Ο Μάρκος και η Στεριανή

 Αποχαιρετισμός στον Μάρκο Μέσκο

 «Όνειρα στον Άδη» (εκδ. «Το Ροδακιό») ήταν η τελευταία συλλογή ποιημάτων (2018) του Μάρκου Μέσκου (1935 – 2019 Πρωτοχρονιά), που μας αποχαιρέτησε για πάντα. Για τούτον λοιπόν τον εξαιρετικά σημαντικό ποιητή της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, για τον ωραίο φίλο, τον τρυφερό και ανήσυχο πάντοτε για τους άλλους, λίγα μονάχα λόγια στη μνήμη της ομορφιάς του. Όχι για τίποτε άλλο, μα επειδή δεν πρόλαβα να του στείλω το cd με την εκπομπή που είχα κάνει στο Τρίτο Πρόγραμμα με τα «Όνειρα στον Άδη». «Την άκουσες Μάρκο;» στο τηλέφωνο. «Δεν θα πω ψέματα». Φωνή καταβεβλημένη μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο, «το ξέχασα. Να μου την στείλεις». Του το υποσχέθηκα. Σκέφτηκα μάλιστα να του την πάω ο ίδιος όταν θα ανέβαινα για τα Χριστούγεννα στην «μητέρα Θεσσαλονίκη». Δεν τα κατάφερα να ανέβω. Κι από πάνω ξεχάστηκα, δεν τηλεφώνησα για τα «χρόνια πολλά». Και τώρα ο Μάρκος έφυγε, δεν μένει πια εκεί. Κι απόμεινε η πίκρα του ανεπίδοτου. «Ποιήματα αποχαιρετισμού» είχα πει στην εκπομπή για τα «Όνειρα στον Άδη». Που να ’ξερα…

Και τώρα μόνο να θυμάμαι μπορώ: Μάρτιος του 2017. Είμαι στο νοσοκομείο σε άσκημη κατάσταση. Χτυπάει το κινητό, το σηκώνει η Ευγενία, η γυναίκα μου, είναι ο Μάρκος, ανήσυχος βέβαια. Δεν ξέρω από πού το έμαθε. Δεν ξέρω επίσης τι είπαν. Ξέρω μόνο ότι μέχρι να βγω, τηλεφωνούσε κάθε μέρα σχεδόν. Φυσικά και ίσαμε την πικρή τωρινή ώρα. Μόνο που είχε κάνει ένα λάθος. Κάπως παράκουσε το όνομα της Ευγενίας και νόμιζε ότι την έλεγαν Στεριανή. Και κάθε φορά το τηλεφώνημα τελείωνε με ένα «χαιρετισμούς στη Στεριανή». Μου το έλεγε κιόλας: «Μου αρέσει πολύ αυτό το όνομα, γιατί κι εγώ στεριανός είμαι». Και ξανά «χαιρετισμούς στη Στεριανή».

Μας άρεσε τόσο πολύ αυτό το τρυφερό παράκουσμα που δεν τον διορθώσαμε ποτέ. Κι αν δακρύζω τώρα, πέρα από όλα τ’ άλλα, είναι και που κανένας πια δεν θα ξαναπεί την Ευγενία, Στεριανή, σαν να την έχει βαπτίσει ο ίδιος στην μεγάλη κολυμπήθρα της αγάπης.

Αντίο Μάρκο μου. Αντίο, ευγενικέ, αγαπημένε μου Μάρκο που ήσουν στεριανός, καμωμένος από ουρανό. Ακροβολιστήκαμε πια. Κι αυτό εσύ το έλεγες: «Τα καλά παιδιά στη Θεσσαλονίκη, είναι ακροβολισμένα»…