Ποιος θα επιβάλλει στην αστυνομία να προστατεύει τα θύματα και όχι τους δράστες;

Η ιστορία όπως τη διαβάζουμε από χθες.

Αστυνομικός κρατάει φυλακισμένη 18χρονη μαθήτρια, την κακοποιεί, την βιάζει και την εκδίδει επί ένα μήνα. Το παιδί κατορθώνει να του ξεφύγει, το καταδιώκει και χτυπημένο μπαίνει σε καφετέρια στην Ηλιούπολη για να σωθεί. Προφανώς καλούν την αστυνομία, που έρχεται, παίρνει το κορίτσι και πριν να γράψουν την κατάθεσή του, πριν να το πάνε σε νοσοκομείο, πριν το δει ιατροδικαστής, πριν να το αφήσουν να κάνει μήνυση όπως ζητάει από την αρχή, το πάνε στο τμήμα Εσωτερικών υποθέσεων στην Κηφισίας. Για καλή της τύχη σερβιτόρα ενημερώνει φεμινιστική ομάδα, αυτές ενημερώνουν δικηγόρους, καλούν σε συμπαράσταση και όλοι μαζί σπεύδουν έξω από το Εσωτερικών υποθέσεων. Περνούν 12 ώρες ανάκρισης της τραυματισμένης και τρομοκρατημένης μικρής, χωρίς να της επιτρέπουν επαφή με δικηγόρο, παρότι οι δικηγόροι της το ζητούν επιτακτικά.

Σε αυτές τις ώρες, εκτός από τον κόσμο που μαζεύεται απέξω, η είδηση κυκλοφορεί σε ιστοσελίδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αρχίζει να παίρνει έκταση. Μέσα στη νύχτα, βλέπουν το παιδί να φεύγει με πολιτικό αυτοκίνητο. Ο σάλος μεγαλώνει.

Το πρωί μαθαίνουμε ότι επιτέλους πήγε σε νοσοκομείο και ιατροδικαστή και ότι συνελήφθη ο αστυνομικός και ο πατέρας τον οποίο επίσης κατήγγειλε για σεξουαλική κακοποίηση από τα 11.

Τα ερωτήματα αναπόφευκτα.

Αν δεν ήταν αστυνομικός ο κατηγορούμενος θα βασάνιζαν δώδεκα ώρες το θύμα;

Ποιος θα επιβάλλει στην αστυνομία να προστατεύει τα θύματα και όχι τους δράστες;

Θα συλλάμβαναν τον αστυνομικό αν δεν υπήρχε η φεμινιστική ομάδα, η κινητοποίηση του κόσμου και ο σάλος στα μέσα;

Πότε θα παραιτηθεί ο Χρυσοχοΐδης;

Ρητορικά είναι τα ερωτήματα, δε χρειάζεται απάντηση.