Η λαϊκιστική δεξιά (έτσι ονομάζουν την ακροδεξιά στην Ευρώπη) από τον Τραμπ μέχρι τον Φάρατζ επιδιώκουν να αναθεωρήσουν την ιστορία του 20ου αιώνα, γράφει στον The Guardian ο Κότζο Κόραμ καθηγητής στη Νομική Σχολή στο πανεπιστήμιο Μπίρκμπεκ του Λονδίνου.
Η κυβέρνηση Τραμπ -γράφει ο Κόραμ- δεν καταφεύγει σε πολιτισμικούς πολέμους μόνο επειδή γνωρίζει ότι θα τραβήξουν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης, αλλά και για να νομιμοποιήσει νομοθετικές ρυθμίσεις που διαβρώνουν τα δικαιώματα των φτωχών και ευάλωτων κοινοτήτων σε όλους τους τομείς από την εργασία έως τους μετανάστες, τους αφροαμερικανούς, τους ανάπηρους, τις γυναίκες, τους ΛΟΑΤΚΙ. Έτσι κατάργησε μια σειρά πρωτοβουλιών και διαταγμάτων για την ισότητα και την ένταξη (DEI* Diversity, Equity, and Inclusion -Διαφορετικότητα, Ισότητα και Συμπερίληψη-, δηλαδή πρωτοβουλίες για την προώθηση μιας ποικιλόμορφης και χωρίς αποκλεισμούς κουλτούρας).
"...Βλέπουμε -σημειώνει ο Κόραμ- την ίδια στρατηγική από την Ουάσινγκτον μέχρι το Λονδίνο, όπου η λαϊκιστική δεξιά βρίσκεται επίσης σε άνοδο. Στις γενικές εκλογές του περασμένου έτους, το Reform UK (του Φάρατζ) ζήτησε σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο διδασκαλίας της βρετανικής ιστορίας, απαιτώντας μια «πατριωτική» και «ισορροπημένη» προσέγγιση που να αντισταθμίζει το αυξημένο ενδιαφέρον για τον βρετανικό ιμπεριαλισμό και το διατλαντικό δουλεμπόριο που έχει προκύψει από την παγκόσμια απήχηση του κινήματος Black Lives Matter. Το Reform παρουσιάζει την αλλαγή του προγράμματος σπουδών ως δήθεν ουδέτερο, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθεί να ξαναγράψει την αφήγηση για τη Βρετανία σαν μια «ιστορία νησιού» (και όχι μιας ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας).
Σε αυτό το πλαίσιο, η Βρετανία μεταμορφώνεται από μια αυτοκρατορία αιώνων που εκτείνεται σε όλο τον κόσμο σε ένα πολιορκημένο μικρό νησί, με την εισροή μεταναστών να αποτελεί μια ανεξήγητη σύγχρονη μάστιγα και όχι ως ο μετασεισμός της αυτοκρατορικής εμπλοκής. Οι τοπικές διαμαρτυρίες έξω από προσωρινά καταλύματα για αιτούντες άσυλο μπορούν να απεικονιστούν ως αυθόρμητη άμυνα της κοινότητας, που προωθείται από «ειλικρινά ανήσυχες οικογένειες». Αυτή η αναθεώρηση (στένεμα) της εθνικής ιστορίας νομιμοποιεί τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές του Νάιτζελ Φάρατζ για «μαζικές απελάσεων» αιτούντων άσυλο. Ο ηγέτης της Μεταρρύθμισης δήλωσε στο Channel 4 ότι «δεν μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι για όλες τις αμαρτίες του κόσμου». (arti, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η Βρετανία όπως και οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες για ό,τι συμβαίνει στην Αφρική, στην Ασία και γενικά στο Νότο)
Η διάλυση της δημοκρατίας και η επανεγγραφή της ιστορίας του έθνους πάνε μαζί σαν το αλάτι με το πιπέρι στο βιβλίο συνταγών της λαϊκιστικής δεξιάς. Όταν μιλάει για αντίσταση στην αποαποικιοποίηση του προγράμματος σπουδών, επιδιώκει να σβήσει την ιστορία των κατακτήσεων του 20ού αιώνα, όταν, με καθαρά νομικούς όρους, είδαμε τη μεγαλύτερη δημοκρατική κατάκτηση στην ανθρώπινη ιστορία, όπου εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που δεν είχαν ποτέ λόγο στην επιλογή των δικών τους ηγετών απέκτησαν το δικαίωμα ψήφου. Το να το ξεχνάμε αυτό ισοδυναμεί με το να ξεχνάμε ότι η δημοκρατία είναι μία κατάκτηση που έγινε με αγώνες σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν είναι κάτι που δίνεται στους αδύναμους από την καλοσύνη των ισχυρών.
Όταν η κυβέρνηση Τραμπ επιτίθεται στην DEI, δεν μιλάει απλώς για την απαλλαγή από την μονότονη εκπαίδευση και τις προκαταλήψεις, αλλά για την απαλλαγή από τον Νόμο περί Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964.Υπάρχει μια ευρύτερη φιλοδοξία στην πράξη: να αποσυναρμολογηθεί το κοινωνικό συμβόλαιο που στήριξε τη φιλελεύθερη τάξη του 20ού αιώνα και τη νομική αρχιτεκτονική του.
Ο φιλελεύθερος ιδεολογικός νονός των σημερινών ακροδεξιών, Murray Rothbard, δήλωσε το 1992: «Θα καταργήσουμε τον 20ό αιώνα». Αυτό είναι το σύνθημα όλων όσοι επιδιώκουν να κατεδαφίσουν το πλαίσιο του δικαίου των φυλετικών σχέσεων, τα δικαιώματα των γυναικών, την προστασία των εργαζομένων και τους δημοκρατικούς μηχανισμούς που παρέχουν ένα προστατευτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο οι ευάλωτοι άνθρωποι μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια.
Η αντίσταση σε αυτό το εγχείρημα σημαίνει άρνηση των τακτικών του «διαίρει και βασίλευε» στις οποίες βασίζεται η ακροδεξιά. Απαιτεί την οικοδόμηση διακοινοτικής αλληλεγγύης που αναγνωρίζει τα κοινά συμφέροντα μεταξύ εκείνων που στοχοποιούνται από τις φυλετικοποιημένες αφηγήσεις και εκείνων που αντιμετωπίζουν οικονομική στέρηση. Γιατί οι ίδιοι πολιτικοί που είναι πρόθυμοι να στερήσουν από έναν πρόσφυγα την ορθή διαδικασία (ασύλου), θα στερήσουν επίσης από έναν εργαζόμενο τα συνδικαλιστικά δικαιώματα (arti, αυτό γίνεται ήδη στην Ελλάδα με τον αντιμεταναστευτικό νόμο του Πλεύρη και τον αντεργατικό νόμο της Κεραμέως)
…Αν θέλουμε να υπερασπιστούμε τις νίκες του 20ού αιώνα, δεν μπορούμε να αφήσουμε την ιστορία να ξαναγραφεί στον 21ο".
*Ο Δρ. Κότζο Κόραμ διδάσκει στη Νομική Σχολή στο πανεπιστήμιο Μπίρκμπεκ του Λονδίνου. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου « Uncommon Wealth: Britain and the Aftermath of Empire» (Ασυνήθιστος Πλούτος: Η Βρετανία και οι Συνέπειες της Αυτοκρατορίας).
**Στη φωτογραφία, σκλάβος του οποίου οι αποικιοκράτες του έκοψαν τα χέρια...
