Σύλβια Πλαθ: Ποίηση σαν εξομολόγηση στο άχαρο σύμπαν

Η Sylvia Plath ποιήτρια της πιο τρελής φαντασίας, του θανάτου και της αναγέννησης, της  ελευθερίας, της αγάπης και της υπέρτατης επιθυμίας για Ζωή.

Γυναίκα στοιχειωμένη από την ίδια της την δημιουργικότητα αποφάσισε να φύγει σε ηλικία τριάντα ετών στις 11 Φεβρουαρίου(γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1932). Αλλά εξακολουθεί να είναι μαζί μας μέσα από τα διαμάντια που έγραψε.

Ποιήτρια των τολμηρών λέξεων και εικόνων παίζει καθημερινά κρυφτό με το θάνατο και ονειρεύεται έναν ιδανικό κόσμο που δεν ταίριαζε με αυτόν τον κόσμο της μοναξιάς που ζούσε, σαν «οροφή δίχως ένα αστέρι».

Τα αισθήματά της, παραληρήματα με χίλιες αποχρώσεις.

Νιώθει ότι απειλείται. Ζει σε έναν κόσμο παγιδευμένη σαν πουλί σε κλουβί γι’ αυτό η ποίησή της υπήρξε  μεταφυσική και κλειστή αλλά συνάμα μαγική.

Τα ποιήματά της  σαν είδωλα από λίμνη, σαν πορεία σε ακροθαλασσιά, «φυγόκεντρα σαν άλογα».

Γεμάτα χρώματα, σχήματα, ευωδιές  ήχους, αίματα, καπνούς και δάκρυα.

 Η ποίησή της μια αδιάκοπη εξομολόγηση στο άχαρο σύμπαν που δεν ταίριαζε στην ρωμαλέα αδηφάγα της ανάγκη για αγάπη.

Στο ποίημα «Λαίδη Λάζαρος», γράφει:

Σύντομα, σύντομα η σάρκα

Που στη σπηλιά του τάφου έχει φαγωθεί

Σε μένα θα επιστραφεί.

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα.

Είμαι μόλις τριάντα.

Και σαν την γάτα μπορώ να χάσω τη ζωή μου εφτά φορές.

Η τρίτη είναι αυτή.

Τι σκουπιδαριό

Να εκμηδενίζεις τις δεκαετίες.

Πόσα μύρια νήματα.

Το πλήθος που μασουλά φιστίκια

Στριμώχνεται να δει

Να με ξετυλίγουν χέρια και πόδια -

Το μεγάλο ξεγύμνωμα.

Κυρίες και κύριοι,

Αυτά είναι τα χέρια μου

Τα γόνατά μου.

Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο,

Αλλά είμαι η ίδια, πανομοιότυπη γυναίκα.

Όταν συνέβη για πρώτη φορά ήμουνα δέκα.

Ήταν ατύχημα.

Τη δεύτερη σκόπευα

Να διαρκέσει και να μην ξαναγυρίσω πια.

Λικνιζόμουν κλειστή

Σαν όστρακο.

Αναγκάστηκαν ξανά και ξανά να με φωνάξουν

Κι από πάνω μου να βγάλουν τα σκουλήκια σαν κολλώδη μαργαριτάρια.

Το να πεθαίνεις

Είναι μια τέχνη, όπως και καθετί άλλο.

Εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά.

(μτφ: Κατερίνα & Ελένη Ηλιοπούλου

Sylvia Plath - ποιήματα - εκδ. Κέδρος, 2003)

Το έκανε όντως εξαιρετικά καλά γιατί εξακολουθεί να ζει, ανέγγιχτη από το θάνατο.