Τα αίματα του κόσμου

   Στην γλώσσα των κανονικών ανθρώπων, το να ανακατεύεις τα πτώματα με τα χώματα ψάχνοντας για ο,τιδήποτε που θα μπορούσε να σου προσπορίσει όφελος, λέγεται σκύλευση νεκρών και θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως. Ύβρις που επιφέρει την νέμεση. Το ίδιο πράγμα όμως στην γλώσσα της κυβερνητικής χυδαιότητας, ονομάζεται άσκηση πολιτικής.

Το είδαμε στο Μάτι, όταν μια τεράστια επιχείρηση σκύλευσης των νεκρών στήθηκε από την ΝΔ και τους επικοινωνιακούς της παραστάτες, με σκοπό τα εκλογικά οφέλη. Ανακατεύτηκαν από τους αλευρομαγείρους της πολιτικής επιτυχώς τα πτώματα με τα χώματα και η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές. Για να έρθει σήμερα ως κυβέρνηση με το άγριο αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο του Κωστή Χατζηδάκη και να ξανακάνει το Μάτι, μπαρουταποθήκη χειρότερη από πριν. Για να συνεχιστεί χειρότερα το έγκλημα δεκαετιών που έφερε την εκατόμβη, προετοιμάζοντας – θεός φυλάξοι – μια πιθανή επόμενη. Έτσι γίνεται πάντα: μετά την σκύλευση νεκρών έρχεται η τυμβωρυχία.

Το ίδιο γίνεται και με την Marfin. Την σκύλευση των τριών νεκρών και ενός εμβρύου για ένα έγκλημα που δεν βρέθηκαν ποτέ οι ένοχοι, ούτε τιμωρήθηκε η εργοδοσία της Τράπεζας που υποχρέωσε τους ανθρώπους να εργασθούν την στιγμή μιας μεγαλειώδους διαδήλωσης 200.000 εργαζομένων εναντίον του πρώτου μνημονίου και τους έκλεισε σαν ποντίκια στην φάκα χωρίς οδό διαφυγής, σκύλευση που έγινε με μύριους τρόπους, ακολούθησε τώρα που τα χώματα μα τα πτώματα ανακατεύτηκαν καλά και η τυμβωρυχία.

Τάχα με αφορμή τα 10 χρόνια από το έγκλημα σύσσωμη η κυβέρνηση (και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας) εντοίχισε τιμητική πλακέτα στο κτίριο, με τα ανάλογα των δειλών «παρακάλια και παράπονα». Και την ίδια στιγμή όπως αποκάλυψε ο Νίκος Μπογιόπουλος από τον «Ημεροδρόμο» και τον Real fm το ελληνικό δημόσιο (το οποίο εκπροσωπεί η κυβέρνηση) έχει ήδη ζητήσει από τις 13 Νοεμβρίου 2019 (η υπόθεση θα συζητηθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας την 1η Ιουνίου 2020), την αναίρεση απόφασης του Διοικητικού Εφετείου που δικαιώνει τους συγγενείς των θυμάτων επιδικάζοντας τους χρηματικά ποσά για ευθύνες από πράξεις και παραλείψεις της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας. Τι να την κάνουν την αποζημίωση οι νεκροί; Αρκεί η πλάκα (η αναμνηστική ταφόπλακα καλύτερα) και από ένα λεπτό (παντοτινής) σιγής για την υπόθεση, στην Βουλή. Λείπει μόνο ένα χειροκρότημα της κυρίας Γκραμπόφσκι από τα μπαλκόνια αλλά ποτέ δεν  είναι αργά. Να γίνει, γιατί δεν ξέρεις… ο διάβολος (ακόμα κι αν φοράει Prada) κρύβεται πάντοτε στις λεπτομέρειες.

Αυτή είναι η σκύλευση νεκρών και η τυμβωρυχία, που ονομάζεται άσκηση πολιτικής και που είναι ακόμα πιο άθλια από όσο φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση, επειδή απηχεί μια ολόκληρη αντίληψη ζωής. Γι’ αυτή λοιπόν την αντίληψη μας μιλάει ο Ανδρέας Καρκαβίτσας σε κάποια του κείμενα – καταγγελίες που δημοσίευσε στην «Εστία» για τις φυλακές Ναυπλίου (1889–1890) και είχαν προκαλέσει μεγάλη αίσθηση. Ανάμεσά τους «Το Μπούρτζι» που μιλάει για τις μάνες των δύο δημίων και τελειώνει έτσι:

«Η άλλη πάλι η μάνα του Μπεκιάρη στο Άργος ποτέ δεν εδέχθηκε από το γιο της χρήματα. Εξενοδούλευε αδύνατη και άρρωστη, πολλές φορές επεινούσε, δεν είχε ρούχα να ντυθεί, μα πάντα έσπρωχνε από μπροστά της τής αδικίας το κέρδος.

Τι, θα πάρω λεφτά από τα αίματα του κόσμου!... έλεγε με θυμό.

Χαμάλη κόσμε∙ σε αγνίζουν οι γυναίκες σου!...»

Χαμάλη, κόσμε. Ακόμα τους ίδιους κουβαλάς στην πλάτη σου. εκείνους που δεν έχουν ούτε ίχνος από την περηφάνια που είχε εκείνη η ταπεινότατη μάνα του δήμιου σχεδόν ενάμισι αιώνα πριν: να μην ζει «από τα αίματα του κόσμου». Χαμάλη κόσμε. Ως πότε θα τους αφήνεις να ζούνε από τα αίματά σου;