Το μεγάλο φαρμακοπότι και οι αντιδράσεις

 Τρομάζει με το μέγεθός του το μεγάλο φαρμακοπότι που γινόταν μπροστά στα μάτια μας επί έτη και έτη εν ειρήνη (που μόνο ειρηνικά δεν ήταν όσον αφορά τις επιπτώσεις τους στη ζωή των ανθρώπων) και ενώ η κρίση σοβούσε και κατάπινε ζωές σωρηδόν, ρίχνοντας στην απελπισία τεράστια τμήματα του πληθυσμού αυτής της χώρας. Πραγματικά σε αποσβολώνουν τα χρήματα τα οποία πετάχτηκαν στο απύλωτο στόμα του αχόρταγου κέρδους, που σπαταλήθηκαν «παίζοντας» ένα εφιαλτικό παιχνίδι με το πιο πολύτιμο αγαθό: την υγεία. Και μάλιστα, αφού μιλάμε για εποχή αγριότατης κρίσης, μιλάμε ταυτοχρόνως για την υγεία ανθρώπων που βρίσκονται σε αδυναμία (πολλές φορές απόλυτη) να ανταποκριθούν στα απαιτούμενα έξοδα για να την διατηρήσουν. Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την κατάσταση βρέθηκαν εκείνοι που κέρδισαν αμύθητα ποσά για να ωφελήσουν (ωφελούμενοι) τον πολυεθνικό φαρμακευτικό κολοσσό της Novartis. Γιατί βέβαια όταν η φαρμακευτική δαπάνη αυξάνεται κατά 400%, σε εποχή που ο κόσμος εκδιώκεται από το ασφαλιστικό σύστημα, που χάνει κατά χιλιάδες τη δουλειά του, δεν το λες επωφελή άσκηση πολιτικής. Το λες έγκλημα καθοσιώσεως. Όταν δεκάδες δισεκατομμύρια πηγαίνουν στα ταμεία της Novartis και στις τσέπες επιτήδειων, δεν το λες ευεργεσία, το λες κακούργημα. Ψύχραιμο, πολυπλόκαμο, μεθοδικό, προστατευμένο και χυδαία αποδοτικό κακούργημα. Που συνέβη –ένα μόνο παράδειγμα για να μην μακρηγορούμε– σε μια εποχή που γράφτηκαν απαράμιλλες σελίδες ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, όπως το να δίνουν, να μοιράζονται, τα φάρμακά τους καρκινοπαθείς με εκείνους που ήταν σε πλήρη ένδεια για να τα προμηθευτούν.

Και τώρα φωνάζουν. Και ομιλούν για σκευωρία «με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα». Πρόκειται για αθλιότητα, που δεν αντέχεται. Ουδείς μπορεί να σηκώσει την πέτρα του αναθέματος, ωστόσο και ουδείς –προπαντός εκ μέρους των εμπλεκομένων– μπορεί να ισχυριστεί χωρίς να κακοποιήσει βάναυσα την κοινή λογική, ότι το μεγάλο φαρμακοπότι έγινε χωρίς την συμμετοχή πολιτικών προσώπων, χωρίς την διαμορφωμένη πολιτική ποιότητα εξουσίας επί δεκαετίες, χωρίς μια αγριότατη προστατευτική πολυνομία ατιμωρησίας. Είναι σαν να ισχυρίζεσαι ότι υπάρχει παρακράτος, χωρίς να υπάρχει το βαθύ, θεοσκότεινο και άγριο κράτος. Αυτό ακριβώς ισχυρίζονται απειλώντας θεούς και δαίμονες.

Με έναν ακραία παράδοξο τρόπο, ομιλούν, ουρλιάζουν καλύτερα, επιδεικνύοντας αμίμητη έλλειψη ψυχραιμίας και πλήρη αναξιοπρέπεια, εκείνοι που θα έπρεπε να σιωπούν και σιωπούν εκείνοι που θα έπρεπε να αντιδράσουν. Με κορυφαίο  παράδειγμα τη στάση ιχθύος που κρατάει η λαλίστατη Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων στις αήθεις επιθέσεις και τις χυδαιότατες απόπειρες παρέμβασης στο έργο εκείνων που ανέλαβαν να ξεκαθαρίσουν την υπόθεση. Ας έχουν υπόψη πως η σιωπή τους δεν περνά απαρατήρητη και όσο περνούν οι μέρες εγείρει δυσοίωνα ερωτήματα και ανεμίζει πέπλο υποψίας. Έχουν τεράστιες ευθύνες γιατί τα αποτελέσματα μιας τέτοιας υποψίας μπορεί να είναι ολέθρια. Ποιάς υποψίας; Μα ότι και στη συγκεκριμένη περίπτωση ναι, η σιωπή είναι χρυσός. Και με την στενή και με την ευρεία έννοια.

Αλλά σιωπούν και οι αρμόδιοι συνδικαλιστικοί φορείς επιστημονικών κλάδων που εμπλέκονται. Λες και το σκάνδαλο με τα φάρμακα μπορεί να υπάρξει χωρίς εμπλεκόμενους γιατρούς και φαρμακοποιούς. Δεν αντιλαμβάνονται ότι το οφείλουν στην κοινωνία, στους ασθενείς και στους συναδέλφους τους; Εδώ, στο εντελώς πρόσφατο παρελθόν έχει υπάρξει ανακοίνωση ιατρικού συλλόγου (όχι ομόφωνα) πόλεως της περιφέρειας, που απειλούσε με μηνύσεις εθελοντές γιατρούς στο κοινωνικό ιατρείο για αθέμιτο ανταγωνισμό!

Και τώρα σιωπή; Άκρα του τάφου σιωπή; Το ερώτημα είναι αμείλικτο. Και όσο τα ερωτήματα γύρω από το μεγάλο φαρμακοπότι θα πληθαίνουν, τόσο θα εκτίθενται είτε εκείνοι που δεν απαντούν, είτε εκείνοι που μιλούν αντί να σιωπούν. Από ντροπή τουλάχιστον.