Τη γενιά μας τη λένε ΔΕΝτροπή

Τις προάλλες κάπου διάβασα πως είμαστε, λέει, η γενιά των άνεργων αντρών, των ντροπιασμένων αντρών, που δεν τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι και να σε κοιτάξουν στα μάτια για να αποφύγουν τις σκληρές και περιφρονητικές ματιές· των ανήλικων αντρών που αποφεύγουν να μιλήσουν για τον πόλεμο, τον ανελέητο προσωπικό πόλεμο. Γιατί αυτό που ζούμε είναι πόλεμος αληθινός, και εμείς, λένε, άκαπνοι λιποτάκτες χωρίς γενναιότητα ψυχής, που παίζουν παντομίμα· τα καλομαθημένα της μεταπολίτευσης που τους έταξαν πολλά, που ήθελαν και Δεν-, που έκαναν τέχνη να τρουπώνουν και να θρονιάζονται, άρπαγες του φραπέ και της τυρόπιτας, που δεν ήξεραν τι σημαίνει στέρηση, να χάνεις τις βεβαιότητες, να μένεις μετέωρος, η γενιά του βολέματος, του ωχαδερφισμού, του καναπέ και του φουμπού, η αδιάβροχη γενιά των Macho που έχει στριμώξει τον εαυτό της στη γωνία και περιμένει κουρασμένη μια χρυσή ευκαιρία που ποτέ δεν έρχεται, μια απόδραση στο αύριο, ένα εργοστάσιο ονείρων όπως οι ταινίες του Χόλυγουντ, η παραιτημένη γενιά που φλυαρεί ακατάσχετα για την παραίτησή της, που μιζεριάζει, που ψάχνει όχι για έρωτα αλλά για γουάι-φάι και φαΐ στο σπίτι-μοτέλ, που δεν ικανοποιείται με κείνο το αγιασμένο ελάχιστο που αρκεί για να φτιάξεις θαύματα, που θέλει στο χθες να επιστρέψει, που γράφει ασταμάτητα, εκτονωτικές ελεγείες γράφει για να περνά η ώρα, μια γενιά που ροκάνισε τη ζωή της, που ροκανίζει τη ζωή της και το χαίρεται. Η γενιά της ΔΕΝτροπής -αυτή που θα έπρεπε να εισαχθεί στο Χρηματιστήριο Απαξιών. Η μόνη που αποτελεί πλέον ένα σημαντικό και ασφαλή παράγοντα κέρδους. Η ΔΕΝτροπή στη νιοστή.