Τέμπη: Η συγκάλυψη του εγκλήματος αποκαλύπτει το πρόβλημα δημοκρατίας

Έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Βρίσκονται σε έξαλλη κατάσταση. Φωνάζουν. Αλυχτούν. Αρνούνται να παραδεχτούν το έγκλημα των Τεμπών, την συγκάλυψη, την φωνή του 71% των Ελλήνων. Η Μαρία Καρυστιανού φταίει, λένε. Η Αντιπολίτευση φταίει. Όπως και η «συμμορία» όπως την αποκαλούν, του διαδικτύου.

Όσοι στεκόμαστε με αναρτήσεις στο πλάι της Μαρίας Καρυστιανού και των συγγενών των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών, είμαστε «συμμορίτες»! Δεν απομένει παρά να αποστείλουν τον «εθνικό στρατό» των τρολ για να μας επιτεθεί. Ίσως και τα ΜΑΤ. Ήδη απειλούν για να σκιαχτούμε. Παίρνουν τηλέφωνα αχάραγα, με «απόκρυψη» και το κλείνουν.

Αν πέσει ο Μητσοτάκης θα υπάρξει χάος, δεν υπάρχει εναλλακτική, ωρύεται ο πρώην τηλε-βιβλιοπώλης. Απειλούν με νεκρούς στις διαδηλώσεις. Ψεύδονται, συκοφαντούν, απειλούν. Νομίζουν ότι θα εκφοβίσουν. Τελικά όμως αυξάνουν την οργή.

Απευθύνονται στο ακροατήριό τους. Ζητούν από τους οπαδούς της ΝΔ να αντιδράσουν. Καλούν σε «εμφύλιο» στο σπίτι, στα καφενεία, παντού! Μόνο που και οι ίδιοι οι οπαδοί τους τους γυρίζουν την πλάτη.

Υποστηρίζουν ότι ο λαός «κατευθύνεται» από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Έτσι ξέρουν να σκέφτονται. Στα μεγάλα συμφέροντα και την χειραγώγηση μέσω των «πετσωμένων» μίντια στήριξαν τη διακυβέρνησή τους. Δημιουργώντας το περίφημο «επιτελικό κράτος» που μετεξελίχθηκε σ’ ένα συγκεντρωτικό, αυταρχικό κράτος, στηριγμένο στις ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ και τους ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ, στην ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΑΡΧΩΝ, στον ΕΛΕΓΧΟ της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ μέσω του διορισμού της «κεφαλής» της, στον ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ και την ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ. Τώρα νομίζουν ότι η αιτία του προβλήματος είναι η κακή λειτουργία του «επιτελικοί κράτους». Γι’ αυτό θέλουν να επαναφέρουν τον Γεραπετρίτη στο Μαξίμου. Ίσως να επαναφέρουν και τον Δημητριάδη ή κάποιον σαν κι αυτόν.

Όμως η αιτία είναι το ίδιο το «επιτελικό κράτος», η συγκεντρωτική μορφή αυτή διακυβέρνησης η οποία στην πολιτική επιστήμη αποκαλείται ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΜΟΣ.

Ο βοναπαρτισμός –σύμφωνα με τον Rene Remond- είναι ένα από τα τρία ρεύματα της δεξιάς, που αρνείται την διαίρεση σε πολιτικά κόμματα για χάρη της επιβεβαίωσης της εθνικής ενότητας. «Αν πέσει ο Μητσοτάκης, δεν υπάρχει εναλλακτική» λένε οι υπουργοί του Μητσοτάκη. «Τότε να καταργήσουμε τις εκλογές» λέει ακόμα και ο φιλοκυβερνητικός δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ.  Η πολιτική ιδεολογία του «βοναπαρτισμού» αναπτύσσεται γύρο από  έναν ηγέτη, τον "μεσσία" (έτσι δεν έλεγαν τον Κυρ. Μητσοτάκη;) που θα… σώσει τη χώρα, δημιουργώντας μία συγκεντρωτική εκτελεστική εξουσία, το περίφημο «επιτελικό κράτος».

