Ο φασισμός θεραπεύεται με περισσότερη Δημοκρατία

Όπως είναι γνωστό από την ποινική δικονομία (μια που τόσος λόγος έγινε για το τι εστί νομιμότητα και τι παρανομία), ότι η υπόθαλψη εγκληματία, άρα και εγκλήματος, είναι και η ίδια έγκλημα το οποίο κολάζεται και μάλιστα αυστηρά. Στα εγκλήματα όμως, ορθώς, δεν περιλαμβάνονται απόψεις και ιδέες, όσο αποτροπιαστικές κι αν είναι, όπως οι απόψεις του ρατσισμού, του φασισμού και του νεοναζισμού. Περιλαμβάνονται, ωστόσο, στα εγκλήματα (άρα και στην υπόθαλψή τους), οι πράξεις ρατσιστικής και φασιστικής βίας την οποία σαφώς προσμετρά ο νομοθέτης προκειμένου να επιδικάσει την ποινή του συγκεκριμένου ρατσιστικού εγκλήματος.

 Αν βεβαίως αποδειχτεί ότι είναι τέτοιο πράγμα το οποίο, δυστυχώς, στις μέρες μας δεν αποτελεί αδιατάρακτη νομική δικαιοπρακτική «πεπατημένη», αλλά χρειάζεται να συντρέξει μια εν πολλοίς ελλείπουσα δημοκρατική εγρήγορση της Αστυνομίας (είδαμε την -ατιμώρητη έστω και υπηρεσιακά- ραθυμία της σε ικανό αριθμό φασιστικής και ρατσιστικής ακόμα και φονικής βίας, όπως και την κατά κόρον προθυμία της στην κατασκευή ενόχων- άλλο ατιμώρητο έγκλημα το οποίο ονομάζεται ψευδομαρτυρία- προερχόμενων από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, εξαπατώντας μια Δικαστική Εξουσία όταν είναι «πρόθυμη να εξαπατηθεί», όπως είπε και η Εισαγγελέας στην δίκη του Μάριου Ζέρβα), χρειάζεται ανακριτική ευθυκρισία ορκισμένης πίστης στη Δημοκρατία, το Σύνταγμα και τους νόμους και κυρίως χρειάζεται Δικαστική γενναιότητα, δημοκρατική «ευπιστία» και ανθεκτική δικαιική συνείδηση («αντιστάθηκαν στις πιέσεις» είπαν οι μπαρουτοκαπνισμένοι νομικοί παραστάτες του Τάσου Θεοφίλου που πέρασε πέντε ανεπίστρεπτα χρόνια αδίκως φυλακισμένος, χωρίς ουδείς να ρωτήσει -κυρίως από τις υπόλοιπες δύο και επίσης ανεξάρτητες εξουσίες- για ποιό λόγο χρειάστηκε αντοχή σε ακατανόμαστες εισέτι πιέσεις, προκειμένου να ληφθεί μια οποιαδήποτε ανεξάρτητη ετυμηγορία της ανεξάρτητης Δικαστικής Εξουσίας).

Θα μου πεις,γιατί όλα αυτά; Επειδή οι ποινικά κολαζόμενη πράξη της ακραίας ρατσιστικής επίθεσης, μέσα στη μαύρη νύχτα της ψυχής των νεοναζί, στο σπίτι του μικρού Αμίρ από το Αφγανιστάν, του οποίου το μόνον της ζωής του αμάρτημα ήταν το ότι κληρώθηκε να κρατήσει την σημαία στην παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου, εμπεριέχει στο φαντασιακό και συμβολικό πεδίο την υπόθαλψη εγκλήματος εκ μέρους εκείνων που δημιούργησαν το κοινωνικά νομιμοποιητικό περιβάλλον για μια τέτοια ενέργεια εξαγριωμένης, αλλά και εξαγριωτικής (άλλο ατιμώρητο έγκλημα) εξωκοινωνικής τιμωρίας.

Αν δεν είχε γίνει η φασιστική επίθεση στο σπίτι του παιδιού, η ενέργεια του Διευθυντή του 6^ουΔημοτικού Σχολείου Δάφνης να του πάρει την σημαία (την σημαία ενός αντιφασιστικού μεγαλειώδους  αγώνα, υπό τους ήχους του «Εθνικού Ύμνου» ενός καταστατικού ποιήματος του πατριωτικού λυρισμού που εκτός των άλλων θρηνεί για τον όλεθρο και την σφαγή του εχθρού σε μια απίστευτη αισθητική, ηθική και πολιτική  συσσωμάτωση ρομαντισμού και διαφωτισμού), θα ήταν απλώς μια κατάπτυστη πράξη ατιμώρητης κλοπής. Γιατί είναι κλοπή το να αρπάζεις την χαρά από τα χέρια ενός παιδιού. Είναι αισχρή και τρισάθλια πράξη να του τυχαίνει μια καραμέλα και την στιγμή που ετοιμάζεται να την βάλει στο στόμα του να την αρπάζεις δίνοντάς του το περιτύλιγμα για να μάθει ότι δεν αξίζει καμμία τύχη. Ενός παιδιού του πουθενά που προσπαθεί από το τίποτα να κατασταθεί στον χώρο και στον χρόνο. Κι εσύ του αρπάζεις την αναγκαία συνθήκη καθιστώντας το άθυρμα και τυχαίο γεγονός. Αν αυτό λέγεται πράξη παιδείας, δηλαδή ορθής κρίσεως, τότε να δέσουμε τον Ισοκράτη στον λαιμό μας και να πάμε να πνιγούμε. Δεν είναι όμως μονάχα κλοπή η αρπαγή της σημαίας από τα χέρια του παιδιού. Ύστερα από την εφιαλτική επίθεση στο σπίτι του, «προβιβάστηκε» σε ατιμώρητη υπόθαλψη ρατσιστικού εγκλήματος.

Ας το συνειδητοποιήσει ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του ίδιου σχολείου που έσπευσε να συγχαρεί διευθυντή και διδάσκοντες για την ενέργειά τους. Ας αντιληφθούν ότι συνέβαλαν -χωρίς να τιμωρηθούν- σε ρατσιστικό έγκλημα με αδιανόητες επιπτώσεις στην προσωπικότητα του θύματος που κανένας ποινικός κολασμός δεν μπορεί να θεραπεύσει.

Ας το συνειδητοποιήσει και η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας που δεν αντέδρασε ακαριαία. Η σιωπή της για το γεγονός είναι εγκληματικά επικίνδυνη για την Δημοκρατία. Ο συνδικαλισμός είναι κατάκτηση πληρωμένη με αίμα (και διδασκάλων), είναι ακρογωνιαίος λίθος της Δημοκρατίας, δεν είναι ταπεινωτική σιωπή μπροστά στα εγκλήματα και συντεχνειακή ασφυξία ευρωβόρων αιτήσεων.

Αν είναι έτσι (που πολύ φοβούμαι ότι είναι), τότε υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα Παιδείας (στους φυσικούς της φορείς) και επίσης σοβαρότατο πρόβλημα Δημοκρατίας στους εντεταλμένους της, από το Σύνταγμα, φύλακες. Δηλαδή όλους εμάς που στον πατριωτισμό μας, ως τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στον φασισμό, επαφίεται η τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων. Το οποίο είναι Σύνταγμα θεμελιώδης νόμος του κράτους ακριβώς επειδή έγινε για να προστατεύει τις μειοψηφίες. Όχι για να προστατεύει εγκληματικές πλεοιψηφικές συμπεριφορές εις βάρος τους.

Θέλω να πω, πως όταν υπάρχουν ατιμώρητα εγκλήματα εις βάρος της Δημοκρατίας, θεραπεύονται μονάχα με περισσότερη Δημοκρατία. Εφευρετικά θεσμική, δραστική και ποιητική. Μονάχα έτσι τιμωρούνται οι ρατσιστές και οι φασίστες. Πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί. Κρυφοί και φανεροί.