Πρόσφυγες, οι άνθρωποι της μεγάλης αγωνίας

Ο Αλέξανδρος είναι συγκλονισμένος. Ο άνθρωπος που προσέφυγε σ’ αυτόν, ήταν ένας πρόσφυγας που επί είκοσι χρόνια ζούσε με το φόβο της απέλασης. Όλες οι αιτήσεις του είχαν απορριφθεί. Κάποιος του σύστησε τον Αλέξανδρο. Η απόφαση αυτή τη φορά ήταν θετική, η αίτηση άδειας παραμονής εγκρίθηκε. Όμως ο άνθρωπος αυτός που ζούσε τη μεγάλη αγωνία επί είκοσι ολόκληρα χρόνια, δεν άντεξε. ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ.

Το ίδιο συμβαίνει με όλους τους μετανάστες που ζουν στο τράνζιτο, μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, μεταξύ του ανήκειν και του μη ανήκειν κάπου, μεταξύ ζωής και θανάτου, σε κατάσταση αβεβαιότητας και παρανομίας, που είναι "γυμνοί" από κάθε νομική προστασία, όπως οι homo sacer, οι δούλοι της Ρώμης. Οι χώρες της κατ’ επίφαση πολιτισμένης Δύσης, που κόπτονται δήθεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράν κι αλλού, παρατείνουν την αγωνία της αναμονής των αιτούντων άσυλο και τους μεταχειρίζονται με τον πιο ιταμό και απάνθρωπο τρόπο, φυλακίζοντάς τους σε πλωτές φυλακές, όπως αυτή στο Ντόρσετ του Ηνωμένου Βασιλείου (Φωτογραφία: Ben Birchall/PA), σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως αυτά στην Λαμπεντούζα της Ιταλίας, στην Αμυγδαλέζα και στην Κόρινθο στην Ελλάδα, ή όπως οι φυλακές στη Ρουάντα κ.α.

«Η αναμονή είναι τρομερή. Έχω εφιάλτες ότι με σκοτώνουν, ξυπνάω ουρλιάζοντας.» λέει η Saba από το Ιράν, που είναι φυγάς θρησκευτικής δίωξης ως χριστιανή. Χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες ζουν τον εφιάλτη της απέλασης, βιώνουν τον φοβερή αγωνία της αναμονής εξαιτίας της καθυστέρησης στην διεκπεραίωση των αιτήσεων ασύλου. Αυτό συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, παντού.

 «Ο Ρίσι Σουνάκ, ο βρετανός πρωθυπουργός, ανακοίνωσε ότι έχουν εκκαθαριστεί 92.000 αιτήσεις ασύλου που έχουν υποβληθεί πριν από τις 28 Ιουνίου 2022. Όμως η Στατιστική Αρχή του Ηνωμένου Βασιλείου τον κατηγόρησε για παραπλάνηση του κοινού. Αυτή τη στιγμή περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι εξακολουθούν να περιμένουν την απόφαση σχετικά με την αίτησή τους για άσυλο. Σχεδόν 5.000 από αυτούς περιμένουν τουλάχιστον 18 μήνες, και πολλοί ακόμη περισσότερο, γράφει ο Guardian.

Η Rose ζήτησε για πρώτη φορά άσυλο το 2019 και περιμένει να ακούσει την απόφαση για την έφεσή της. «Όταν ήρθα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ήμουν χαρούμενος άνθρωπος γιατί νόμιζα ότι είχα βρει ένα μέρος όπου θα μπορούσα να είμαι ελεύθερη», είπε. «Συνειδητοποιώ ότι είμαι πραγματικά παγιδευμένη», συνέχισε, κλαίγοντας. «Δεν νιώθω ελεύθερη μέσα μου. Δεν ξέρω αν προχωράω. Δεν ξέρω πόσο καιρό το Υπουργείο Εσωτερικών θα με κρατήσει σε αναμονή».

Γι’ αυτό κι όταν ακόμα αυτοί οι άνθρωποι καταφέρνουν κάποτε να εγκριθεί η αίτησή τους, έχουν «τσακιστεί» ψυχολογικά τόσο πολύ που δεν αντέχουν. Το βλέμμα των «άλλων», των «ντόπιων» θα τους δώσει τη χαριστική βολή, καθώς αντιλαμβάνονται ότι μπορεί να απέκτησαν το «νομικό τους πρόσωπο» αλλά το «κοινωνικό τους πρόσωπο» παραμένει μη αποδεκτό…