Από τη μία πλευρά ο κακός Χρυσοχοΐδης και από την άλλη ο «καλός» Μητσοτάκης. Από τη μια ο κυβερνητικός αυταρχισμός, εκφρασμένος με την αστυνομοτρομοκρατία, την άγρια καταστολή στα Εξάρχεια, στην Πάτρα, στην Καρδίτσα και αλλού, καθώς και τις χουντικού ύφους απαγορεύσεις των συναθροίσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου της ΕΛ.ΑΣ. και του υπουργού Προ.Πο., και από την άλλη, ο ενωτικός, μειλίχιος και ήπιος πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Υπάρχει τάχα εσωκυβερνητική αντίθεση και αντίφαση; Επ’ ουδενί. Και οι δύο συνιστούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Πριν ένα χρόνο περίπου, αρθρογράφος της εφημερίδας «Τα Νέα» θαύμαζε την… «δυική μέθοδο» του Κυριάκου Μητσοτάκη που αφήνει τους ακροδεξιούς όπως τον Μπογδάνο και τον Γεωργιάδη να βγάζουν τις ακροδεξιές κορώνες και «να καθησυχάζουν το ακροδεξιό ακροατήριο της ΝΔ» και βάζει τους «μετριοπαθείς» να διαχειριστούν την κατάσταση! Από τη μια, λοιπόν, είναι ο ρόλος του «κακού» Χρυσοχοΐδη και από την άλλη του μετριοπαθή Μητσοτάκη!
Πρόκειται για μια τακτική που περιγράφει ο Ν. Μακιαβέλι. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας του «Ηγεμόνα», ο Καίσαρας Βοργίας, ο επικυρίαρχος της Ρώμης, είχε ορίσει τον Ρεμίρο ντε Όρκο για να επιβάλλει «την τάξη και την πειθαρχία στην εξουσία του». Ο ντε Όρκο επέβαλε την τάξη (όπως τώρα ο Χρυσοχοΐδης) αλλά μισήθηκε όσο κανείς από τους Ρωμαίους. Ο Βοργίας για να δείξει ότι δεν έχει σχέση με τα εγκλήματα του ντε Όρκο, έβαλε ανθρώπους του να τον κομματιάσουν και τον τοποθέτησε στην πλατεία της Σεζένα. Έκτοτε, οι ηγεμόνες έχουν έναν άνθρωπο που κάνει τη «βρώμικη δουλειά». Η τακτική αυτή ονομάζεται «πειστική άρνηση», γιατί ο ηγεμόνας, τιμωρώντας τον άνθρωπό του, πείθει ότι δεν έχει σχέση με τις βρώμικες δουλειές του! Αυτό θα συμβεί αργά ή γρήγορα και με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη…
