Το στιλπνό σίδερο του φεγγαριού

   «Το στιλπνό σίδερο του φεγγαριού

    και το πετρωμένο πόδι

   ενός τεράστιου πουλιού

  που ξέρει για ο πένθος σου

  θα σε σκοτώσουν τον χειμώνα»

                  Τόμας Μπέρνχαρτ*

Ναι, ήταν όλα άψογα χτες το βράδυ (26-5-2016) στους κήπους των θερινών ανακτόρων του Σέμπρουν (Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO) που ανοίγουν μια φορά το χρόνο για να γίνει, η ετήσια χτεσινή συναυλία της Φιλαρμονικής της Βιέννης, υπό τον απαλότατο τίτλο «Κονσέρτο θερινής νύχτας». Και ναι, ήταν όλα άψογα. Η φρακοφορεμένη ορχήστρα, η άψογη σκηνή για να υπάρχει άψογη ακουστική, ο πάντοτε άψογος ήχος της εξαίσιας αυτής ορχήστρας, η χάρμα οφθαλμών Gloriette, το άψογο και πολυπληθέστατο κοινό και οι κήποι, α, οι κήποι: τόσο, μα τόσο άψογοι. Και απέραντοι. Μια φύση τόσο άψογα βιασμένη ώστε να καμώνεται με ακριβεια την ομορφιά (και να το καταφέρνει).

Έχω την άισθηση ότι η έκφραση, «ούτε φύλλο δεν κουνιέται» (αν δεν διαταχθεί), εδώ ταιριάζει απόλυτ. Όλα ήταν τόσο άψογα που ξαφνικά έπιασα ον εαυτό μου να φοβάται κι ανατρίχιασα, συνειδητοποιώντας πως όλο το σκηνικό μιας τέλεια κατασκευασμένης ωραιοπρέπειας είχε κάτι από την στιλπνότητα του σίδερου. Κάτι από την πυκνότητα του σίδερου απ’ όπου τίποτα δεν περισσεύει και τίποτα δεν χωράει.

Φαντάσου, σκέφτηκα σχεδόν αυτόματα, αυτό το σκηνικό μ’ ένα βουβό πλήθος προσφύγων, έστω στο πίσω μέρος, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Η άψογη ομορφιά, θα κατέρρεε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Τα ίδια τραπουλόχαρτα με τα οποία παίζεται το φοβερό χαρτοπαίγνιο εις βάρος των αθώων της γης. Γι’ αυτό μια τέτοια «ομορφιά» γρυλλίζει και δείχνει τα στιλπνά της δόνται, όταν οσμίζεται κίνδυνο. Γιατί είναι ένας πολιτισμός που κάτω από την στιλπνότητά του έχει πήλινα πόδια. Και πολύ αίμα στις ρίζες του. Κι ας είναι τα θερινά ανάκτορα του Σέμπρουν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Ενός πολιτισμού στον οποίο όχι μόνο δεν έχουν όλοι δικαίωμα εισόδου, αλλά πρέπει με κάθε τρόπο να κρατιούνται μακρυά για να μην χαλούν οι άψογες «θερινές νύχτες». Άλλωστε τα ουρλιαχτά από τα σκυλιά των συνόρων όταν πέφτουν πάνω στους πρόσφυγες, είναι πολύ μακριά και ο ήχος δεν φτάνει μέχρι τους κήπους των ανακτόρων. Ο Μπιζέ, ο Μπερλιόζ, ο Πουλένκ, ο Ραβέλ θα κοιμήθηκαν ήσυχοι για την ερμηνεία του έργου τους χτες, κάτω από το στιλπνό σίδερο του φεγγαριού. Σίγουρα;

Το ερώτημα δεν πρόκειται να απαντηθεί. Ο κόσμος (τους) είναι τέλειος. Ούτε φύλλο δεν κουνιέται.

Κουνιέται όμως η θάλασσα. Κι έστι, μέρι 80 αναμένεται να φτάσουν οι πνιγμένοι από το νέο ναυάγιο ανοιχτά της Λιβύης. Χτες. Την ίδια ημερομηνία με το «Κονσέρτο Θερινής Νύχτας».

Ήταν η πρώτη είδηση που διάβασα σήμερα (27-5-2016) το πρωί. Και κάθισα να γράψω αυτό το σημείωμα.

*Ο αυστριακός συγγραφέας και ποιητής Τόμας Μπέρχαρντ (1931-1989), στη διαθήκη του απαγόρευσε οποιαδήποτε χρήση του έργου του από το αυστριακό κράτος.