Υπόγειο αίμα

Το ποίημα βγαίνει μέσα από τον πόνο της ακινησίας. Τουλάχιστον για μένα. Στον Ηλίθιό του ο Ντοστογιέφσκι μιλάει για την αύρα που προειδοποιούσε τον πρίγκιπα Μίσκιν ότι ερχόταν η κρίση επιληψίας. Για μια αιφνίδια στιγμή όπου η ψυχή ξαστέρωνε μετά όμως από στιγμές πνιγμού. Είναι πολλά χρόνια που τον είχα διαβάσει και ελπίζω να το θυμάμαι σωστά. Να μην λέω απλώς αυτό που έχω εγώ στο νου μου.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως το ποίημα βγαίνει μετά από πολλές τέτοιες βασανιστικές μέρες. Και το περίεργο είναι πως δεν έρχεται ακριβώς ως εκτόνωση. Κι αυτό γιατί δε γράφεται τις μέρες εκείνες. Ούτε σε βοηθάει να νιώσεις καλύτερα. Είναι σαν να βαδίζεις στα τυφλά πεισματάρης και να σκάβεις το συκώτι σου. Κι αυτό να δίνει μόνο αίμα. Να σε πνίγει. Κι εκεί που θαρρείς πως το σκοτάδι δεν έχει τέλος, εκεί που νιώθεις πως πλέεις σε μια φαινομενικά ατάραχη λίμνη - φαινομενικά γιατί κάτω απ' το σεντόνι της παλεύουν στοιχειά τρομαχτικά - έρχεται η πρώτη εικόνα. Σε γραπώνει και δε γίνεται να μην τη γράψεις. Την ώρα εκείνη εσύ δεν είσαι παρά ένας άλλος. Αυτός που γράφει το ποίημα. Κι αυτή η μεταμόρφωση έχει τόση λάμψη ελευθερίας που, αν σε επισκεφτεί μία φορά, σε αιχμαλωτίζει. Και δε γίνεται πια να μην την αποζητάς.

Η υπόλοιπη ζωή σου είναι εκεί. Και δίνεσαι και σ' αυτήν με πάθος. Μα στους κροτάφους σου βουίζει το υπόγειο αίμα συνεχώς. Σε καλεί προς τα κάτω. Να βυθιστείς. Να σχίσεις το σεντόνι.

Να 'ρθει η έκλαμψη εκείνη που θα σου δώσει την πρώτη εικόνα. Και παράλληλα αυτή η βασανιστική αβεβαιότητα. Να μην ξέρεις αν αυτό που μόλις έγραψες είναι το τελευταίο σου ποίημα.