Ο Φίλης, ο Ιερώνυμος και το κόμμα της Εκκλησίας

Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, αυτός που κατά τις πρώτες ημέρες ανάληψης της θρησκευτικής του εξουσίας μίλησε στην Παναγία την Εκατονταπυλιανή της Πάρου με λόγια χριστιανοκοινωνιστή, αυτός που μιλούσε για την Αγάπη, όχι της δυτικής δύναμης αλλά της πρωτοχριστιανικής συντροφικότητας και αλληλεγγύης, είναι ο ίδιος που ζήτησε προ καιρού την αποπομπή του υπουργού Παιδείας και θρησκευμάτων αλλά και άλλου υπουργού που τόλμησε να έχει εθιμοτυπική συνάντηση με τον Αμφιλόχιο του Πατριαρχείου, είναι ο ίδιος που εσχάτως διατυπώνει ρατσιστικές απόψεις που ταυτίζονται με αυτές της Χρυσής Αυγής και άλλων ακροδεξιών ιεραρχών. Και, ασφαλώς, ο Ιερώνυμος και η ελλαδική εκκλησία έχουν δικαίωμα να έχουν τις απόψεις τους, όταν όμως αυτές αντιστρατεύονται το περιεχόμενο του χριστιανικού μηνύματος, την οικουμενικότητα της χριστιανικής αγάπης, όταν το αγάπα τον πλησίον σου ενέχει εθνοτική και πολιτισμική, δηλαδή θρησκευτική, διάσταση και διάκριση, τότε έχει δικαίωμα κάθε χριστιανός και μη να τους εγκαλέσει.

Εμάς, όμως, μας αφορά, η άλλη πλευρά, αυτή που επικαλούνταν ο Ζίζεκ, ως ακραιφνής εγελιανός, κάνοντας την αντιστροφή της πρώτης θέσης για τη φιλοσοφία της ιστορίας του Βάλτερ Μπένγιαμιν και θεωρώντας ότι «Η μαριονέτα που ονομάζεται ‘’θεολογία’’ είναι σε θέση να κερδίζει πάντα. Μπορεί εύκολα να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε, αρκεί να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες του ιστορικού υλισμού…»! Ε, λοιπόν, η μαριονέτα που λέγεται  «θεολογία» κέρδισε, αφού εξασφάλισε τις υπηρεσίες των… «υλιστών» του Μαξίμου! Ναι, έφυγε ο αριστερός υπουργός, αλλά δεν κέρδισε ο Ιερώνυμος και η εκκλησία, κέρδισαν οι λογής ρατσιστές, μια ορισμένη θεολογία που δεν θέλει τα προσφυγόπουλα στα σχολεία γιατί φοβάται μη μολύνουν τα ελληνόπουλα, που δεν θεωρεί ανθρώπους όσους δραπέτευσαν από τα βασίλεια της πείνας και του πολέμου, κοντολογίς νίκησε η θεολογία του ρατσισμού και του φασισμού.  Κι ας είμαστε κι εμείς ξένοι, κι ας μας κατοικεί η ίδια ξενότητα, κι ας ηχούν διιστορικά στ’ αυτιά μας εκείνα τα λόγια του Παύλου στην επιστολή προς Κορινθίους.    

Έχει δίκιο ο φιλόσοφος, αν θέλει να σωθεί ο χριστιανισμός, πρέπει να αποποιηθεί τη Δύναμη της εξουσίας που του παρέχει «το κέλυφος της θεσμικής του οργάνωσης», να αποποιηθεί τη χυδαία εκκοσμίκευση, που γυρεύει την οικονομική δύναμη, αλλά και την εξουσιαστική γραφειοκρατική δομή, η οποία έχει ως συνέπεια την απώλεια του πραγματικού περιεχομένου του χριστιανικού μηνύματος. Το σπάσιμο του κελύφους, η διάλυση της θεσμικής οργάνωσης είναι «η ύστατη ηρωική χειρονομία που περιμένει το Χριστιανισμό: προκειμένου να σώσει το θησαυρό του, πρέπει να θυσιάσει τον εαυτό του- σαν τον Χριστό, που έπρεπε να πεθάνει για να μπορέσει να αναδυθεί ο Χριστιανισμός», γράφει ο Σλαβόι Ζίζεκ. Υπ’ αυτή την οπτική, η Εκκλησία μπορεί να «χαρίσει» την τεράστια περιουσία της. Δεν την χρειάζεται. Όμως εμάς, περισσότερο και από τον Ιερώνυμο και την εκκλησία, μας αφορά η κοσμική κυβέρνηση του Μαξίμου, που ηττήθηκε από το πολιτικό σκέλος της Ελλαδικής Εκκλησίας, απ’ αυτό δηλαδή που θέλει την Εκκλησία να λειτουργεί σαν πολιτικό κόμμα και δη ακροδεξιό, όπως επί Χριστόδουλου!