«Υψικάμινη» διδασκαλία

      Από τη μια έχουμε τα Χρυσοχολερικά ανώνυμα δίποδα στη Λάρισα που έπεσαν (με πολιτικά) σαν πεινασμένα σαρκοβόρα πάνω στα δεκατριάχρονα παιδάκια για να πουλήσουν εξουσία των τεράτων. Γιατί τέρας πρέπει να είσαι όταν διασκεδάζεις τρομοκρατώντας ένα παιδί. Το ένα δίποδο επιπλέον, έσπασε με τα μπροστινά του πόδια το χέρι του ενός παιδιού, λέγοντας μάλιστα, «ρε μ@λ@κα το έσπασα», και ύστερα πήγαν το παιδί, όχι στο νοσοκομείο, αλλά στο τμήμα!!!

Φυσικά μόλις έγινε γνωστή η ιστορία, μπήκαν σε κίνηση οι διαδικασίες περαιτέρω ανωνυμοποίησης του περιστατικού που συνηθίζονται στην ανώνυμη χώρα η οποία κείται Δυτικά του Ρίο Πέκος και Ανατολικά της ΕΔΕ.

Από την άλλη, στη χώρα που λέγεται Ελλάδα και την κατοικούν, στο πείσμα των γραικύλων, «δροσερά ελληνόπουλα» που έχουν ορθάνοιχτα τα παράθυρα της ψυχής τους για να μυρίζουν τα τριαντάφυλλα του κόσμου, ο υπέροχος φίλος μου, καθηγητής στο ΕΚΠΑ, Μάνος Κουντούρης έκανε το πρώτο δια ζώσης μάθημα στη Σχολή Νομικών Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο προαύλιο της Μασσαλίας. Ήταν μια εξαίσια πρωτοβουλία του Φοιτητικού Συλλόγου Του Οικονομικού, σχετική με τον αγώνα για τη μη εφαρμογή του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοίδη.

Και ο υπέροχος – επαναλαμβάνω – δάσκαλος (δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι διαφορετικό από τον Μάνο), ξεκίνησε το μάθημα διαβάζοντας το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου, «Τριαντάφυλλα στο παράθυρο» από την «Υψικάμινο».

Αυτή λέω πως είναι η Ελλάδα που αξίζει στα παιδιά της. Σ’ αυτά τα «πατριωτάκια του ήλιου» που ο κατάπτυστος Χρυσοχοίδης ονομάζει «γκεστάπο των πανεπιστημίων». Αυτή είναι η Ελλάδα των συγκλονιστικών δασκάλων που μαθαίνουν στα παιδιά μας να μην αφήνουν κανένα «να πει τη μοίρα τους», παρά τα ίδια να λένε και να τη λένε ωραία «τη μοίρα του ήλιου».

Ο καθένας λοιπόν ας διαλέξει σε ποια χώρα θέλει να κατοικήσει. Στη χώρα που κείται δυτικά του Ρίο Πέκος και ανατολικά της ΕΔΕ ή στην Ελλάδα, όπου τα τριαντάφυλλα της εύψυχης γνώσεως ανθίζουν στα προαύλια των Πανεπιστημίων, μαζί με τους έρωτες και τα αζήτητα όνειρα. 

Δυτικά του Ρίο Πέκος κατοικεί ο Χρυσοχοΐδης, ο πρύτανης του ΑΠΘ που φώναξε τα ΜΑΤ να διώξουν τα παιδιά, τα απρόσωπα ανδροειδή και ο μπετατζής της Ακρόπολης που χασκογελώντας δίνει «ραντεβού στα λουλουδάδικα».

Στην Ελλάδα κατοικούν δάσκαλοι όπως ο Μάνος Κοντούρης, παιδιά και τριαντάφυλλα. Κατοικούμε όσοι θέλουμε να είμαστε αντάξιοι των παιδιών μας και των δασκάλων τους.

Ας διαλέξει λοιπόν ο καθένας: θα πάει μέσα στο ποίημα ή θα το πετάξει στα νύχια των θηρίων; Αυτό το «Υψικάμινο ποίημα»:

«Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.

Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας.
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της καθεμιάς ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.

Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας».