Τα γκρι γουικ-εντς

(Μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας-όχι και τόσο)

Η σύσκεψη θα ξεκινούσε στις οκτώ ακριβώς. Όμως τα συνεδριάζοντα μέλη, με τους φακέλους των ιδεών τους υπό μάλης, ετοιμοπόλεμα, είχαν όλα συγκεντρωθεί έξω από το γραφείο του Μεγάλου μέχρι τις οκτώ παρά τέταρτο. Δεν ήταν πολλά, ο Μεγάλος είχε ήδη καταλήξει στα τρία πιο ευφάνταστα.

Μέχρι να μπουν, αντάλλασσαν μεταξύ τους χαμόγελα αμηχανίας, αλλά λέξη ουδεμία! Η ομερτά ήταν κοινός τόπος πλέον. Δεν ήταν καιρός για οικειότητες.  Ύστερα το ένα φέρνει τ’ άλλο.

Όταν η δεσποινίς Πασαβιόλα, η γραμματέας, τους προσκάλεσε να περάσουν, ο ένας πίσω από τον άλλον μπήκαν στην αίθουσα. Τις θέσεις, τις υπέδειξε πάλι η δεσποινίς Πασαβιόλα. Και ο καθένας σκεφτόταν αν και αυτό ακόμη -η υπόδειξη της θέσης του καθενός δηλαδή- εμπεριείχε κάποια προσυμφωνημένη σημειολογία. Στο μυαλό του Μεγάλου εννοείται!

Αλλά ο Μεγάλος δεν τους άφησε περιθώριο για περαιτέρω σκέψεις. Μπήκε κατευθείαν στο ζουμί.

-Αγαπητοί, δε χρειάζεται να πω πολλά, τα χάλια της τελευταίας «Μαυροπαρασκευής», τα διαπιστώσατε όλοι. Ο τζίρος πάτωσε, κάτω κι από τα αναμενόμενα από πέρυσι. Γιατί το πράγμα είχε δείξει. Απλούστατα, εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του ηλιθίου.  Έπρεπε να είχαμε ανασκουμπωθεί από τότε. Εν ολίγοις. Κάτι έχει αλλάξει. Μοιάζει σαν ο κόσμος να έχει… Χμμμ… πώς να το θέσω… Χμμμμ…

-Ξυπνήσει! Πετάχτηκε ο Ευφάνταστος, για να το μετανιώσει αμέσως μετά, καθώς εισέπραξε το δηλητηριώδες βλέμμα του διευθυντή του.

-Θα προτιμούσα να πω βαρεθεί… Ναι, βαρεθεί! Αυτή είναι η σωστή λέξη. Βέβαια εσύ Μελετίδη, με τόσα μεταπτυχιακά στην κοινωνική ψυχολογία, και στην, αν δεν με απατά η μνήμη μου, στην…

-Ψυχολογία των μαζών…  Συμπλήρωσε δειλά ο Μελετίδης, φοβούμενος τον αντίκτυπο της παρεμβολής.

-Ναι αυτό! Τέλος πάντων, με όλες αυτές τις  παπαρ… θέλω να πω τις σπουδές… Πώς θα το έθετες παιδί μου το ζήτημα;

-Σύμφωνα με τη θεωρία του…

-Ε φτάνει πια! Χτύπησε με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι ο Μεγάλος! Τόσο, που όχι μόνο ο Ευφάνταστος, αλλά και ο Μελετίδης και ο τρίτος της παρέας ο Ψυχραιμόπουλος, αναπήδησαν από τη θέση τους.

Κατάλαβαν. Ο Μεγάλος δεν αστειευόταν πλέον. Τέρμα τα πολλά μπλα-μπλα και η … μετεκπαιδευτική σάλτσα! Αλλά το αφεντικό, τα είχε «πάρει στο κρανίο», πρωί-πρωί. Γιατί συνέχισε, ουρλιάζοντας σχεδόν!

