«Τον προλάβαμε»

«Ευτυχώς τον προλάβαμε» είπε ο χειρουργός για τον Πέτρο. Περαστικά του, πρώτα και πάνω απ’ όλα. Όχι, δεν θέλω να δώσω δημόσια τις ευχές μου. Απλά θυμήθηκα. Το μικρό παιδί που έκανε ποδήλατο δίπλα στη θάλασσα του Αμβρακικού. Πιο πολύ τον συγγραφέα, ένα χαμογελαστό, μεγάλο παιδί, αγκαλιά με τον Ηρακλή στη Φρανκφούρτη πριν δύο δεκαετίες.

Τον Ηρακλή δεν τον πρόλαβαν. Τη μια βραδιά κουβεντιάζαμε στην πλατεία στα Εξάρχεια, την άλλη έφυγε… Ένας υπέροχος άνθρωπος…

«Δεν τον προλάβαμε…». Ο «πανικός του χρόνου», καθιστά την οδύνη ανυπόφορη. Εδώ το δευτερόλεπτο γίνεται αιώνας και ο χρόνος βρόγχος.

Το άκουσα τόσες φορές... «Να προλάβουμε»

Μια φράση δηλωτική της συνάφειας του χρόνου, του χρήματος και της τύχης με τη ζωή. Πιο πολύ απ’ όλα μετράει το χρήμα, το πραγματικό και το συμβολικό.

Εκεί που ο χρόνος σταματάει για τους «κάτω», για τους «πάνω» κυλά τρελά. Γι’ αυτό λέγεται ότι η ώρα Γκρήνουιτς θα σταματήσει να είναι η κοινή ώρα. Με άλλα λόγια, οι «πάνω» προτίθενται να ρυθμίσουν τον υστερικό «πανικό» του χρόνου τους ώστε να είναι συμβατός με τη δική τους κανιβαλική δραστηριότητα.

Αντίθετα, στις εσχατιές της κοινωνίας ενδημεί μία κολασμένη χρονικότητα, ένας δυστυχισμένος «χρονο-πανικός». Εκεί ο χρόνος δεν περνάει. Οι λεπτοδείκτες σταματούν, η «στιγμή» φράζει τον ορίζοντα της καταθλιπτικής χρονικότητας κι ο πόνος γίνεται αιώνιος, μια κόλαση χωρίς προοπτική απάλυνσης.

Θυμάμαι τους γιατρούς (όχι όλους, μα τους πιο πολλούς) πως έτρεχαν για τον έναν ασθενή και πως αδιαφορούσαν (για την ακρίβεια «κατέβαζαν ταχύτητα») για τον άλλο. Πως το χρήμα ή το τηλεφώνημα "από ψηλά" συντόμευε το χρόνο εκεί που έπρεπε και πως η έλλειψη τον επιμήκυνε απέραντα, οδυνηρά, αναβάσταχτα. Γι’ αυτό, λέω, πως οι κάτοικοι της δυστυχίας δεν έχουν άλλο τρόπο, θα ξανακερδίσουν το χαμένο χρόνο τους μόνο μέσα από τον αγώνα για κοινωνική ισότητα, που είναι και ισότητα απέναντι στο χρόνο.