ΟΧΙ στο βίαιο θάνατο του μέλλοντός μας-Όλοι στις 12 στο Άγαλμα Βενιζέλου

Αρχές του Μάρτη του 91, περίμενα από μέρα σε μέρα να φέρω στον κόσμο το πρώτο μου παιδί. Καθώς ο 20ος αιώνας βάδιζε προς το τέλος του, ο Πόλεμος του Κόλπου είχε ξεκινήσει, κατ' ευφημισμόν πόλεμος βέβαια, αφού επρόκειτο για την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ.

Στη χώρα μας είχαμε περάσει έναν από τους πιο κρύους χειμώνες και ο Μάρτης διατηρούσε σθεναρά τη φήμη του παλουκοκαύτη. Όσο ετοίμαζα τη βαλίτσα με τα μωρουδιακά, κεντημένα κάποια από τα χέρια μου και τα χεράκια των δύο αείμνηστων γιαγιάδων, όλα πλυμένα και τακτοποιημενα με τάξη, η τηλεόραση έδειχνε την Οδύσσεια της εξορίας των Κούρδων στα παγωμένα από το χιόνι βουνά του Β. Ιράκ.

Μια εικόνα τότε με στοίχειωσε και έμελε να με συνοδεύσει στο ζεστό μαιευτήριο της πρώτης γέννας.

Ένας Κούρδος πατέρας, κρατώντας δεμένο στο στήθος του το νεογέννητο μωρό του, έσκυψε κι έλιωσε το χιόνι στις παλάμες του για να γεμίσει με νερό το μπιμπερό του διψασμένου βρέφους.

Στη συγκλονιστική στιγμή που τάραξε τη γλυκειά προσμονή του δικού μου μωρού, προστέθηκε σαν εφιάλτης η φωτογραφία των τυμπανισμένων παιδιών στην κουρδική πόλη Χαλάμπτσιε που ο Σαντάμ είχε βομβαρδίσει με αέρια, προκαλώντας φρικτό θάνατο από ασφυξία .

Η σύγκριση με το ήρεμο, ασφαλές περιβάλλον της δικής μου κοινωνίας ήταν ισοπεδωτική.

Χρόνια πριν, τη δεκαετία του 60 κι αρχές του 70 ο παππούς μου μού διάβαζε από την εφημερίδα για τα παιδιά της Μπιάφρα και του Βιετνάμ. Οι λέξεις πείνα, πόλεμος, εκτοπισμός, θάνατος, είχαν ήδη μπει στο λεξιλόγιο μου και είχαν καταχωριστεί σαν μαύρος, σκοτεινός θάλαμος στο παιδικό μυαλό μου.

Φουσκωμένες από την ασιτία κοιλίτσες πάνω σε αναιμικά ποδαράκια και ραχοκοκαλιές χαραγμένες σε λιπόσαρκα σωματάκια ήταν οι φριχτές εικόνες ενός κόσμου που τότε ανέτειλε στα μικρά μου μάτια.

Δύο χρόνια μετά το '96 που γεννήθηκε και η δεύτερη κόρη μου, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ στη Σερβία, έφεραν στις οθόνες άλλες ματωμένες εικόνες παιδιών, αυτή τη φορά πολύ πιο κοντά μας.

Το 2016-17, ο πόλεμος στη Συρία και οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη, με έφεραν κοντά στα προσφυγόπουλα, άλλα ασυνόδευτα αποδημητικά πουλιά που κούρνιαζαν σε όποια στέγη εύρισκαν προστασία κι άλλα στις αγκαλιές των γονιών τους που προσπαθούσαν να ημερώσουν τους εφιάλτες τους.

Αυτός ο κόσμος των αιμοσταγών δολοφόνων για το κέρδος, συνέχιζε να πληγώνει, να σκοτώνει, να ξεριζώνει και να πετάει στις στράτες του χιλιάδες παιδιά.

Σήμερα, Μάιος του 2025, η Γάζα έχει μετατραπεί από τα πρώην θύματα του Ολοκαυτώματος σε ένα οικόπεδο διαρκούς θανάτου με πρώτα θύματα πάλι τα παιδιά. Οι εικόνες που έρχονται καθημερινά μας καθιστούν μάρτυρες της πιο μελετημένης ηρώδειας σφαγής του 21ου αιώνα.

Δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπήσουμε, δεν έχουμε δικαίωμα να αποστρέψουμε το βλέμμα, δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε τέτοιο βάρος στη συνείδησή μας, αλλιώς θα μας κυνηγούν οι Εριννύες των νεκρών παιδιών που δεν πρόλαβαν να χορτάσουν το φως του ήλιου, να ξεδιψάσουν με το γάλα της μάνας τους, να κοιμηθούν στην αγκαλιά του πατέρα τους, να ακούσουν τα παραμύθια των παππούδων τους, να τραγουδήσουν με τη δασκάλα τους τα πρώτα τραγούδια τους, να παίξουν με τα γειτονόπουλά τους και να κάνουν τις πρώτες σκανταλιές που ομορφαίνουν τον σκονισμένο από μπαρούτι κόσμο μας.

Για όλα αυτά, για τα παιδιά που δολοφονούνται καθημερινά, σήμερα θα είμαστε στις 12 ,στο Άγαλμα Βενιζέλου για να ενώσουμε τις φωνές μας με τους Παλαιστίνιους της Θεσσαλονίκης, απαιτώντας τον τερματισμό της Γενοκτονίας του λαού τους.

Γιατί τα παιδιά τους είναι και δικά μας παιδιά, γιατί δεν αντέχουμε άλλο να παρακολουθούμε τον βίαιο θάνατο του μέλλοντός μας.