Τα ποτάμια στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Αφρική, βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο από ποτέ. Πολλές χώρες αντιμετωπίζουν τις χειρότερες ξηρασίες των τελευταίων δεκαετιών, αλλά τα μέσα μαζικής προπαγάνδας, αντί να επισημάνουν τους κινδύνους, προβάλλουν τα… οφέλη της ξηρασίας, όπως είναι η αποκάλυψη των πατημασιών δεινοσαύρων στις αποξηραμένες κοίτες ποταμών!
Κι όμως ο κίνδυνος της λειψυδρίας είναι ορατός. Η κυβέρνηση της Βρετανίας λαμβάνει επείγοντα μέτρα. Αντίθετα, άλλες κυβερνήσεις, όπως η ελληνική, ασχολούνται μόνο με την «ιδιωτικοποίηση του νερού»!
Σήμερα, 844 εκατομμύρια άνθρωποι -το 1/9 του παγκόσμιου πληθυσμού- δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό κοντά στα σπίτια τους. Αυτή η κατάσταση γίνεται συνεχώς χειρότερη, λόγω της κλιματικής αλλαγής και της κατανάλωσης.
Οι καταιγίδες που μαίνονται τον μήνα Αυγούστου δεν αλλάζουν τίποτα: συνεχίζουμε να έχουμε τεράστια έλλειψη νερού, που οφείλεται τόσο στην ξηρασία που συνδέεται με την κλιματική κρίση όσο και στην αχαλίνωτη κατανάλωση. Οι υδροφόροι ορίζοντες έχουν στερέψει, τα ποτάμια έχουν μετατραπεί σε απλά ρέματα... Ακόμη χειρότερα, όπως επισημαίνει η έρευνα Yale Environment 360, ορισμένοι πόροι γλυκού νερού εξαντλούνται, όπως και τα καλλιεργήσιμα εδάφη. Μια κατάσταση που επηρεάζει όλες τις ηπείρους (όχι βέβαια το ίδιο) και θέτει σε κίνδυνο την οικονομία, την υγεία και την επιβίωση των πληθυσμών.
Το καλοκαίρι του 2022, μια πραγματική συγκέντρωση φυσικών καταστροφών, που χαρακτηρίζεται από υψηλές θερμοκρασίες, επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές αλλά και φονικές πλημμύρες, έχει αλλάξει τα πάντα. Σύμφωνα με άρθρο στον ιστότοπο Bloomberg.com η αποξήρανση των ευρωπαϊκών ποταμών απειλεί την οικονομία της ηπείρου. Πλήττονται οι ποτάμιες μεταφορές, αλλά και ο ενεργειακός τομέας στη Γαλλία («ο Ροδανός και ο Γκαρόν είναι πολύ ζεστοί για να ψύξουν τους πυρηνικούς αντιδραστήρες» ), η γεωργία στην Ιταλία ( «το επίπεδο του Πάδου είναι πολύ χαμηλό για την άρδευση ορυζώνων και εκτροφή αχιβάδων»), ο τουρισμός στον Δούναβη κ.ά..
«Κατά ειρωνικό τρόπο, οι πλωτές οδοί βρίσκονται στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής στρατηγικής για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής».
Επίσης, μια νέα απειλή δημιουργείται: «Το Δέλτα του Μεκόνγκ, υφίσταται μια χημική απειλή η οποία, μακροπρόθεσμα, θα μπορούσε να αποδειχθεί πιο θανατηφόρα από τους ψεκασμούς Agent Orange που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Στα μέσα του αιώνα, θα μπορούσαμε να προσβληθούμε από έναν τοξικό εχθρό εναντίον του οποίου δεν είμαστε καθόλου οπλισμένοι: το αλάτι»!
Κι εδώ το πρόβλημα δημιουργείται από την κλιματική αλλαγή, που είναι εν πολλοίς ανθρωπογενής, την άνοδο των υδάτων και την εν γένει παρέμβαση του ανθρώπου (άντληση υπόγειου γλυκού νερού για βρύσες και άρδευση, τα ορυχεία που απορρίπτουν λύματα στα ποτάμια -εργοστασιακά λύματα απορρίπτονται και στον Κηφισό- και το αποπαγωτικό αλάτι).
Η αρδευόμενη γεωργία, τα φράγματα και άλλες ανθρωπογενείς δραστηριότητες αυξάνουν περισσότερο από ό,τι είχε εκτιμηθεί μέχρι σήμερα τη συνολική παγκόσμια κατανάλωση γλυκού νερού, επειδή είχε υποτιμηθεί κυρίως η επίπτωση της εξατμισοδιαπνοής. Το φαινόμενο αυτό αυξάνει τις απώλειες νερού, το οποίο εξατμίζεται στην ατμόσφαιρα, μειώνοντας έτσι τα διαθέσιμα για ανθρώπινη κατανάλωση αποθέματα και καθιστώντας λιγότερο βιώσιμα τα τωρινά επίπεδα κατανάλωσης νερού.
Επίσης, αυξάνονται τα επίπεδα μόλυνσης σε όλες τις μορφές πόσιμου νερού που διαθέτουμε, ενώ η χρήση λιπασμάτων μπορεί να κάνει το νερό ακατάλληλο ακόμα και για άρδευση.
Η εξάντληση των υπόγειων υδάτων
Σύμφωνα με μελέτη της NASA, οι περισσότερες υπόγειες πηγές νερού εξαντλούνται πιο γρήγορα απ' ότι μπορεί να τις αναπληρώσει ο υδρολογικός κύκλος. Για να μιλήσουμε με αριθμούς, 21 από τους 37 μεγαλύτερους υπόγειους υδροφορείς του κόσμου σμικρύνονται συνεχώς.
Σε κάποιες περιοχές, τα δεδομένα μπορεί να οδηγήσουν σε ένα δραματικό μέλλον. Η Κίνα, που συγκεντρώνει το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχει πρόσβαση μόνο στο 6% του γλυκού νερού που υπάρχει στη Γη και η κατάσταση γίνεται συνεχώς χειρότερη, τόσο λόγω της μόλυνσης όσο και λόγω της υποχώρησης των παγετώνων σε συγκεκριμένες περιοχές.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην Ιταλία, με την υποχώρηση του παγετώνα Βέρα Γκράντε του Μόντε Ρόζα, στις Άλπεις. Ο παγετώνας, τροφοδοτεί το ποτάμι Εβανσόν, το νερό του οποίου καταλήγει στα τεχνητά κανάλια της κοιλάδας της Αόστα που εγγυώνται την άρδευση των καλλιεργειών που υπάρχουν στην περιοχή. Τι θα συμβεί όταν το νερό, πλέον, δεν θα επαρκεί;
Η κρίση του νερού υπάρχει εδώ και πολύ καιρό και επιβάλλει τη λήψη ριζικών μέτρων. Μεταξύ αυτών, ασφαλώς, δεν είναι η ιδιωτικοποίηση, που επιδιώκει η κυβέρνηση Μητσοτάκη!
