Σαν την Αμέλια Έρχαρτ

Η κίνηση στον δρόμο πυκνώνει. Πίνει από μια κούπα ζεστό καφέ και πιπιλίζει με ικανοποίηση τη ρόγα του δαχτύλου της. Από νωρίς σηκώθηκε να ετοιμάσει την τούρτα.  Ένα γλύκισμα με φράουλες, σαν αυτά που φτιάχνει τον τελευταίο καιρό, εκτελώντας παραγγελίες από το ίντερνετ για τους πιστούς πελάτες της. Πάνω αριστερά προσγειώθηκεκι ένα ζαχαρένιο κόκκινο αεροπλάνο λες και πετούσε μέσα σε ένα σύννεφο από γαλάζια πουτίγκα.

Κάθε φορά που άκουγε αεροπλάνο έβγαινε στο μπαλκόνι, έβαζε το χέρι αντήλιο και χαιρετούσε. Ο άντρας της ποτέ δεν της έδωσε σημασία. Η Νάνσυ, η μονάκριβη κόρη της, ταξιδεύει τώρα μαζί του για τη Βοστώνη. «Μάγκι, έλα μαζί μας» της είπε φεύγοντας η κόρη της, «θα το μετανιώσεις». Σπουδές στην Αεροναυπηγική με υποτροφία. Η Νάνσυ, φτυστή ο πατέρας της, δεν φοβάται τις πτήσεις. Αυτή, εδώ και χρόνια, τρέμει τα ύψη· ούτε σε ασανσέρ δεν τολμά να μπει. Βάζει τα δυνατά της αλλά δεν μπορεί.

Κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας. Το τσιγάρο σβηστό στα δάχτυλά της, θυμίζει καμένη άτρακτο. Κλείνει τα μάτια και βλέπει το ίδιο όνειρο. Η Αμέλια Έρχαρτ να πιλοτάρει με δεξιοτεχνία πάνω από τον Ατλαντικό κι εκείνη, συγκυβερνήτης, δίπλα της. «Να προσπαθείς πάντα για το αδύνατο, Μάγκι!». Το ίδιο όνειρο την επισκέπτεται συχνά από τότε που έγινε η γυναίκα του μπιγκ-Φράγκι. «Ε, Μάγκι» της έλεγε ο  πατέρας της «είναι καιρός πια να παντρευτείς και να κατέβεις από το ροζ συννεφάκι σου». Αναγκαστική προσγείωση. Ο Φράγκι από τα είκοσι διευθύνει με επιτυχία μια εταιρεία κέτερινγκ στην άλλη άκρη της πόλης. Τις περισσότερες φορές δεν τον παίρνει είδηση τα ξημερώματα που έρχεται πιωμένος σπίτι. Τότε είναι που σφίγγει στην αγκαλιά της τη Νάνσυ, κι ας είναι σχεδόν δεκαοχτώ.

Νυχτώνει. Κλείνει το φως κι ανάβει ένα ένα τα σαράντα ροζ κεριά. Το ζαχαρένιο αεροπλάνο γίνεται με μιάς διθέσιο κι η Μάγκι κρατά σφιχτά το πηδάλιο. Ετοιμάζεται για απογείωση, μα κάτι κολλά στον ουρανίσκο της, λιώνει αργά βάφοντας κόκκινο το στόμα της, ώσπου κάνει βουτιά και χάνεται για πάντα.

*Περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο «Διαφορετικότητα», του Μουσείου Ελιάς και Λαδιού Πηλίου, 2017, σε επιμέλεια του Θωμά Κοροβίνη.