Που εδράζεται η απόλυτη πίστη των «αρνητών»;

Τη μέρα που ο Πάπας Φραγκίσκος ήρθε στην Αθήνα, ο 80χρονος δεσπότης Αιτωλίας Κοσμάς, αρνητής του εμβολίου, πήρε το κρεβάτι στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Ευαγγελισμός από έναν εμβολιασμένο μεσήλικα που κινδυνεύει. Επίσης την ίδια μέρα, στην πόλη Σιαλκότ του Πακιστάν, ομάδα εργατών βασανίζει και καίει ζωντανό το διευθυντή του εργοστασίου, όχι επειδή τους εκμεταλλευόταν, αλλά επειδή έσκισε μια αφίσα με ιερούς στίχους του Ισλάμ. Οι εργάτες βγάζουν σέλφι μπροστά από το πτώμα! Την ίδια μέρα, στο Μενίδι της Αττικής, νεαροί οπαδοί ξυλοκοπούν άγρια ντελιβερά επειδή φοράει σκούφο αντίπαλης ποδοσφαιρικής ομάδας, ενώ γνωστή τηλεπερσόνα διακόπτει θεατρική παράσταση που σατιρίζει το αφεντικό της, πρόεδρο μεταξύ άλλων ποδοσφαιρικής ομάδας.

Άγριος φανατισμός παραδοσιακών αλλά και νέων πίστεων. Πλάι στον χριστιανισμό και στον ισλαμισμό μία ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά και ο ανιμισμός, το Χάλοουιν, το ενεργειακό σώμα, η αστρολογία, η μαντεία, ο πνευματισμός και το "γραφείο Πίστης" του Λευκού Οίκου. Πίστεις –παλιές και νέες- έρχονται για να καλύψουν οντολογικά αλλά και πολιτικά κενά. Σ’ αυτές εδράζεται η ακλόνητη πίστη των «αρνητών» του εμβολιασμού και γενικά του ορθολογισμού… Αυτές τις πίστεις προωθεί η αγορά...

Το 84% του παγκόσμιου πληθυσμού πιστεύει κάπου. Η προσφυγή στην πίστη είναι ένας τρόπος απάντησης στο μεγάλο ερώτημα της έσχατης ματαίωσης, του θανάτου, είναι η αποφυγή της ριζικής αποδόμησης του ψυχισμού, με τη δημιουργία μιας ελεγχόμενης «τρέλας», όπως όταν δημιουργούμε την «αντιπυρά» για να σταματήσουμε τη φωτιά, λέει ο Κίρκεγκορ.

Γενικά, η πίστη συνενώνει, είναι ο κεντρικός δεσμός, η «ιερή ένωση» όλων (παρά τον ανταγωνισμό τους) έναντι της έξωθεν απειλής. «Η θρησκεία είναι η πίστη του άλλου», του Εμείς. Αλλά ποιος είναι ο άλλος στον οποίο πιστεύουμε; Είναι ο όμοιός μας, ο ομόθρησκός μας, ο αδελφός μας, ο/η σύντροφός μας, που διακρίνεται από τον αλλόθρησκο, από τον ανοίκειο, τον ξένο. Άρα υπάρχει μια μεμβράνη –φυσική ή ηθική- που διαχωρίζει το μέσα από το έξω –αυτούς που «ανήκουν» από αυτούς που δεν ανήκουν. Οι «εντός» άλλοι είναι Εμείς, οι «εκτός άλλοι» είναι η κόλασή μας!

Ο Ρεζίς Ντεμπρέ παίρνει τις αποστάσεις του τόσο από τους συντηρητικούς (φονταμενταλιστές) που ρίχνουν λάδι στον φανατισμό και την «κοινοτική φωτιά» όσο και από τους «ατομικιστές» η οποία επιχειρούν να σβήσουν τη φωτιά με «κρύα ντους» ορθολογισμού. Χρειάζεται μια «έντιμη μεσότητα» σημειώνει... Αλλά υπάρχει τέτοια στην περίπτωση της πίστης; Υπάρχει ορθολογική πίστη;    

*Η εικόνα είναι του Μπάνκσι (Παλαιστίνη)