Τρίχες

Ήταν μεγάλο το τσίρκο μας. Με ελέφαντες, με άλογα, με τίγρεις, με λιοντάρια. Οι ακροβάτες όμορφοι και καλογυμνασμένοι, μα υπερόπτες. Όλοι τους. Ιδίως όταν εκτελούσαν κόλπα δίχως δίχτυ. Εκεί να δεις υπεροψία και μέθη. Οι κλόουν πάντα μελαγχολικοί. Οι θηριοδαμαστές – όσοι επιβίωσαν – όλοι τους καταπιεσμένοι από παιδιά, γι’ αυτό και σαδιστές. Οι νάνοι και οι γίγαντες δέσμιοι του μεγέθους.

Κι εγώ; Τι; Εγώ φροντίζω τη γυναίκα με το μούσι. Το θέαμα των θεαμάτων. Το έκτρωμα του θιάσου. Το αγαπημένο των απανταχού αποτριχωμένων. Εκθέτει με θράσος περισσό σε θέα κοινή τη μακριά γενειάδα της – κι ο Ντοστογιέφσκι θα τη ζήλευε– κι αδιαφορεί για τα γελάκια και τα αποτριχωμένα χάχανά τους. Τη χαϊδεύει μάλιστα με ύφος σαν να ετοιμάζεται να πει κάτι σπουδαίο.