«Να μας βλέπουν τα νερά ρε...»

"Στα νερά αδελφέ μου, στα νερά..."
"Να κάτσουμε κάπου να μας βλέπουν τα νερά ρε..."
Στην κουβέντα επάνω, να και ο Γκοντό και η ανάγκη για αναμονή-προσμονή, η προβοκατόρικη εκδοχή της ιστορίας από την οπτική του παγκακιού που κανένας δεν έχει σκεφτεί τι μπορεί να βγάλει ο στόμας του με τόσους πισινούς να κάθονται και να σηκώνονται περιμένοντας, γέλια...
- "Ξέρεις, είναι προσωπική διδαχή το πέταγμα της πεταλούδας. Ορίζει το κέντρο της και το εδώ της, μέσα από την διαρκή κίνηση, μια εδώ, την άλλη εκεί, ισορροπώντας, επιβιώνοντας, χωρίς θόρυβο..."
- "Συμφωνώ. Άλλωστε, αν το σκεφτείς, ΣΕ ΟΛΟΥΣ αρέσουν οι πεταλούδες, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, καταγωγής. Μπορείς να ακούσεις να βρίζουν τα περιστέρια, τα φίδια, τις μύγες, τους λύκους. Τις πεταλούδες κανείς. Ένα ένστικτο αποδοχής ίσως, ένας μεταφυσικός συντονισμός, μια αρχέγονη γνώση..."
Μετά, η κουβέντα πήγε σε μονοπάτια σχετικά με τον "καθ' ημέρα βίο". Τις υποχωρήσεις, τις συμβάσεις, το χτίσιμο αξιακών οχυρών, τις αυταπάτες.
"... φυσικά και έχω ανάγκη τα χρήματα, αλλά το θέμα δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε ιδεολογικό, ούτε πολιτικό. Σε ό,τι με αφορά, είναι πρώτα και κύρια αξιακό γαμώτο! Αν το κάνω, δεν θα με αντέξω μετά να κοιτάζομαι στον καθρέπτη. Δεν έχουν μείνει και πολλά να μπορούμε να στηριζόμαστε πάνω τους. Έτσι δεν είναι; Την πρωινή φάτσα σου, πρώτος εσύ την αντιμετωπίζεις. Θα είναι σαν να αυτοευνουχίζομαι, σαν να ξεραίνονται και να πέφτουν κομμάτια μου ή σαν να τα κόβω μόνος μου..."
Στο ντεκόρ, με χρονική σειρά, εμφανίστηκε πρώτα ένα περιστέρι που πέταξε ανάμεσα από τα κεφάλια μας για να κάτσει σε ένα κλαδί και να χαλβαδιάζει το κουλούρι στο τραπέζι. (Πιθανή του σκέψη: "Χέστε μας ρε με τις φανφάρες. ΠΕΙΝΑΩ!")
Μετά από λίγο, μια μικρή άσπρη πεταλούδα, έκανε τις βόλτες της γύρω μας κάνοντας αυτό που κάνουν οι πεταλούδες. Μας αγνόησε.
Προς το τέλος, ένα μικρό κλαδάκι με ένα μονάχα ξεραμένο φύλλο, έπεσε πάνω στο τραπέζι μας.
Μάλλον την στιγμή που λέγαμε για την σημασία της "αφαίρεσης" στο "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.."
"Ρε, τι γίνεται με τους γαμω-συμβολισμούς σήμερα;"
Γέλια. Πολλά.
Μάλλον αθέλητα δεν αναφέραμε πως όταν φυσάει, οι πεταλούδες δεν πετάνε, τα περιστέρια ζητιανεύουν σκουπίδια στις πόλεις και τα διώχνουν όλοι, τα δέντρα και το πράσινο στις πόλεις είναι μια αστική και άτσαλη προσπάθεια σύνδεσης με το "φυσικό" ενώ κανείς μας πια δεν θυμάται τι στο διάολο είναι "φυσικό".
Όσο για τα κομμάτια μας που σαπίζουν και πέφτουν ή που τα κόβουμε μόνοι μας, δεν χρειαζόταν να πούμε και κάτι.
Έχουμε και οι δύο λογαριασμό στο facebook, κυκλοφορούμε στα πέριξ, κρατάμε τα μάτια ανοικτά, μας παίζουν οι γραφές και τα βιβλία, οι μουσικές, οι έρωτες, οι ανάσες τα βλέμματα.
Τι τα θες;
Σε έναν καφέ, πόσα να μπορέσεις να πεις τελικά;...