Ομοφοβία διπλής κατεύθυνσης

Όταν ήμουν σύγχρονος του Σωκράτη στα 25 μου, ήμουν “ερώμενος” του Αναξίμανδρου, του “εραστή” μου, ενός 40ρη γιατρού. Συζητούσαμε, φιλοσοφούσαμε ατελείωτες ώρες και στον πόλεμο, όπως ήταν το έθιμο για τους εραστές και τους ερώμενους, πολεμούσαμε πλάτη με πλάτη. Εάν σκοτωνόταν, θα σκοτωνόμουν και εγώ. Είχα γυναίκα, αμόρφωτη φυσικά και αντί για Έρωτα και Αγάπη, μου πρόσφερε μόνο παιδιά, φαΐ και κουμάντο στους σκλάβους του σπιτιού μας.

Όταν ήμουν Μαορί στη Νέα Ζηλανδία έτρεμα να πω ότι ήμουν ομοφυλόφιλος γιατί θα με σκότωναν οι συμπατριώτες μου και θα είχαν και δίκιο: ήταν τόσες πολλές οι εχθρικές φυλές γύρω μας που είχαν ανάγκη από άντρες που θα έσπερναν και άλλους άντρες, να ‘χουμε πολεμιστές να πολεμάμε. Όταν η μισή φυλή δεν άντεξε τις σφαγές και έφυγε με βάρκες, για τα νησιά Chathams, 800 χιλιόμετρα βαθιά στον Ειρηνικό βρήκα την ησυχία μου. Τα νησιά είχαν ελάχιστους πόρους για να τραφούμε, και το Νέο μας Δίκαιο έλεγε καθαρά ότι κίνδυνος λιμού για την μικρή μας κοινωνία αποτελούσαν οι ερωτύλοι και απερίσκεπτοι ντούροι αρσενικοί Μοραορί (το νέο μας όνομα) και όχι οι λίγοι και ήσυχοι συμπατριώτες τους όπως εγώ.

Όταν ήμουν στον στρατό της Αυτού Μεγαλειότητος της Βασιλίσσης Βικτωρίας και μας διέταξαν να κατακτήσουμε περπατώντας την μισή Ασία, οι υπόλοιποι φαντάροι ζητωκραύγαζαν γιατί επιτέλους θα έδειχναν στους καθυστερημένους ιθαγενείς, όχι μόνο το πόσο καλοί πολεμιστές ήταν, αλλά και το πόση τεστοστερόνη κουβαλούσαν στις βράκες τους. Μαζί με τα χρόνια που περνούσαν μέσα στην μοναξιά, τον πόνο, τον φόβο, τα θηρία και το γεμάτο μίσος βλέμμα των προς σφαγήν λαών, ήρθε και η απαγόρευση (επί ποινή θανάτου!) για οποιαδήποτε επαφή (και σεξουαλική!) με τους ντόπιους για να μην αποδεκατιστούμε από άγνωστα μικρόβια. Τότε πολλοί συν-στρατιώτες μου έγιναν σύντροφοι, αγαπημένοι και οξυγόνο ο ένας για τον άλλο. Δεν ήταν σεξ, ήταν βιολογική και κοινωνική ανάγκη για πολλούς από εμάς.

Όταν με πήραν στα 12 από την μάνα μου από το νησί που μέναμε, έκλαιγα όπως κι’ αυτή. Μου ψιθύριζε όμως συνεχώς ότι στο σχολείο του Τάγματος θα μάθαινα γράμματα και όταν τελικά θα πήγαινα στο μοναστήρι, θα ήμουν όχι μόνο με τον Θεό αλλά θα είχα φαΐ και κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου για πάντα. Δεν μου είπε όμως ότι θα άρχιζα σύντομα να στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου από τα επίμονα όνειρα της εφηβείας, γεμάτα ακαταλαβίστικους και τρελούς συνάμα πόθους. Είχα ανάγκη να βρω λύσεις.  Τις βρήκα και παλεύω με τις ενοχές μου.

Όταν σταμάτησα τις περιπλανήσεις στην Υφήλιο και στην Ιστορία και έγινα πάλι ο εαυτός μου, άρχισα να διαβάζω αχόρταγα τι λένε οι άλλοι για “εμάς”. Κάποιοι “μας”κατέτασσαν στους ανώμαλους σε σχέση με την φυσική επιταγή να κάνουμε παιδιά. Κάποιοι, έψαχναν ανάμεσα στα γονίδια να βρουν το χαλασμένο. Κάποιοι, κοιτούσαν βαθιά στην παιδική μας ηλικία να βρουν το διαφορετικό πρότυπο και κάποιοι, στο πρόσφατο παρελθόν, τα βαριόντουσαν όλα αυτά και άναβαν κατ’ ευθείαν τον φούρνο με το γκάζι να μας πετάξουν μέσα. Παράτησα το διάβασμα.

Να είστε βέβαιοι ότι και να ήταν μορφωμένες οι γυναίκες στην Αρχαιότητα, ή λιγότερο ζόρικοι οι Μαορί ή καθόλου ιμπεριαλιστές οι Άγγλοι, ή πιο ανοιχτόμυαλη η θρησκεία, πάλι θα μιλούσαμε για θεμιτές διαφορές. Δεν είμαι κλινική περίπτωση για έναν ετεροφυλόφιλο με υγιή, δημοκρατική σκέψη. Διαφέρω από αυτόν αλλά και από έναν ομοφυλόφιλο, στην ψήφο, στην κοινωνική ευαισθησία, στην ποσότητα του αλατιού στο φαγητό, στην ομάδα, στις σεξουαλικές προτιμήσεις, στις σπουδές και σε πολλά – πολλά άλλα. Εάν θεωρείτε ισοπεδωτικές τις συγκρίσεις αυτών των διαφορών, προσέξτε τις τρομακτικέςδιαφορές αλλά και ομοιότητες που η αστική οπτική μας κρύβει: το δίδυμο ετεροφυλόφιλος - ομοφυλόφιλος επιχειρηματίας και το αντίστοιχο δίδυμο σε ανέργους. Πιστεύετε σοβαρά ότι οι δύο ομοφυλόφιλοι (επιχειρηματίας και άνεργος) ζουν στο ίδιο Σύμπαν;   

Δεν θα κάνω το λάθος να πω ότι “είναι καλύτερα να είμαι ομοφυλόφιλος με όλα τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται σε μία φαλλοκρατική κοινωνία, παρά να δέρνω την γυναίκα μου και να είμαι φασίστας”. Και είναι λάθος, γιατί αυτοί που δέρνουν την γυναίκα τους και φασίζουν είναι λίαν επιεικώς ακραίοι και εμείς δεν είμαστε ο αντίποδάς τους... Σε τι αντιστέκομαι; Σε δύο πράγματα: στην προσπάθεια των ομοφοβικών να με πετάξουν στο περιθώριο και στο λάθος πολλών ομοφυλόφιλων να παραμένουν σε ένα άλλο περιθώριο, εξ’ ίσου τρομακτικό, μακριά από το κοινωνικό γίγνεσθαι, ανάγοντας αυτό ακριβώς που θέλουν να γκρεμίσουν σε κυρίαρχο στοιχείο προσδιορισμού τους.