Οι τσιμεντοδιάδρομοι, ο Λέων της Χαιρώνειας και ο... Κοπελούζος

Πριν από κάποια χρόνια δούλευα σε ένα πολύ μικρό επαρχιακό Δήμο, την Χαιρώνεια. Υπήρχε λοιπόν σε ένα από τα χωριά ένα αρχαίο κάστρο, το οποίο κανείς ποτέ δεν επισκεπτόταν (και εννοείται ότι ποτέ κανείς δεν συντηρούσε) διότι ο δρόμος για να φθάσεις μέχρι εκεί ήταν πολύ δύσβατος και ακόμη πιο δύσβατο ήταν το να μπεις μέσα. Όταν κάποτε ο Δήμος θέλησε να κάνει κάποιο έργο πρόσβασης, το μόνο που εν τέλει, με τα χίλια ζόρια και άπειρες διαδικασίες επιτράπηκε, ήταν σκαλιά με κορμοδέματα για να ανεβείς και ξύλινοι διάδρομοι μέσα.

Μεγάλη δυσκολία υπήρχε σε ότι έργο και αν γινόταν στο Δήμο. Για παράδειγμα ένα έργο ανάπλασης απέναντι από τον Λέοντα περιλάμβανε αυστηρά μόνο χώμα, ελάχιστα χαμηλά πέτρινα τοιχία και πεζοδρόμια από μάρμαρο. Σε ένα έργο ανάπλασης πλατείας έξω από τον μεγάλο χώρο που περιέβαλλε αρχαίο θέατρο (που φθείρεται σιγά σιγά), ζήτησαν από την εφορεία αρχαιοτήτων ένα ξύλινο οικίσκο για φυλάκιο. Όταν η μελέτη πήγε στο ΚΑΣ, απεφάνθησαν ότι ήθελαν μετακινηθεί λίγο για να μην εμποδίζει τη θέα. Να μη σας τα πολυλογώ, η μελέτη πήγαινε και ερχόταν στο ΚΑΣ που κάθε φορά έλεγε βάλτε το λίγο πιο κει, χωρίς ποτέ κανένας να βάζει ένα ρημαδοσημάδι πάνω στο σχέδιο για να δείξει που ακριβώς το θέλαν, ήρθε το καλοκαίρι, διέκοψαν τη λειτουργία τους και ούτε που θυμάμαι πια πως καταφέραμε να μη χάσουμε τις προθεσμίες για να ζητήσουμε χρηματοδότηση και να ακυρώσουμε όλα τα έργα. Για την ιστορία το ξύλινο φυλάκιο που πήγαινε πιο κει και πιο δω, τελικά μπήκε σε μια άκρη αλλά δε μπήκε ποτέ κανένας φύλακας.

Υπήρξε βέβαια και μια φορά που το ΥΠΠΟ ήταν πιο ελαστικό. Όταν εμφανίστηκε ο Κοπελούζος να κάνει ιδιωτικό εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής. Τότε που Δήμος και τοπική κοινωνία ξεσηκώθηκαν για να το σταματήσουν, πήγαν με πούλμαν, πανό και επιχειρήματα 3 φορές στο ΚΑΣ που εν τέλει κάτω από τη φωτισμένη καθοδήγηση του πατριώτη και τότε υπουργού Αντώνη Σαμαρά, πείστηκε ότι καθόλου δεν θα ενοχλούσε τη θέα ένα εργοστασιάκι 150 στρέμματα.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; είδα τους τσιμεντοδιαδρόμους στην Ακρόπολη και θυμήθηκα τη θέα από το Κάστρο του Πανοπέα, όταν με μεγάλη περηφάνια ανέβαινα πατώντας στα κορμοδέματα και ατένιζα την ανεμπόδιστη θέα στους γύρω λόφους και τον κάμπο, μέσα σε απόλυτη ερημιά, με τον ήχο μόνο του αέρα και τις μυρωδιές από θυμάρι, φλισκούνι και άγρια μέντα.