Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Αυτός ο τόπος ο μικρός ο μέγας που γεννά ανθρώπους και προκαλεί ένα Σέλτσο, την αρχή της επανάστασης στη Μπότση (Μεγαλόχαρη) και δημιουργεί μια νέα ιστορική διάσταση στη στάχτη των ημερών μας. Αν είναι να αναβιώνουμε με γιορτές μνήμης και εορτασμούς αυτές τις στιγμές είναι επειδή σήμερα -αν και δε στερούμαστε τον τόπο που σε κάθε του σημείο φωνάζει η ιστορία και όχι μόνο η ιστορία της επαναστατημένης Ελλάδας αλλά και του Πύρρου, των Δεσποτάτων, της νεώτερης ιστορίας- τελικά διαπιστώνουμε πως λείπουν οι Άνθρωποι.
Και δε μιλάμε για πληθυσμούς, αλλά για ήρωες που περπατούν και θα περπατούν και ίσως περπατούν και σήμερα στα σκοτεινά… Για παραδείγματα που η λυματολάσπη τους δεν τους έχει τυφλώσει νου και ματιά αλλά αντιθέτως τους δείχνει τον πραγματικό δρόμο μέσα στη ζωή. Ίσως να είναι λίγοι και πλέον αφανείς, να μην ανήκουν σε συντεχνίες και κάθε είδους παρέες, να μην είναι γνωστοί και αναγνωρίσιμοι αλλά σιωπηλοί και συνεπείς με τους ίδιους τους τους εαυτούς και το έργο που επιτελούν.
Και φυσικά ξεγράψαμε από το λεξιλόγιό μας στη γραμμή του μετρίου και της ισοπέδωσης λέξεις όπως αγώνας, αντίσταση, γνώση και επίγνωση. Ή απλά ελευθερία στη ζωή μας και της ζωής μας.
Η συνείδηση της πραγματικότητας έγινε ανιστορική αφού ποτέ δεν διδαχτήκαμε σωστά την ιστορία μας και όχι μόνο αυτό- τη διδαχτήκαμε στο μέτρο που είχε διάθεση ο κάθε εκπαιδευτικός ενώ η τοπική ιστορία ήταν στη διάθεση των παππούδων μας και στην καλύτερη περίπτωση των γονιών μας να μας τη μάθουν και να μας τη διδάξουν αφού όλες οι εκπαιδευτικές μας εκδρομές είχαν ως τελικό σκοπό το σκυλάδικο, το μπαράκι και το ρεμπετάδικο, ώστε την επόμενη μέρα να κοιμούνται όλοι στο μουσείο ή το αστεροσκοπείο ή στη βουλή μετά από αμαρτωλές νύχτες που ήταν μάλιστα και κατάκτηση… Ποιός δίδαξε το φετινό έτος Κρυστάλλη και Χαλεπά; Σε ποιούς;
Μπερδέψαμε την ελευθερία με την ασυδοσία γιατί κανένας δεν μας δίδαξε πως κάποιοι πολέμησαν για την ελευθερία που δεν είναι και τόσο αυτονόητη, ή κληρονομημένη ή δώρο, αλλά είναι μια μόνιμη ή θα έπρεπε τουλάχιστον έτσι να είναι μια μόνιμη και πολύτιμη περισυλλογή και προσπάθεια, μια διαρκής γνώση και κατάκτηση και όχι μια διαρκής θέση ακινησίας με θέα το καφεπότηρο στη πλατεία σε στάση αφασίας και χαύνωσης.
Δεν ξέρω πάλι πού ζω όταν ελάχιστοι γνωρίζουν το Σέλτσο, το Κομμένο, τη γέφυρα Κοράκου, το Μόραλη, την ίδια την πόλη που ζουν, την πολύπαθη Άρτα. Η ελευθερία είναι όμως ένας συνεχής αγώνας, αληθινή αποδέσμευση από εσωτερικούς και εξωτερικούς καταναγκασμούς. Ελευθερία σημαίνει αυτογνωσία και για να την αποκτήσεις χρειάζεται προσπάθεια, τόλμη και αγώνας. Οι Γερμανοί ήρθαν, έκαψαν, σκότωσαν... Μπορούμε να ισχυριστούμε πως έφυγαν; "Τον κόσμο αγκάλιασα και να τον κόσμο εντός μου βάζω..."