-Ώρα να μου πεις ότι φταίει και η αλλοτριωτική επίδραση των καπιταλιστικών μεθόδων χειραγώγησης του εργαζόμενου μέσω… και άλλες τέτοιες σαβούρες! Σε έχω «κόψει» εγώ τελευταία Μελετίδη! Από δω το πας από κει το φέρνεις… Πρόσεξε γιατί δεν… δεν… ΔΕΝ!!

Και όσο μιλούσε έτσι, ο Μελετίδης είχε συρθεί στην καρέκλα του, κατά δέκα εκατοστά τουλάχιστον, ο Ευφάνταστος με το ζόρι κρατούσε την ικανοποίησή του, «άρπα τη εξυπνάκια πτυχειοφόρε» φώναζε από μέσα του με τη χαρά του κυνηγού που μόλις μια εύστοχη βολή είχε τσακίσει το θύμα του , και ο Ψυχραιμίδης, κρύο αίμα αυτός, ακίνητος στη θέση του περίμενε. Και καμία αντίδρασή τους, δε διέφυγε, από το αφεντικό τους.

…………………………………………………………………………………….

Λίγες ώρες μετά, ο Μεγάλος κι ο Ψυχραιμίδης ανέλυαν το σχέδιο του δεύτερου. Μόλις είχαν πάρει την «άγουσαν», οι άλλοι δυο της παρέας. Ο Ευφάνταστος είχε θέσει στο τραπέζι μια διόλου ευφάνταστη ιδέα, βασισμένη στο ίδιο ξαναμαγειρεμένο φαγητό. «Μαυροπαρασκευές» με ολίγη σάλτσα δηλαδή, κάποιοι θίασοι της πεντάρας, να συμμετέχουν στο τζέρτζελο για να παρασύρουν το πλήθος… Λες και οι θίασοι θα πήγαιναν τζάμπα! Λεφτά για πέταμα.

Ο Μελετίδης χαμένος από πριν,  λόγω… θεωριτικούρας. Με άλλα λόγια, τον έκαψε η πολλή γνώση αυτόν! Άσε που τελευταία είχε πληροφορίες όχι και τόσο  χμμμ… κολακευτικές  για την πάρτη του!

Έτσι αυτός, και το… «κρύο αίμα», έμειναν ν’ αναλύουν το ζήτημα. Γιατί τον Ψυχραιμίδη, τον είχε κατατάξει στο μυαλό του, σαν ψυχρό εκτελεστή. Όχι πολλά λόγια, και θεωρία όση χρειάζεται. Αλλά πράξη πάνω απ’ όλα! Και παρόλο που αυτή τη φορά ο υπάλληλός του τη βγήκε από … Μελετίδη μεριά, με την έννοια του «μελετημένου», κάθισε να τον ακούσει. Εξάλλου δεν του είχε μείνει και άλλη επιλογή!

-Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει τις αυτοχειρίες του Γκυ ντε Μωπασάν… Και βλέποντας τη δυσαρέσκεια στο πρόσωπο του Μεγάλου, φρόντισε να τον καθησυχάσει άμεσα. Είναι ένα διήγημα εκεί, που το λένε «το ανάλκιντρο»! Από αυτό πήρα την ιδέα…

Και καθώς η δυσπιστία, ανάμικτη με τη δυσαρέσκεια, απλωνόταν στο πρόσωπο του Μεγάλου, ο Ψυχραιμίδης, χωρίς καθόλου είναι η αλήθεια να χάσει την ψυχραιμία και την αυτοπεποίθησή του, συνέχισε γοργά.

-Δεν θα σας κουράσω (Του ήταν άλλωστε γνωστή η απέχθεια του Μεγάλου, προς οτιδήποτε είχε να κάνει, με αυτό που ο ίδιος απαξιωτικά αποκαλούσε… «βαριά κουλτούρα», και γι’ αυτό, δεν ήθελε και να μακρηγορήσει)

-Το ελπίζω… Μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο συνομιλητής, αλλά, γνωρίζοντας την προσωπικότητα του Ψυχραιμίδη, έκανε υπομονή!

