Ο «λαϊκισμός» της Προέδρου της Δημοκρατίας...

Για «λαϊκισμό» μίλησε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. 

Η χρήση του όρου την εμπλέκει άμεσα στην τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση και μάλιστα με τον τρόπο των νεοφιλελεύθερων "ακροκεντρώων", καθώς εντάσσεται στην προσπάθεια δημιουργίας νέων όρων του πολιτικού παιγνίου και αντικατάστασης του δίπολου «αριστερά-δεξιά» με το δίπολο «λαϊκιστές-αντιλαϊκιστές».

Ο "λαϊκισμός" ορίζεται από την Χάνα Άρεντ, ως ο πολιτικός τρόπος του ομιλείν και πράττειν κάποιου στους δημόσιους χώρους συνθηματολογώντας, χρησιμοποιώντας εκφράσεις κλισέ, ευφημισμούς, λέξεις που δεν έχουν ως στόχο το διάλογο αλλά τον πόλεμο και την ψυχολογική εξόντωση του αντιπάλου. 

Σήμερα, οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις παρουσιάζουν τον "λαϊκισμό" ως τον ανορθολογισμό κάποιων σύγχρονων "λουδιτών", που αντιδρούν στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Ενώ, οι ίδιοι, ως «αντι-λαϊκιστές»(!), υποστηρίζουν τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις με στόχο την πλήρη αναδιάρθρωση του πολιτικού χώρου και τη δημιουργία νέων «συγκλίσεων», όπως προέτρεψε και η κα. Κ. Σακελλαροπούλου στην ομιλία της!

Η τοποθέτηση των συστημικών πολιτικών παραγόντων δεν οργανώνεται πλέον γύρω από την πόλωση "αριστερά-δεξιά" και την κάθετη οικονομική αντίθεση μεταξύ των «πάνω» και των «κάτω», αλλά γύρω από δευτερεύουσες αντιθέσεις, όπως αυτές μεταξύ φιλο-ευρωπαϊστών και εθνικιστών, κοσμοπολιτών και ταυτοτικών, ξενοφοβικών και αλληλέγγυων, «ακροκεντρώων αντιλαϊκιστών» και «λαϊκιστών».

Σ' αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται και η ελιτίστικη απαξίωση του όρου "λαός" από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς οποιαδήποτε θετική συμπαραδήλωση του "λαϊκισμού" πρέπει να εκλείψει.

Η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση, ο οποιοσδήποτε λόγος υπέρ των «από κάτω» θεωρείται λαϊκισμός, δηλαδή ανορθολογισμός. Λαϊκισμός η επίκληση της ισονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, λαϊκισμός η εργασιακή επισφάλεια, η έκφραση της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας. Λαϊκισμός και η αναφορά στον εργασιακό μεσαίωνα.

Η έκβαση της αντιπαράθεσης σχετικά με τη διαμόρφωση του νέου πολιτικού πεδίου θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα των παραγόντων που αντιτίθενται στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις (αυτών που αποκαλούνται «λαϊκιστές», δηλαδή των αριστερών) να πάψουν να κατευθύνονται από την στρατηγική των αντιπάλων τους, να σταματήσουν να παίζουν στο νέο γήπεδο που διαμορφώνουν, και να φέρουν στο επίκεντρο της πολιτικής σύγκρουσης τις συγκεκριμένες συνέπειες των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων: επισφάλεια της μισθολογικής εργασίας, έκρηξη των ανισοτήτων, μείωση της κοινωνικής προστασίας, υποβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών (υγεία κ.ά.). Η αμφισβήτηση της ηγεμονίας του νεοδεξιού μπλοκ και η ήττα του περνάει μέσα από την αποτελεσματική οργάνωση της αμφισβήτησης αυτής.