Το δικαίωμα

Από την ανοιχτή πόρτα του γραφείου της ορμούσε το έμπα του καλοκαιριού που δεν έλεγε να καλοκαθίσει. Πού θα πήγαινε όμως, ακόμη κι αυτή η προεόρτια μυρουδιά του έφτανε να της φτιάξει τη διάθεση. Έφτανε;

Το μελισσολόι των φωνών από το παρακείμενο λύκειο, άλλα πράγματα γεννούσε στην ψυχή της. Όχι πάντως ξενοιασιά… Ούτε μάτια γαλήνια σφαλιστά κάτω απ’ την ξαπλώστρα.

Άγχος, αγχόνη, αχ! Με αυτή ακριβώς τη σειρά, οι λέξεις κάθονταν στο λαιμό της.

Μόλις πριν από λίγο εξάλλου η κυρία που την είχε επισκεφτεί της είχε συνοψίσει σε λίγες λέξεις το «ζουμί» του Ιούνη για το νεαρόκοσμο και το  «περιβάλλον» του. «Άγχος γιατρέ, πολύ άγχος! Ξενύχτια, φροντιστήρια, έξοδα! Να μπει σε μια σχολή της προκοπής ν’ ανασάνουμε και μεις!»

Και συναντώντας το σκεπτικό ύφος της γιατρού συνέχισε λυπημένα σχεδόν. «Όχι ότι θα βγει και τίποτα δηλαδή, αν περάσει σε κάποια σχολή… Αλλά πείτε και σεις! Τι άλλο να κάνουμε;»

«Τι να κάνουμε;» Κάποια πράγματα θα μπορούσε να της απαντήσει. Ή μήπως θα ’πρεπε κι αυτή να βιαστεί να … «χορηγήσει;». Δόξα τω Θεώ σκευάσματα πλέον κυκλοφορούσαν για τα πάντα. Και δε χρειαζόταν κάποιος να τ’ αναζητήσει σε ιατρικό γραφείο. Να είναι καλά το διαδίκτυο. Τόνωση, μνήμη, ευεξία… Κάθε πρόβλημα έμοιαζε να έχει το κατάλληλο αντίδοτο. Και οι καημένες οι μανάδες ενημερωμένες για τα πάντα. Έμενε μόνο η ιατρική συμβουλή. Ή μάλλον η επικύρωση.

Όταν έφυγαν από το γραφείο… Ναι, γιατί ήταν δυο οι επισκέπτες. Όταν έφυγαν λοιπόν. Η μάνα και το «παιδί»…

Τα μάτια του παιδιού, δυο τεράστια ερωτηματικά, είχαν καθίσει στην εξεταστική κλίνη απέναντι. Και ζητούσαν να μάθουν, ίσως και να παρηγορηθούν, μα πιο πολύ να ησυχάσουν! Γιατί η αλήθεια είναι πως πολλές φορές συνέβαινε αυτό! Ν’ αποχωρήσει δηλαδή ο επισκέπτης  ασθενής, αλλά ν’ αφήσει εκεί το βλέμμα του για λίγο. Τώρα όμως, είχε ‘ρθει η δική της σειρά να μπερδευτεί. Γιατί τα μάτια εκεί απέναντι ήταν τα δικά της. Τα δικά της άλλων καιρών βέβαια, αλλά σίγουρα τα δικά της.

Νόμισε πως άκουσε τη φωνή της. «Δεν είναι πως έχεις τα νιάτα. Δεν είναι πως η ζωή είναι μπροστά σου που ακούς συνέχεια. Ακόμη περισσότερο, δεν είναι τα όνειρα άλλων. Των γονιών σου ας πούμε. Είναι πως έχεις δικαίωμα. Να φοβηθείς, αλλά και να παλέψεις. Να τα παρατήσεις, αλλά και να ξαναγαπήσεις. Να εκπληρώσεις, αλλά να μην πληρώσεις τον εαυτό σου για αντίτιμο. Δικό σου το δικαίωμα και κανενός άλλου!»

Ήταν Ιούνης το μόνο βέβαιο.