Ο θάνατος στην καρότσα του αγροτικού και το «μελισσόκερο»

Θάνατος στην καρότσα του αγροτικού, θάνατος περιμένοντας το ασθενοφόρο, θάνατος έξω από το ακτινολογικό, θάνατος στο δρόμο σα σκυλί, θάνατος στο ναυπηγείο, θάνατος στην οικοδομή, θάνατος μες στους θανάτους και μέσα στις κραυγές της απελπισίας οι ιαχές και τα ζήτω για τον υποψήφιο βουλευτή. Αυτοί που υποφέρουν, αυτοί που δεν χάρηκαν τίποτα ζητωκραυγάζουν υπέρ των φονέων τους.

«Τι τους δόθηκε αυτονώνε» και τρέχουν ξοπίσω τους σαν αρνιά; «Μελισσόκερο να κλείσουνε τα αυτιά./Φαρμάκι, μελισσόκερο να κλείσουνε τα αυτιά/κι ένα μνήμα αλατισμένο δίπλα στο χωράφι των βοδιών/νήσον αμνήμονα…», λέει ο ποιητής*.

Τους δίνουν «μελισσόκερο» από πίστη και ψευδαίσθηση.

Τους δίνουν «κάτι τι», το sinthome του Λακάν. Τους δίνουν την «υπερ-απόλαυση» ότι είναι οι «άντρες του Οδυσσέα». Ο Ελπήνορας, αυτός ο αντάρτης, που δεν ακολούθησε, απαξιώθηκε ως «κοιμισμένος»!

... το «κάτι τι» μπορεί να είναι μία θρησκευτική ή μία πολιτική πίστη, ή ακόμα μία μικρο-πίστη (σε μία ποδοσφαιρική ομάδα)-...

Σήμερα όλος ο κόσμος χαμογελάει μπροστά στην ένδεια. Το πραγματικό έχει σβήσει από τη θεατρικοποίησή του. Ο πολιτισμός είναι πλέον η διαρκής προσομοίωση της ύπαρξης. Παριστάνουμε ότι ζούμε... ο καθένας σκηνοθετεί τον εαυτό του, το θέαμά του. Το αληθινό με το επινοημένο συγχέονται και η ζωή βιώνεται είτε «μέσα από τις κλειδαρότρυπες» είτε ως ομοίωμα, ως προσομοίωση και ριάλιτι σόου...

Αυτή η δημοκρατία που μοιάζει να απελευθερώνει το άτομο, στην πραγματικότητα το εξαναγκάζει στον κομφορμισμό (αυτό είναι ένα είδος ήπιου δεσποτισμού έλεγε ο Τοκβίλ)...

Οι «από κάτω» θα εξακολουθούν να κωπηλατούν και να ζητούν «Μελισσόκερο να κλείσουνε τα αυτιά./Φαρμάκι, μελισσόκερο…» κι ένα "μνήμα αλατισμένο".

Γι' αυτό εμείς θα είμαστε πάντα με τους Ελπήνορες…

* Έζρα Πάουντ (Canto XX)

** Ο πίνακας είναι του ντε Κίρικο