Τα μάτια των παιδιών είναι η ΔΙΑΡΚΗΣ αξιολόγησή μας

Όμορφα μας τα λέγανε, δεν λέω.

Ορθή διαχείριση χρόνου, "παιδαγωγικό συμβόλαιο" με τους μαθητές, μαθητοκεντρική προσέγγιση της μάθησης, διαφοροποιημένη διδασκαλία, σχέδια μαθήματος για κάθε ώρα και κάθε μάθημα, οργάνωση της διδακτικής ώρας με προηγούμενη βάσανο στην επιλογή των προς επίτευξη εκπαιδευτικών στόχων, επιλογή των σωστών ρημάτων για περιγραφή των επιδιωκόμενων στόχων σε κάθε ώρα διδασκαλίας, αναγνώριση των αναγκών του κάθε μαθητή και παιδαγωγική προσέγγιση, και δώστου μεγάλους θεωρητικούς της εκπαίδευσης και της διδασκαλίας, και νέες θεωρίες, και νέες προσεγγίσεις, και καψώναμε οι υπό κατασκευή καθηγητές, και παίρναμε στα πολύ σοβαρά τον ρόλο μας και ψάχναμε το βαθύτερο νόημα στο τι σημαίνει τελικά "ηγούμαι" σε μια σχολική αίθουσα, με περισσή αγωνία και αγώνα για να εντρυφήσουμε στις νέες παιδαγωγικές μεθοδολογίες, να φανούμε αντάξιοι της θέσης και της ευθύνης.

Και κανένας, ποτέ, δεν μας έδωσε ένα στοιχείο να προετοιμαστούμε -ψυχικά έστω- για τα παιδιά που κουβαλάνε τους προσωπικούς τους σταυρούς μέσα στην τάξη, που έρχονται ξενυχτισμένα επειδή δουλεύουν μέχρι τα ξημερώματα, που έχουν άρρωστους γονείς και αδέρφια, που δεν έχουν γονείς και αδέρφια, μερικές φορές ούτε καν σπίτι, που ξεχνάνε τα βιβλία και δεν έχουν καν τετράδια ή στυλό επειδή δεν βγαίνουν οικονομικά και δεν βλέπουν και κανένα νόημα ή ελπίδα σε όλο αυτό, που μπερδεύουν το πρόγραμμα επειδή δεν τους ενδιαφέρει καν, απλά έρχονται για ένα "χαρτί", που δεν βλέπουν μέλλον, που στα κενά τους σου ζητάνε ντροπαλά να μπουν στο μάθημά σου κι ας είναι εντελώς άλλης κατεύθυνσης, που έρχονται μετανάστες με τις οικογένειές τους ή ακόμη και ολομόναχοι και σου λένε "δεν ξέρεις τι έχω περάσει δάσκαλε..."

Κι εσύ να πρέπει να βάζεις απουσίες, να συμπληρώνεις βιβλία ύλης, να είσαι υποχρεωμένος "να βγάλεις την ύλη", να προετοιμάσεις για την "τράπεζα θεμάτων" σε λάθος ερωτήσεις και να τους πεις ποια είναι η "σωστή" λανθασμένη απάντηση, να ψάχνεις να βρεις τρόπους να "σώσεις" κανένα θρανίο, καμιά καρέκλα, κανέναν υπολογιστή, καμιά ψυχή, μπας και βγει η χρονιά και έχεις και εσύ και αυτά για του χρόνου, να προσπαθείς καθημερινά να ανιχνεύσεις τα μάτια των παιδιών για το πως θα την βγάλουν και σήμερα μέσα στο σχολείο και ακόμη πιο δύσκολα έξω από αυτό.

Και που να βρίσκεις αποθέματα ρε φίλε, πες μου να χαρείς...

Και να προσπαθείς να γίνεις το κέντρο του κόσμου τους για μια, δυο τρεις, πέντε ώρες, να τους μάθεις πως υπάρχουν πράγματα που θα τους χρειαστούν κι ας μην το πιστεύουν τώρα και να προσπαθείς να παίξεις σωστά τον ρόλο, ξεχνώντας τα δικά σου, που δεν σου βγαίνει ο μήνας, που χρωστάς, που θέλεις ξεκούραση, που πας όλο και συχνότερα σε κηδείες φίλων και συγγενών, που σου ανεβαίνει ο εμετός στον λαιμό πέφτοντας πάνω σε εικόνες και δηλώσεις πολιτικής αριστείας, κενότητας ψυχής και εγκεφάλων "διάσημων", σε ψευτοδιλήμματα, να σκάβεις κάθε μέρα μέσα σου να βρεις κάτι βιωματικό να τους πεις (με ιδιαίτερη προσοχή και φιλτραρισμένο) για να τους κεντρίσεις λίγο το ενδιαφέρον μπας και καταφέρεις να σπρώξεις με το ζόρι την μέρα και την συμβατική υποχρέωση και δέσμευση της "διδασκαλίας της ύλης" και του "αναλυτικού προγράμματος".

Άλλωστε θα μου πεις, για αυτό δεν πληρώνεσαι;

Κάτσε και σκέψου λίγο μόνος σου τώρα, τι μου ζητάς να σου απαντήσω...

Και να φέρνεις στο μυαλό διαρκώς την κουβέντα που σου είπε κάποτε κάποιος μαθητής "δάσκαλε, μην κουράζεσαι, ανέργους θα βγάλεις έτσι κι αλλιώς", ή την άλλη φορά όταν κάποτε που ήσουν "φρέσκος", τους έβαζες κανένα πεντάλεπτο τεστάκι στο μάθημα της ημέρας και κάποιος είπε "δηλαδή δάσκαλε, όταν μπαίνεις εσύ στην τάξη, θα πρέπει να προσέχω εσένα και δεν μπορώ να κοιτάζω έξω από το παράθυρο να ονειρεύομαι...".

Και τρως τώρα "απειλές" για αξιολόγηση, με ερωτήσεις "διαμάντια" που ετοίμασε το ΙΕΠ.

Τα μάτια των παιδιών είναι η ΔΙΑΡΚΗΣ αξιολόγησή μας.

Σας αρέσει - δεν σας αρέσει, έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι.