρόσωπο δίποδο, χτυπάει ξαφνικά και άγρια έναν δεμένο πισθάγκωνα διαδηλωτή. Στρέφει ξαφνικά όλο το σώμα και με την δύναμη της περιστροφής καταφέρνει την ασπίδα στο πρόσωπο του νεαρού που επαναλαμβάνω είναι δεμένος με χειροπέδες. Εμφανής λόγος άμυνας δεν υπάρχει. Εμφανής επιθετικότητα εκ μέρους του θύματος δεν υπάρχει. Και πάνω απ’ όλα κανένας λόγος δεν μπορεί να υπάρχει σε μια δημοκρατία, που να επιτρέπει τέτοιες πρακτικές.

Η πράξη λοιπόν του συγκεκριμένου αστυνομικού είναι πράξη μίσους. Άνανδρη, φασιστικά χυδαία και κοινωνικά αποτρόπαιη, γιατί ο αστυνομικός αυτός είναι ένας οιονεί δολοφόνος. Και σ’ όποιον συνδικαλιστή αρέσει. Η δημοκρατία δεν χρειάζεται μπράβους, ούτε πραιτωριανούς. Αυτή η κατάσταση πρέπει να σταματήσει εδώ. Αρχίζοντας –επιτέλους– από την κατάργηση του τρομονόμου που εκτός από τα άλλα εγκληματικώς αντιδημοκρατικά δεινά, δίνει και το άλλοθι σε αποχαλινωμένα φασιστοειδή να δρουν δολοφονικά χωρίς να τιμωρούνται. Ως εδώ. Φτάνει με τις εκατοντάδες περιπτώσεις ασυδοσίας των οργάνων της τάξης, που οδηγούν μάλιστα στα δικαστήρια τα θύματα της ασυδοσίας τους, τα οποία θύματα καταδικάζονται κιόλας, γιατί βλέπεις είναι απολύτως λογικό ( σ.σ. πραγματικό περιστατικό) τέσσερις–πέντε δίμετροι αρματωμένοι ‘σφιχτοί’ να έχουν κινδυνεύσει με ξυλοδαρμό από ένα κοριτσάκι σαν μίσχο που κρατούσε, λέει, ένα καδρόνι το οποίο –όλως τυχαίως– δεν έφερε δακτυλικά αποτυπώματα. Δεν είναι ιστορία για αγρίους. Είναι άγρια ιστορία μιας άγριας δημοκρατίας που με άγρια ευκολία στέλνει τα πιο καλά παιδιά της στη φυλακή.

Ως εδώ. Η περίπτωση με το προαναφερθέν περιστατικό είναι απλώς μια από τις εκατοντάδες. Τις ατιμώρητες εκατοντάδες (για να μην πω χιλιάδες) που έχουν αφήσει πίσω τους τραυματισμένες ψυχές, κορμιά με τραύματα ( π.χ. σπασμένο γόνατο από κλωτσιά αστυνομικού, που έγινε – πιστευτό – τραύμα από πέσιμο) τα οποία θα τα συνοδεύουν μια ζωή, όπως και οι καταδίκες κατά παρακρουστική εφαρμογή δικαστικής ευπιστίας προς την αλήθεια των τεράτων. Ως εδώ. Γιατί μονάχα στους εχθρούς της δημοκρατίας «αρέσει» μια τέτοια δημοκρατία.

Μονάχα στους εχθρούς της δημοκρατίας αρέσει να χτυπούν και ενίοτε να σκοτώνουν οι «προστάτες» της, άνευ ουδενός λόγου προστασίας του νόμου, «γιατί αυτή είναι η πρακτική της αστυνομίας και σ’ όποιον αρέσει». Όμως η αστυνομία–φόβητρο, ανήκει σε άλλες εποχές. Και σ’ όποιον αρέσει. Η δημοκρατία επίσης, τιμωρεί αυτούς που εγκληματούν επειδή την εχθρεύονται. Και σ’ όποιον αρέσει.

Ο αστυνομικός που χτύπησε ανυπεράσπιστο άνθρωπο, είναι ο «ίδιος» που συμμετείχε στην θανάτωση του Ζακ Κωστόπουλου, είναι ο «ίδιος» που πυροβόλησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, είναι ο «ίδιος» που παρουσιάζεται εκατοντάδες φορές με θράσος χιλίων πυγμαίων λιονταροπιθήκων στα δικαστήρια για να πει ψέματα, με την σιγουριά ότι στην χειρότερη περίπτωση ουδείς θα τον συλλάβει για εμφανέστατη ψευδομαρτυρία. Αυτό όμως τον οπλίζει για το επόμενο έγκλημα. Αυτό συντηρεί το μίσος του για την δημοκρατία, που κάποτε μπορεί να είναι και θανατηφόρα, αλλά σίγουρα πάντα είναι βαρύ θλαστικό τραύμα με αμβλύ όργανο εναντίον της δημοκρατίας.

Ως εδώ με τα τέρατα και τα ψέματα. Ως εδώ με τις ΕΔΕ που αθωώνουν τα θηρία και τα αποθηριώνουν. Ως εδώ με τον ένστολο συμμοριτισμό του φασίστα. Ως εδώ με την προστασία οιονεί φονιάδων και μπράβων. Ως εδώ με τον πολιτικό φόβο μπροστά στον ασύδοτο οπλοφόρο που δρα μολυσματικά στη δημοκρατία. Ως εδώ και σ’ όποιον αρέσει.

Ας είναι σίγουρη αυτή η κυβέρνηση, ότι αν προσπαθήσει να απελευθερώσει την κοινωνία από τον φόβο της αστυνομίας, θα έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα για μια καλύτερη κοινωνία και μια καλύτερη αστυνομία. Αλλά πρέπει να συγκρουστεί μ’ εκείνους στους οποίους μια τέτοια κοινωνία, μια τέτοια αστυνομία και εν τέλει μια τέτοια δημοκρατία «δεν αρέσει».

Γιατί σ’ αυτούς «αρέσει» η δημοκρατία που σκοτώνει τους «Ζακ», που θεωρεί υπεύθυνη του θανάτου της την «κάθε Ελένη, της επαρχίας της Ελλάδας κοιμωμένη», που θεωρεί (ακόμα και προοδευτικώς) απομακρυσμένο τον φόνο των Πετρίτ και φυλακίζει εύκολα τα «δροσερά Ελληνόπουλα» που θέλουν να νικήσουν την «αρεστή» δημοκρατία των τεράτων. Μια δημοκρατία «αγγελικά πλασμένη» για εργοδότες. Αποκλειστικά για εργοδότες. Έναν παράδεισο της κόλασης. Αυτόν τον παράδεισο φυλάει το όργανο που χτύπησε τον νεαρό στο πρόσωπο. Το πρόσωπο της δημοκρατίας χτύπησε. Να τιμωρηθεί. Ως πρόσωπο. Ως αντίληψη.