Ο Λούλα είναι ένας «δεξιός με αριστερό προσωπείο»;

Ο Λούλα είναι ένας «δεξιός με αριστερό προσωπείο», διατείνονται κάποιοι, αναδεικνύοντας το σημερινό πρόβλημα της Αριστεράς που είναι η αδυναμία διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης.

Το πρόβλημα της Αριστεράς, από την εποχή του Φουκώ, είναι ότι, εκτός από μια οικονομική και μια διαχειριστική-διοικητική πρόταση, δεν έχει αναπτύξει μια διαφορετική κυβερνητική λογική. Γι’ αυτό οι αριστερές κυβερνήσεις είτε οδήγησαν σε αυταρχικά καθεστώτα είτε αποδέχτηκαν την υπάρχουσα λογική διακυβέρνησης, εδραιωμένη στις φιλελεύθερες, αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, εφαρμόζοντας κατ’ ουσία «δεξιές πολιτικές». Καμία αριστερή κυβέρνηση δεν έχει βασιστεί σε μια συμμετοχική αντίληψη της δημοκρατίας, σε μια διαφορετική λογική διακυβέρνησης.

Η αριστερά δεν κατανόησε ότι, με την παγκοσμιοποίηση, μια νέα κλίμακα, η πλανητική, προστέθηκε στις κλίμακες στις οποίες έπρεπε να ασκείται η πολιτική δράση. Τώρα που οι ζημιές της παγκοσμιοποίησης στο πεδίο της οικονομίας και της εργασίας είναι μπροστά στα μάτια όλων, τις ιδέες της Αριστεράς τις έχει ανάγκη όχι μόνον η μια ή η άλλη χώρα, αλλά ο πλανήτης ολόκληρος. Όμως η Αριστερά πρέπει να δράση σε πλανητικό επίπεδο.

Το πρώτο σημείο ενός αριστερού προγράμματος έγκειται στο να αντιταχθούμε στο πνεύμα των καιρών, στο να ξανασκεφτούμε την παγκοσμιοποιημένη νεωτερικότητα και να καταπολεμήσουμε τις καταστρεπτικές επιπτώσεις της κι αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο σε μία χώρα.

Ρωτούσαν τον Έρικ Χομπσμπάουμ αν μπορεί η τεχνικο-επιστημονική ανάπτυξη και η καταστροφή του περιβάλλοντος να προκαλέσουν νέες εξεγέρσεις και η απάντησή του ήταν καταφατική. Για να έχουν, όμως, οι εξεγέρσεις θετικό αποτέλεσμα πρέπει να λάβουν χώρα σε διεθνές επίπεδο...