Την αγκάλη του Θεού για μαξιλάρι

Λένε πως η γραφή -ακόμα κι όταν δεν το συνειδητοποιείς- είναι ένας στοχασμός πάνω στον εαυτό σου και πάνω στον κόσμο. Και η ανάγνωση ένας αναστοχασμός του πρώτου στοχασμού. Αν είναι έτσι, ο καλύτερος τρόπος να διευρύνουμε τον κλειστοφοβικό μικρόκοσμό μας και να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει είναι η λογοτεχνία.

Για το "Κουαρτέτο του Χάρλεμ", το τελευταίο μυθιστόρημα που έγραψε ο James Baldwin και μετέφρασε έξοχα ο Χρήστος Οικονόμου (Πόλις, 2019), μιλώ.

“Δεν έχω ξανακούσει ποτέ τον Άρθουρ να λέει αυτό το τραγούδι. Γυρίζει το κεφάλι και με κοιτάει.

Ο ήλιος εβασίλεψε,

Βαριά βροχή

Το αύριο μάς φέρνει.

 Ύστερα, στο όνειρο μου, θυμάμαι τους πρώτους στίχους ενός τραγουδιού που μ' άρεσε ν' ακούω από τον Άρθουρ: «Αχ, αγαπημένε μου αδερφέ, όταν ο κόσμος στις φλόγες παραδίνεται, δεν θέλεις να 'χεις την αγκάλη του Θεού για μαξιλάρι;» Και τότε στ’ όνειρό μου, πάντα, του λέω: «Όχι, θα βρουν μονάχοι τους πού βγάζει ο δρόμος – σ’ εμάς βγάζει ο δρόμος, φίλε», κι ύστερα ξυπνάω, και το μαξιλάρι μου είναι μούσκεμα από τα δάκρυα” (σ. 757).