Ο Ιάσονας, η Καρέτε και η Καϊλή

 Διαβάζω για τις ΜΚΟ της μπίζνας κα της δυσωδίας στις Βρυξέλλες. Διαβάζω και στην εφημερίδα «Καθημερινή» το άρθρο με τον τίτλο «Ανθρωπισμός, η καλύτερη επένδυση». Και αντιλαμβάνομαι ότι το μήνυμα που διαχέεται μέσα από τη γενίκευση είναι ότι «Όλα είναι μπίζνα». Ότι όλοι ίδιοι είναι. Δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια. Ούτε αληθινή αλληλεγγύη. Όλα γίνονται για το προσωπικό όφελος. Μην ακούτε, λένε, τον Ιάσονα Αποστολόπουλο και την Κάρολα Ρακέτε, που παλεύουν στα κύματα για να σώσουν ζωές προσφύγων, όλοι στο τέλος «Καϊλή» καταντάνε. Όλοι χρυσοκάνθαροι είναι που υποδύονται τους φιλάνθρωπους και συστήνουν ΜΚΟ «αγάπης» ως οχήματα χρηματισμού.

Υπάρχουν ΜΚΟ-οχήματα χρηματισμού στις Βρυξέλλες, αλλά υπάρχουν και ΜΚΟ που επιτελούν ανθρωπιστικό έργο στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Στην δεύτερη περίπτωση, η συλλογικότητα συναρτάται με την προσωπική θυσία, ενώ στην πρώτη περίπτωση αντί κάποιος να προσφέρει, κανιβαλίζει. Γι’ αυτό, όπως προειδοποιούσε η φιλόσοφος Σιμόν Βέιλ: «Προσοχή, το Χρήμα καταστρέφει… παντού όπου εισχωρεί.».

Άλλο λοιπόν ο υποκριτικός ανθρωπισμός Βρυξελλών ή του φιλόπτωχου ταμείου της ενορίας, που ταπεινώνει τον λήπτη και διαφθείρει τον δωρητή, και άλλο η αγωνιστική αλληλεγγύη που είναι πολιτικό γεγονός καθώς προτρέπει τα δύο μέρη της αλληλέγγυας συνάντησης να αγωνιστούν για να εξαλείψουν τις αιτίες της ανάγκης, της προσφυγιάς, της φτώχειας. Μάλιστα, μέσα από αυτόν τον αγώνα συντελείται η «αδερφοσύνη», δημιουργείται δηλαδή μια κατάσταση ισότητας.

Γι’ αυτό λέω μαζί με τον Μπαντιού ότι η αγάπη συνιστά κι ένα σημείο αντίστασης ενάντια στην καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, γιατί ο  καπιταλισμός θέλει να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας που είναι ασύμβατος με την αγάπη ως ανιδιοτελής εκχώρηση στον άλλον…