Η συγκεντρωτική εξουσία του Μαξίμου επιδιώκει τη δημιουργία δικτύων στελεχών, τα οποία στρατολογούνται με βασικό κριτήριο να διάκεινται φιλικά προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη και όχι αναγκαία προς το κόμμα της ΝΔ. Στο Μαξίμου συγκεντρώνεται όλη η εξουσία, με μία πρωτοφανή επικοινωνιακή στήριξη από μέσα ενημέρωσης που χρηματοδοτούνται αφειδώς (λίστα Πέτσα, κρατικές διαφημίσεις, χορηγίες Τραπεζών κ.ά.).

Ο δεξιός βοναπαρτισμός υιοθετεί ισχυρά τον αποκαλούμενο «δημοκρατικό ελιτισμό», που δεν θεωρεί σπουδαίο το ζήτημα της συμμετοχής των πολιτών στις επιλογές που αφορούν τη ζωή τους. Θεωρεί ότι ο λαός ως πολιτικό σώμα είναι «ανώριμος». «…Δεν θα βαράμε προσοχή στους πολίτες…» λέει ο Βορίδης. Γι’ αυτό, η αδρανοποίηση των πολιτών μέσω εκβιαστικών διλημμάτων ή του εκφοβισμού είναι ουσιώδης παράγοντας για την ορθή και σταθερή λειτουργία του συστήματος. Με δύο λόγια οι ελιτίστικες θεωρίες στηρίζονται σε δύο βασικές υποθέσεις σύμφωνα με τις οποίες κάθε πληθυσμός είναι στην πραγματικότητα ανίκανος και κατά δεύτερον, «άξεστος» και εξημμένος, χωρίς συνοχή και κανόνες, τείνοντας να καταστρέψει το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς!

Θυμίζω πως για τα λάθη διαχείρισης της πανδημίας έφταιγαν οι πολίτες (ατομική ευθύνη), για το χιονιά έφταιγαν οι οδηγοί που δεν είχαν αλυσίδες, για τις φωτιές παρομοίως οι πολίτες που δεν έκοψαν τα ξερόχορτα κ.ο.κ.

Για να επιτύχει η συνταγή του «βοναπαρτισμού» ενισχύεται η δοσολογία του «ελιτισμού», ο έλεγχος των μέσων μαζικής ενημέρωσης καθώς και η κυριαρχία επί της πνευματικής παραγωγής, που επιτρέπουν τον αποπροσανατολισμό και εντέλει την πολιτική χειραγώγηση. Γι’ αυτό ο έλεγχος στη λειτουργία των ΜΜΕ είναι καίριας σημασίας.

Συμπερασματικά, επιμένω ότι η μόνη δυνατή απάντηση στην πολιτική χειραγώγηση του ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΜΟΥ είναι ο «Δρόμος» (και με την πολιτική και με την επικοινωνιακή έννοια του όρου).

Όσο για το «επιτελικό κράτος», είναι σωστή η διαπίστωση ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθαυτό το επιτελικό κράτος, αλλά γενικά το «αστικό κράτος», συμπεριλαμβανομένων των θεσμών του (όπως είναι και η ελεγχόμενη μέσω του διορισμού της «κεφαλής» της από την κυβέρνηση ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ), το οποίο είναι ταξικά μεροληπτικό,  βραχυκυκλώνοντας κάθε αλλαγή του ταξικού προσανατολισμού της διακυβέρνησης. Αυτός είναι ο λόγος που οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα αφομοιώθηκαν, τελικά, στο κυρίαρχο σύστημα, οδηγώντας στο φαινόμενο του pasokification καθώς του syrizofication, δηλαδή στον πλήρη εκφυλισμό της σοσιαλδημοκρατίας, που ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον βοναπαρτισμό του Κυρ. Μητσοτάκη ο οποίος από bonapartisme soft έγινε απίστευτα σκληρός βοναπαρτισμός …