-Στο διήγημα αυτό, χιλιάδες απελπισμένοι, από μια ζωή δίχως ελπίδα, καταφεύγουν σε έναν υπέροχα διαμορφωμένο  χώρο, όπου ξαπλωμένοι πάνω σε ένα ανάκλιντρο, και με την βοήθεια αναθυμιάσεων από μια ευωδιαστή, μεθυστική ουσία, περνούν στον…

Αλλά για να προλάβει τη θυελλώδη αντίδραση του Μεγάλου, που ήταν ήδη έτοιμος να εκραγεί και πιθανόν να του τη «μπουμπουνίσει!»…. Βιάστηκε να συμπληρώσει:

-Μην βιαστείτε! Την ιδέα πήρα μόνο αποκεί! Και σας εξηγώ πάραυτα! Θα σας παρακαλέσω όμως και με κάθε σεβασμό, να μου απαντάτε μονολεκτικά και με ειλικρίνεια, μεταξύ μας είμαστε, και πριν μπούμε εδώ, η δεσποινίς Πασαβιόλα, μας έκανε σωματικό έλεγχο για κινητά και μαγνητόφωνα, σε όσα θα σας λέω. Δηλαδή αν συμφωνείτε, ή όχι.

Ο Μεγάλος είναι αλήθεια πως ένοιωθε σαν τον ποντικό στη φάκα. Και συναίνεσε χωρίς να μιλήσει.

-Πείτε μου τώρα. Έχουμε απέναντί μας έναν κόσμο που κάθε μέρα το μέλλον του γίνεται όλο και πιο αβέβαιο;

-Ναι… Έκανε αυτός απρόθυμα.

- Συμφωνείτε ότι τα «τυράκια» των μαυροπαρασκευών, και άλλων ψευτοπαροχών μέχρι πριν κάποια χρόνια, λειτουργούσαν άψογα;

-Συμφωνώ!

-Συμφωνείτε ότι παρόλη τη μιζέρια στην πραγματική ζωή, τηλεπαιχνίδια διάσωσης και εικονικής πάλης και του ξαναμασημένου κουτσομπολιού και ξεκατινιάσματος ήταν μέχρι πριν λίγο στα πάνω τους;

-Ε, ναι!

-Ενώ τώρα έχουν πάρει την κατιούσα, ΚΑΙ αυτά;

-Συμφωνώ! Αλλά προχώρα στο παρασύνθημα!

-Εν ολίγοις. Τι έχουμε λοιπόν αυτή τη στιγμή; Τηλεόραση στον πάτο, ας μη μιλήσω για διαδίκτυο, ποιος το περίμενε, κανείς πια δε φαίνεται να έχει διάθεση, να επικοινωνήσει με κανέναν, έστω κι έτσι, λουκουμάκια της μαυροπαρασκευής και της λευκής νύχτας, δε λένε πια! Αλλά και το πιο απλό. Οι καφετέριες ερήμωσαν, ούτε έναν καφέ δεν έχουνε πια κέφι να πιούνε… Δε μιλώ για εστιατόρια… Τα φαγάδικα. Ούτε αυτά του ποδαριού. Μηδέν εις το πηλίκο. Ζούμε σε μια νεκρή πόλη κύριε διευθυντά. Και κανείς δε μιλάει γι αυτό. Εγώ θα σας πω κάτι κι ας συγχυστείτε κι ας με διώξετε. (Κι εδώ ο Ψυχραιμίδης τά ’παιξε όλα για όλα). Δεν είναι οι μαυροπαρασκευές που πρέπει νομίζω να μας θορυβούν.

-Αλλά;  Έκανε ο Μεγάλος με ενδιαφέρον.

-Είναι το «σημείο καμπής» κύριε διευθυντά. Είναι το σημείο πριν… Πριν… Πώς να σας το πω. Πριν από κάτι …κάτι άλλο. Κάτι πρέπει να βρούμε πριν, πριν από το… διστάζω να το πω.

-Το μεγάλο ξέσπασμα. Ούρλιαξε σχεδόν με χαρά ο Μεγάλος.

……………………………………………………………………….

