Το μέλλον αργεί πολύ...

Με την δράση και τη σκέψη ο άνθρωπος μπορεί να ανοιχτεί στη ζωή και στο περιπλανώμενο παιχνίδι επάνω σε έναν ληξιπρόθεσμο πλανήτη εντός ενός απειροελάχιστου χρόνου.

Από πού να πιαστεί ο σύγχρονος άνθρωπος για να υπάρξει;

Από τη δύναμη  της σκέψης;

Άραγε σκέφτονται οι άνθρωποι;

Από την επανάσταση;

Μπορούμε άραγε να πραγματοποιήσουμε μια επανάσταση;

 H αφήγηση της χειραφέτησης κάνει τους ανθρώπους να ελπίζουν ότι μια μέρα θα γίνουν ελεύθεροι ή ότι η κατάστασή τους θα  βελτιωθεί. Mετά τον Xριστιανισμό, τα είδη  της κοινωνικής αφήγησης είναι, ως γνωστό, ο πολιτικός λογοκεντρισμός του Διαφωτισμού, η δημοκρατία, ο Pομαντισμός, ο καπιταλισμός και ο Mαρξισμός.

Μετά από αυτές, μια άλλη ιδεολογία θα κυριαρχήσει με χαρακτηριστικά λίγο φιλελεύθερα, λίγο σοσιαλιστικά, λίγο χριστιανικά, λίγο αναρχικά, λίγο προλεταριακά, λίγο αστικά.

Κάποιοι θα προτείνουν ένα ακόμη βήμα σωτηριολογικό.

Προς το παρόν η σωτηρία για όλους αναβάλλεται επ’ αόριστον...

Ο Λυοτάρ βλέπει να διαμορφώνεται μια αυτοκαταστροφή των αφηγήσεων της χειραφέτησης. Στην πορεία του χρόνου οι εργάτες και τα κοινωνικά στρώματα αμφισβήτησης και διεκδικήσεων αντιλαμβάνονται ότι η ελπίδα με την οποία ζούσαν δεν αλλάζει την κοινωνική τους θέση.

Kαμία γη της επαγγελίας δεν ανακουφίζει προς το παρόν την πραγματικότητα από τα βάρη της.

Ποιος ο ρόλος της τεχνολογίας;

«Ο αυριανός κόσμος, ο βιομηχανικός, μαζικός, μηδενιστικός, ηλεκτρονικός και τεχνικοποιημένος πολιτισμός, θα τεχνικοποιήσει ακόμη και τη φαντασία. Υπάρχει ένα πέρα από την τεχνική; Και από ποιον κυριαρχείται η τεχνική; Δεν μπορώ να απαντήσω», λέει ο Αξελός.

Το μελλοντικό ιδεώδες  μοιάζει να βρίσκεται αρκετά μακριά.