Το ποίημα είναι ένα διαρκές έγκλημα

Βαδίζουμε ταχύτατα προς τον πλήρη εκφασισμό της πολιτικής και από κει στην διάχυσή του μέσα στην κοινωνία. Το σχέδιο βρίσκεται –βοηθούσης της πανδημίας- σε πλήρη εξέλιξη, με βαρβαρότητα, με ασυγκράτητο μίσος προς όποιον, όχι μόνο αντιστέκεται, αλλά προς όποιον απλώς αντιλέγει. Κορμιά και συνειδήσεις ποδοπατιούνται ενώ την ίδια στιγμή, λες και πρόκειται για τεστ αντοχής της κοινωνίας στην υποταγή, ο πρωθυπουργός προβαίνει σε αλλεπάλληλες ακραίες επιδείξεις περιφρόνησης, πότε με τις ορθοπεταλιές της Πάρνηθας, πότε με τις γατομπουκιές της Ικαρίας, πότε με τις δειλόφρονες σιωπές των συνεντεύξεων και πότε με τα ασυνάρτητα διαγγέλματα.

Η κοινωνία πρέπει να το αντιληφθεί. Βαδίζουμε προς τον πλήρη εκφασισμό της πολιτικής με ακραίες λεκτικές προσβολές που ανασκολοπίζουν την κοινή λογική και γίνονται την ίδια στιγμή που η κυβερνητική πρακτική χρησιμοποιεί τους νόμους και το Σύνταγμα ως υποπόδιο για να σκουπίζουν τα αίματα από τις αρβύλες τους οι κεφαλοθραύστες του Χρυσοχοΐδη, όταν επιστρέφουν στις μονιές τους, ύστερα από κάθε επιδρομή εναντίον όσων τολμούν να διεκδικήσουν το δίκιο τους.

Μόνο μια εκφασισμένη κυβέρνηση έχει υπουργό (αντι)προστασίας του Πολίτη έναν άνθρωπο που τολμά να προσβάλει με ακραία χυδαιότητα, κάθε έννοια δημοκρατίας, μιλώντας για Γκεστάπο στις σχολές, ακριβώς τη στιγμή που εισάγει –με αντίθετη ολόκληρη την πανεπιστημιακή κοινότητα– τον ένστολο συμμοριτισμό, την ένστολη μανιασμένη για εκδίκηση Χρυσή Αυγή, στον ιερό χώρο της ανώτατης παιδείας. Ο Χρυσοχοΐδης είναι φανερό πως κατοικεί στην δική του Νεφελοκοκκυγία της βαρβαρότητας, η οποία βρίσκεται δυτικά του Ρίο Πέκος και ανατολικά της… ΕΔΕ. Ως πότε θα το ανέχεται η κοινωνία;

Ως πότε θα ανέχεται αυτό το ζόφο και την μπόχα της σήψης με τους παιδεραστές και βιαστές πρωθυπουργικούς «φίλους»;

Στον ένα ο Πρωθυπουργός λέει «κάτσε πίσω» μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα. Για τον άλλο, ένα ολόκληρο, τρομακτικό σε όγκο, ύψος και… βιοποικιλότητα, τείχος προστασίας, έχει υψωθεί ώστε να παραμείνει φανερά, φανερότατα, κρυμμένος σε κοινή θεά κι αντί να σχιστεί το καταπέτασμα του ναού, είναι απλώς μια Πέμπτη, μια Παρασκευή. Αν αυτό δεν λέγεται φασιστική καταστολή των συνειδήσεων, τότε πως λέγεται;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ξεκίνησε και προσπάθεια τρομονόμου στην τέχνη (επιμένω στο «ξεκίνησε») που προβλέπει λογοκρισία και ποινές για καλλιτεχνικά έργα, κλείνοντας και τη χαραμάδα ελευθερίας που υπάρχει στο διαδίκτυο, ώστε ο εκφασισμός να είναι συμπαγής.

Συγκεκριμένα στο άρθρο 8 απαγορεύεται (θα το τροποποιήσουν, λέει*) οποιοδήποτε υλικό ανεβαίνει στο διαδίκτυο από καλλιτέχνη ή και από απλό χρήστη, το οποίο «εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος και δημόσια πρόκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα». Η ερμηνεία επαφίεται στον άδολο  πατριωτισμό του ανώνυμου φασίστα με το λευκό κολάρο και στην ανεπίληπτη ηθική και αισθητική του υστέρηση.

Σε όλον αυτό τον φασιστικό παραλογισμό, ας χαρίσουμε ένα ποίημα του μεγάλου Νίκου Φωκά όσο είναι ακόμη καιρός και δεν κινδυνεύει να πάει φυλακή κι αυτός κι εμείς, θυμίζοντας πως ο ευπατρίδης Νίκος Φωκάς είναι σήμερα 94 χρονών και από το 2003 δεν μπορεί να γράψει ούτε να μιλήσει λόγω εγκεφαλικού. Αλλά επειδή dura lex sed lex, ας δημοσιεύσουμε το ποίημα τώρα. Εκτός και αν τα ποιήματα θεωρηθούν διαρκές έγκλημα που δεν παραγράφεται. Όλα να τα περιμένεις από μια κυβέρνηση που θεωρεί τον φασισμό αναγκαίο… καλό για την δημοκρατία. Το ποίημα όμως: 

                                 ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

«Ευχαρίστως θα κατέβαινα ακόμα και σήμερα, ναι,

Ιδίως σήμερα μάλιστα, ιδίως σήμερα,

Στους δρόμους της Αθήνας αν μου δινόταν μια ευκαιρία,

Αν είχα ένα σύντροφο, αν είχα ένα μυδράλιο, θαρραλέος,

Αποφασισμένος να σκοτώσω και να σκοτωθώ σε μια νέα μάχη

Στον ίδιο αντίκρυ μου ουρανό – περιθωριακό στοιχείο της θύμησης.

Ευχαρίστως θα ’δινα τη ζωή μου για την ίδια αυτή σημαία

Τον δίχως σύνορα αιθέρα μιας ευδίας χειμερινής,

Αν ήταν μέρα το γαλάζιο κι αν ήταν σούρουπο το κόκκινο,

Σημαία ή λάβαρο από πάνω μας που κανείς δεν κρατά –

Κι ίσως, σύντροφε εσύ φανταστικέ – το υπογραμμίζω-

μαχητή,

Ίσως, με λίγη τύχη, τη φορά τούτη, εσύ κι εγώ νικούσαμε.

*Υ.Γ. Μέχρι να γραφτεί το κείμενο ανακοινώθηκε ότι, λόγω των αντιδράσεων, θα τροποποιηθεί το άρθρο 8 «του τρομονόμου στην Τέχνη». Η ουσία του κειμένου δεν αλλάζει. Η προσπάθεια εκφασισμού συνεχίζεται.

**Η φωτογραφία είναι από τη σημερινή συγκέντρωση των καλλιτεχνών στα Προπύλαια