Κόσμος πολύς είχε στηθεί από ξημερώματα Σαββάτου, έξω από το κατάφωτο κτίριο. Αλλά κι από άλλα παρόμοια, σε διάφορες μεριές της πόλης. Λαμπάκια αναβόσβηναν διακριτικά, υποδεικνύοντας  ένα… πρόπλασμα γκρι εγκεφάλου πλάι στο όνομα. Στα αγγλικά βεβαίως. Παρόλο που η ιδέα ήταν ελληνική. Είχε όμως κάνει πάταγο παγκόσμια. Και πολλά Σαββατοκύριακα, όχι μονάχα ένα στο χρόνο, είχαν πλέον την επωνυμία «Grey weekends». H ελληνική εταιρία «Μεγάλος@συν.»  μπορούσε πλέον ν’ απολαμβάνει τα τεράστια κέρδη της.

Η ιδέα ήταν απλή. Αλλά  από τα απλά, γεννούνται πολλές φορές ευφυή πράγματα. Ή και τερατουργήματα, δεν έχει σημασία…

Στον απελπισμένο, παραιτημένο κόσμο, μιας χώρας που οι αυτοκτονίες κάθε μέρα ανέβαιναν σε «ανεπίτρεπτα» για τα χρηστά ήθη ύψη, κάποια… επιστημονική ομάδα, προφανώς, αποφάσισε να πάρει δραστικά μέτρα. Και επανερχόμαστε στην ιδέα. Τι καθορίζει τη βούληση του ανθρώπου; Το περιβάλλον; Αυτό συντελεί, ναι. Όμως τα πάντα έχουν να κάνουν τελικά με τη φαιά ουσία του εγκεφάλου. The big grey! Όπως την προπαγάνδιζαν για μήνες, οι… επαν-εφευρέτες της. Πήρε κάμποσο καιρό, για να πειστεί η μεγάλη μάζα, ότι η φαιά του ουσία, ήθελε αναβάθμιση, ή τέλος πάντων ενίσχυση. Το «λουκούμι» που έπεσε αυτή τη φορά ήταν «Όχι άλλες αυτοκτονίες. Η αναβάθμιση της φαιάς σας ουσίας είναι πλέον γεγονός»! Κι όταν αυτό φάνηκε να πείθει αρκετά, η εκτέλεσή του δεν άργησε να ’ρθει.

Χιλιάδες απελπισμένοι πολλά σαββατοκύριακα του χρόνου τους, στήνονταν έξω από τα κομψά, υπερπολυτελή μοτέλ, αναμένοντας σχεδόν υπομονετικά -είχαν πλέον εξαφανιστεί οι εξαλλοσύνες των πάλαι ποτέ Black Fridays- να μπουν και να … «αναβαθμίσουν» τον καμένο και προ πολλού, ή και εξαντλημένο τους εγκέφαλο!

Το πώς πετυχαίνονταν αυτό, είναι μια άλλη ιστορία.

Γεγονός είναι πάντως, ότι  μετά τα γκρι σαββατοκύριακα, του ενός έτους, ο πολυπόθητος τζίρος στα συμβατικά εμποροκαταστήματα, στα  λογής-λογής φαγάδικα, στην τηλεθέαση, στο διαδίκτυο, είχε ανέβει αρχικά στα προ ετών επίπεδα.  Και… μετά από κάποια χρόνια…

Αλλά κι αυτό είναι επίσης μια άλλη ιστορία.

Υ.Γ Την ιδέα για το παρόν αφήγημα την πήρα εν μέρει από τη Μαύρη Παρασκευή. Εν μέρει, επίσης, από την πρόσφατη ανάρτηση του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου «Black Friday και black out στα μυαλά» (του το έγραψα εξάλλου σε σχόλιο ότι μου έδωσε… Φαιές ιδέες!). Και εν μέρει βέβαια, από τη… Φαιά ουσία του δικού μου εγκέφαλου! Οι «ιστορίες αυτοχειρίας» του Γκυ ντε Μωπασάν, με βοήθησαν επίσης. Αλλά δυστυχώς δεν ζει για να τον ευχαριστήσω!