Ο συμβολαιογράφος και το «συμβόλαιο αλήθειας»

Δεδομένου ότι μόλις προ ολίγου καιρού ο Κυριάκος Μητσοτάκης τη μια μέρα ζήτησε να υπάρξει συνταγματικά κατοχυρωμένη πρόβλεψη ότι οι εκλογές θα διεξάγονται μόνο ανά τετραετία και την επόμενη μέρα (κυριολεκτικώς) ζήτησε εκλογές εδώ και τώρα, προκαλεί γέλωτα το διατυμπανιζόμενο από τον ίδιο «συμβόλαιο αλήθειας» με τον ελληνικό λαό. Δεδομένου ότι, ως υπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την ευκολία που διαθέτει ένας νεοφιλελεύθερος (ανάλγητη ευκολία) έστειλε στον αγύριστο της ανεργίας χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, άρα εξακολουθητικά πολύ περισσότερους από τον ιδιωτικό τομέα στην ίδια κόλαση, χωρίς η οικονομία  να σκάσει ένα χαμόγελο, προκαλεί γέλωτα το «συμβόλαιο αλήθειας» με τον ελληνικό λαό.

Δεδομένου ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αρχηγός μιας παράταξης που αντιπολιτεύεται αυτά που ψήφισε το καλοκαίρι του 2015, προκαλεί γέλωτα το «συμβόλαιο αλήθειας» με τον ελληνικό λαό, τον ίδιο γέλωτα που προκαλεί η διαφορά μεταξύ του «μένουμε Ευρώπη» και του «υπογράψτε ότι να ναι», με το εντελώς πρόσφατο της ΝΔ, «η κυβέρνηση τα έδωσε όλα και δεν πήρε τίποτα». Βεβαίως η πραγματικότητα είναι πραγματικότητα και δεν τη λένε μονάχα οι αριθμοί κατά την πεποίθηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, τη λένε οι άνθρωποι που ποιοτικοποιούν τους αριθμούς, κάτι που δεν περιλαμβάνεται στο πεδίο σαρώσεως του βλέμματος του αρχηγού της ΝΔ. Και είναι επομένως επιεικώς παράδοξο, να θες να υπογράψεις «συμβόλαιο αλήθειας» μ’ εκείνους που δεν  «βλέπεις», μ’ εκείνους που ως ποιότητα αριθμού δεν περιλαμβάνονται στο επιχείρημά σου. Αυτά είναι τερτίπια και άθλιες τακτικές εξουσίας, δεν είναι «συμβόλαιο αλήθειας». Ένα κουρελόχαρτο είναι για να το δείχνεις στο  πόπολο που σε διόρισε δια της εκλογής στον δημόσιο κορβανά. Σ’ αυτόν τον κορβανά απ’ όπου τρέφεσαι εσύ και η οικογένειά σου παχυλότατα για δεκαετίες ων ουκ έτσι αριθμός, για να μιλάς για «περικοπές δημοσίων δαπανών». Είναι για γέλια τέτοια συμβόλαια αλήθειας. Για γέλια μέχρι δακρύων, επειδή από τέτοια συμβόλαια, όπως απέδειξε η πραγματικότητα, συνήθως μονάχα τα δάκρυα απομένουν. «Συμβόλαιο αλήθειας» σου λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης που μόλις έβηξε ο γίγας Σαμαράς έπαθε πνευμονία ο ίδιος, και εν ριπή οφθαλμού, άλλαξε την αντιπολιτευτική του τακτική (η στρατηγική είναι αόρατη, αφού επαφίεται σε εξωθεσμικά κέντρα τεχνοκρατορίας – αντί της δημοκρατίας – επειδή αυτά ξέρουν) και από δειλά, δειλότατα προγραμματική, την πισωγύρισε (per vilta που λέει και ο Δάντης στην «Κόλαση» από τη «Θεία Κωμωδία») σε στεντορείου εξυπνακισμού δομική. Και από πάνω θέλει να υπογράψει και «συμβόλαιο αλήθειας».

Αλλά δεν κωλώνει μπροστά σε τέτοιες λεπτομέρειες ένας Μητσοτάκης. Εδώ δεν κώλωσε να ανανεώσει τη ΝΔ με έναν  Άδωνι Γεωργιάδη και με έναν Μάκη Βορίδη που από νεανική επιπολαιότητα ήταν  με τον χουντάρχη και αρχιβασανιστή του ελληνικού λαού Παπαδόπουλο, την ώρα που άλλοι, από άλλη νεανική «επιπολαιότητα» γοητεύονταν από την προσωπικότητα του Άρη Βελουχιώτη. Εδώ δεν κώλωσε θα μου πεις, τη μια μέρα να αναπέμψει ύμνους για τη νεολαία του κόμματός του, στο συνέδριό της μάλιστα και την επομένη (πάλι κυριολεκτικώς) να τη διαγράψει. Και τώρα θέλει να υπογράψει και «συμβόλαιο αλήθειας». Ο συμβολαιογράφος.

Ίσως γι’ αυτό πρέπει να αφήσουμε τα γέλια κατά μέρος και να κοιτάξουμε τις λεπτομέρειες του συμβολαίου που μας προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εκείνες τις γραμμένες με τα αχνά δυσδιάκριτα γράμματα που περιγράφουν τη δυστυχία με κομψά αμείλικτους όρους. Εκείνους τους όρους που περιγράφουν την αόριστη σωτηρία μιας ύπερθεν οικονομίας που αλυσοδένει τους ανθρώπους. Εκείνες τις λεπτομέρειες που δεν αναγνωρίζουν αντισυμβαλλόμενα μέρη στο συμβόλαιο, αλλά μονάχα τρόπους κατισχύσεως του ισχυρότερου συμβαλλόμενου έναντι του άλλου.

Ειλικρινά λοιπόν, πιστεύω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι πολιτικός – οι στρεψόδικες εξυπνολαγνείες στη Βουλή δεν είναι πολιτικός λόγος, επηρμένη και αμήχανη ανοησία είναι- ωστόσο αναντίρρητα είναι ένας ορκισμένος συμβολαιογράφος. Το θέμα είναι: ποιανού τα ταξικά συμβόλαια συντάσσει; Και ποιανού το δεινόν και το οικτρόν – βάσει ταξικού συμβολαίου – επιδιώκει; Ας αναμετρηθεί ο καθένας με τις απαντήσεις. Τα υπόλοιπα είναι αστεϊσμοί μεταξύ ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων για το ποιος είναι πιο δεξιός. Εις βάρος μας φυσικά.