Τώρα λένε ότι η διαφθορά είναι συστατικό του τρόπου ζωής μας!

Η ελευθερία του Τύπου έχει καταβαραθρωθεί στην Ελλάδα σύμφωνα με τους «Δημοσιογράφους χωρίς Σύνορα». «Λένε ψέματα» απαντά η κυβέρνηση της ΝΔ.

Η διαφθορά στην Ελλάδα σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο αυξήθηκε από 95% το 2019 σε 98% το 2022! Αύξηση κατά 3% επί κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη. Και τάχιστα σπεύδουν δημοσιολογούντες όπως ο Μ. Μητσός, για να "αθωώσουν" τη διαφθορά, για την ακρίβεια να την αποδώσουν στους... Έλληνες! «…οι Έλληνες δεν αντιμετωπίζουν την διαφθορά μόνο ως πρόβλημα, αλλά ως κάτι με το οποίο πρέπει να ζουν αν θέλουν να εξυπηρετούνται, ως ένα αναπόσπαστο συστατικό του ελληνικού τρόπου ζωής…», γράφει ο Μητσός (ΤΑ ΝΕΑ 4.5.2023). Ανατριχίλα! Ο αρθρογράφος προκειμένου να «βγάλει λάδι» την κυβέρνηση Μητσοτάκη, χαρακτηρίζει τη διαφθορά «μη πρόβλημα» και συστατικό του ελληνικού τρόπου ζωής!

Γι’ αυτό ίσως δεν διώχθηκε κανείς για το σκάνδαλο Novartis, δεν τιμωρήθηκε κανείς για τη Zimens, για τα C4Ι, για τα πούλμαν, για την αχρήστευση του σιδηροδρομικού δικτύου στην Πελοπόννησο, για το δρόμο που έπεσε στη Μεγαλόπολη, ούτε κανείς θα τιμωρηθεί για τα Τέμπη! Το σκεπτικό του "ακαταδίωκτου" είναι σαφές, η διαφθορά είναι στοιχείο του ελληνικού τρόπου ζωής!

Τελικά, η αντίληψη ότι η «διαφθορά» είναι «μη πρόβλημα» για τους Έλληνες και συστατικό του τρόπου ζωής τους, εξαλείφει τα ιδεολογικά όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ ηθικότητας και ανηθικότητας. Έτσι, όλα βυθίζονται στον απόλυτο σχετικισμό, όλα επιτρέπονται.

Η «φυσικοποίηση» της διαφθοράς έχει ως στόχο να την καταστήσει habitus, συνήθεια στους «κάτω», να νομιμοποιήσει το «μαύρο πολιτικό χρήμα» (με αντάλλαγμα δουλειές), δηλαδή τις πελατειακές σχέσεις των κομμάτων με τους «πάνω» (επιχειρηματίες) όσο και τις πελατειακές σχέσεις με τους «κάτω»(θέση στο δημόσιο και άλλες εξυπηρετήσεις). Έτσι, ο δημοκρατικός ανταγωνισμός αντί να βασίζεται σε προγραμματικές αρχές, βασίζεται σε μια πλειοδοσία στη διαφθορά. 

Όμως η διαφθορά δεν είναι στοιχείο μόνο του «ελληνικού τρόπου ζωής», όπως λέει ο Μητσός, αλλά γενικό φαινόμενο του καπιταλιστικού μοντέλου. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, έγραφε προ καιρού ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί παντού «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Η διαφθορά είναι ένα σύνθετο σύστημα και για να λειτουργήσει χρειάζεται, επίσης, τη διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η εικονική «σχετική ισότητα». Αυτούς τους θεσμούς, το χρήμα (η διαφθορά) τους υπονομεύει και ουσιαστικά τους αντικαθιστά μ’ ένα δίκτυο παράλληλων θεσμών με οσμή μαφίας (σ.σ.σ κάθε συνειρμός είναι λογικός) μέσω των οποίων αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες. Οι θεσμοί αυτοί προμηθεύουν στα συστημικά κόμματα εξουσίας και στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες...). Οι ίδιοι θεσμοί (πανεπιστήμια, ινστιτούτα, ΜΜΕ, ΜΚΟ) συντηρούν το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων που θα εκλαϊκεύει και θα ενισχύει αντιλήψεις όπως τα περί "μη προβλήματος" της διαφθοράς, της μη χρησιμότητας του κοινωνικού κράτους, της ανάγκης μείωσης των μισθών και των συντάξεων, ή της φορολογικής ελάφρυνσης των επιχειρήσεων κ.ά. Η διαφθορά των διανοουμένων αυτών ενίοτε αποκαλύπτεται, όπως στην περίπτωση της ΑΣΟΕΕ, και τότε η αποφορά είναι αβάσταχτη.

Το πολιτικό σύστημα, συνεπώς, αντλεί κατ’ επίφαση τη δημοκρατική νομιμοποίησή του από τους πολλούς, ενώ στην πραγματικότητα νομιμοποιείται από την υλική στήριξη των υπερπλούσιων. Το ιδεολογικό προκάλυμμα αυτής της προσομοιωμένης δημοκρατίας είναι η άποψη πως ο πλούσιος (Ροβινσώνας) και ο φτωχός εργαζόμενος (Παρασκευάς) αντί να βλάπτουν ο ένας τον άλλο, μπορούν να συνεννοούνται για να χρησιμοποιήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ιδιαίτερες ικανότητές τους! Εδώ εδράζεται ο μύθος της «σχετικής ισότητας». Σημαντικός είναι ο ρόλος των διανοούμενων για τη διαμόρφωση αυτής της ψευδούς εικόνας, οι οποίοι επικαλούνται αδιαλείπτως τη δημοκρατία, όπως ο Ταρτούφος τα ονόματα των αγίων, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ισότητα επιλογών ανάμεσα στους "από κάτω" και στους "από πάνω"! Ισότητα και στη... διαφθορά.

Στην πραγματικότητα έχουμε μία Δημοκρατία για τους ισχυρούς και Ολιγαρχία για τους αποκλεισμένους, για τους άνεργους, τους ανέστιους, τους μετανάστες, τους φτωχούς, τους επισφαλώς εργαζόμενους(πρεκαριάτο).

*Φωτογραφία: Επιχειρηματίας ζητάει από εργαζόμενους να ψηφίσουν συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα...